geen energie...

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hi N,

Ik denk dat jij en ik een heel andere manier hebben van rouwen. Ik weet dat je het niet lelijk bedoelt maar : als je iets wilt kan je het ook? Hou op zeg. Mijn zoontje wilde met heel zijn leven beter worden, maar dat ging niet. Wij wilden dat hij beter zou worden, maar dat ging niet. Laatst een cursus op mijn werk gehad. Stond daar zo'n mevrouw: als je maar graag iets wilt, dan gebeurt het ook. Nou sorry zo werkt het leven niet.

Natuurlijk leef ik door en leven wij als gezin door en leeft onze jongste zoon in ons hart mee. We zitten niet te sippen. Wat ik bedoelde was dat rouwen bij ons heel veel energie kost en je kan je energie maar 1x gebruiken, dus moet je per dag keuzes maken. Ik kan niet dag in en dag uit over mijn grenzen gaan, dan sloop ik mezelf en kan ik er niet meer zijn voor mijn gezin. En ik kan het niet echt opbrengen om te luisteren naar geneuzel van anderen, omdat ze ergens pijn hebben of iets moeilijk vinden. Mijn hart heeft een gapend gat en dat gat moet voorzichtig gedicht worden. Ik heb daar nu geen ruimte voor pijn of verdriet van anderen.
Nu na een jaar begin ik in te zien dat ik (wij als gezin) het heel goed doen, dat we elkaar de ruimte geven en dat we de tijd nemen. En hoe ieder met zijn verdriet omgaat is zo persoonlijk, geen een rouwt op dezelfde manier of in hetzelfde tempo. Ik heb leren luisteren naar mezelf.

groetjes, keesje

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi meiden,
ik zit helaas ook midden in de rouw. Heb op 8 januari mijn zoontje op moeten geven na een zwangerschap van 23,5 week.
Het hele verhaal kan je lezen op
www.basvanbeek.vlindersite.nl
(tussen basvanbeek en vlindersite staat een punt)

Met mij gaat het heel wisselend. De ene dag voel ik me redelijk en kan ik redelijk veel aan. De andere dag heb ik nergens geen energie voor en kan ik alleen maar huilen.
Momenteel heb ik het druk met mijn werk. Het is al heel wat dat ik daar weer een redelijk ritme in gevonden heb. Al gaat het nu wel weer minder. Bas* zou nu ook bijna geboren moeten worden, dus dat zal wel meespelen.
Contacten onderhouden met anderen kost veel energie en die wil ik daar ook niet altijd aan verspillen. Ik heb er ook niet altijd zin in. Echte vrienden begrijpen dit en zullen je de tijd geven. Op de momenten dat ik denk dat ik het aankan zoek ik wel contact.
En dat hetgeen je graag wilt ook zal gebeuren werkt bij mij ook niet zo. Ben al ruim 2 jaar bezig voor een kindje. Na een miskraam kregen we Bas*. Dus ja een kindje is wel gelukt, ik mocht hem alleen niet houden.....
liefs
Patricia mama van Bas*

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hallo Patricia,
had al ff gereageerd bij een ander onderwerp, maar sterkte deze tijd zo rond de  datum dat Bas eigenlijk geboren had moeten worden...

gr. Saskia.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

quote: keesje71 reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('20-04-2008 22:43:03&apos);

Hi N,

Ik denk dat jij en ik een heel andere manier hebben van rouwen. Ik weet dat je het niet lelijk bedoelt maar : als je iets wilt kan je het ook? Hou op zeg. Mijn zoontje wilde met heel zijn leven beter worden, maar dat ging niet. Wij wilden dat hij beter zou worden, maar dat ging niet. Laatst een cursus op mijn werk gehad. Stond daar zo'n mevrouw: als je maar graag iets wilt, dan gebeurt het ook. Nou sorry zo werkt het leven niet.

Natuurlijk leef ik door en leven wij als gezin door en leeft onze jongste zoon in ons hart mee. We zitten niet te sippen. Wat ik bedoelde was dat rouwen bij ons heel veel energie kost en je kan je energie maar 1x gebruiken, dus moet je per dag keuzes maken. Ik kan niet dag in en dag uit over mijn grenzen gaan, dan sloop ik mezelf en kan ik er niet meer zijn voor mijn gezin. En ik kan het niet echt opbrengen om te luisteren naar geneuzel van anderen, omdat ze ergens pijn hebben of iets moeilijk vinden. Mijn hart heeft een gapend gat en dat gat moet voorzichtig gedicht worden. Ik heb daar nu geen ruimte voor pijn of verdriet van anderen.
Nu na een jaar begin ik in te zien dat ik (wij als gezin) het heel goed doen, dat we elkaar de ruimte geven en dat we de tijd nemen. En hoe ieder met zijn verdriet omgaat is zo persoonlijk, geen een rouwt op dezelfde manier of in hetzelfde tempo. Ik heb leren luisteren naar mezelf.

groetjes, keesje




Hai Keesje,

Maar dat zijn twee verschillende dingen. Onze kinderen wilden ook leven, hebben hun uiterste best gedaan bij ons te blijven, maar ja, het ging gewoon niet. Ze waren te ziek. Over hen zal ik nooit en te nimmer zeggen dat ze het hadden gekund als ze het hadden gewild. Sommige dingen zijn fysiek onhaalbaar.
Maar, en dit is niet zozeer alleen tegen jou gezegd, veel mensen blijven enorm hangen in dat gevoel van verdriet. Tenminste dat is wat ik vaak zie. Tegelijk weet ik dat iedereen het op zijn eigen manier moet doen en respecteer ik dat ook. Maar ik voelde toch de behoefte om een beetje tegenwicht te geven. Juist omdat ik uit eigen ervaring, ik verloor drie kinderen en kreeg ook nog een paar keer een miskraam, weet hoe moeilijk het is! En we kunnen hier wel allemaal tegen elkaar gaan zeggen hoe zwaar het verdriet is, maar dat weten wij juist wel, we zitten tenslotte in hetzelfde schuitje. Soms kan het helpen iets anders te horen. Dat was het enige dat ik wilde doen.
En ik durf ook te beweren dat het je juist energie kan geven door je blik weer naar buiten te keren. Je kent misschien wel het gevoel dat je moe bent, toch naar de sportschool gaat, je te barsten traint en weer vol energie naar buiten stapt. Dat lijkt in jouw ogen msschien een bizarre vergelijking, maar toch kan het zo werken. Maar, en dat bedoelde ik, je moet het wel willen...en bereid zijn jezelf af en toe een flinke trap onder je .... te geven. Niet jij specifiek, maar in zijn algemeenheid mensen die dit soort dingen meemaken. Ik hoop dat je me nu iets beter begrijpt

Groetjes, N

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Beste N,

Er zullen sommige ook niet met mij eens zijn maar ik ben het wel met jou eens. Kijk nou zit iedereen anders in elkaar, en heeft de  een makkelijker praten dan de ander. Zelf ben ik behoorlijk nuchter en op de dag dat ik hoorde dat mijn dochter het niet ging redden was 1 van de eerste dingen die ik zei "als ik maar niet te lang last blijf houden van zelfmedelijden" kijk bij mij is het nog niet zo heel lang geleden dat het gebeurd is  en ik heb er nog heel veel verdriet van maar heb na 2 weken mijn werk opgepakt, daar ben ik iets nieuws begonnen (om toch nog uitdaging te hebben, en ik kreeg er ook de ruimte voor) verder heb ik heerlijk een vakantie geboekt en heb ik nog een aantal dingen maar eens goed aangepakt. Ook gewoon weer leuke dingen gedaan. Maar goed je moet dat wel kunnen, ik zeg ook ik heb zelf makkelijk praten want zo zit ik in elkaar. Ik ben gestopt met het afvragen "waarom", antwoord heb ik er niet op gekregen en zal je ook nooit krijgen.  Ik ben inmiddels ook weer in verwachting, dat scheelt natuurlijk ook. Mijn toekomst is weer verder gegaan. Dus wordt er ook niet meer over mijn meisje gesproken. Zo is de buitenwereld, en als het jou niet was overkomen en iemand anders, was je misschien ook zo geweest. Er zijn vrienden van ons die toen heel veel voor ons gedaan hebben, terwijl hun zelf toen ook veel aan de hand hadden. Hun hebben toen ook energie in ons gestoken dus vind ik dat ik dat ook naar hun moet doen, en het interesseert me ook.

Verdriet is heel moeilijk, toen ik de verloskundige sprak zei zij ook, dat de een er een jaar (of jaren) voor nodig heeft en een ander wat korter.

Wat betreft waar een wil is een weg, in mijn ogen is dat er ook, alleen is dat helaas niet kwa gezondheid zo, daar hebben we niks over te zeggen hoe graag we sommige dingen we ook willen, maar ik had ook al begrepen dat jij het niet zo bedoelde.

Gr. Ingrid

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo ik ben op 29-04-2004 mijn eerste dochter verloren op 13-05-2004 is onze tweede dochter geboren met een gewicht van 820 gram. Zij lag te vechten voor haar leven, ik had zo'n groot vertrouwen dat het goed zou komen. En gelukkig is dat ook gebeurt. Maar daar wil ik niet verder over uitwijden. Op 15 mei is mijn vriendin jarig. Twee dagn na de geboorte van onze dochter. Zij belde mij heel vaak heerlijk vond ik dat. Zo ook op de dag van haar verjaardag. ik was zo blij en zo trots want mijn dochter deed het zo goed dat ik vergat dat ze jarig was. Ik heb haar direct terug gebeld en haar alsnog nog gefeliciteerd. Ik vond dat ik zelf niet alles naar mij toe mocht trekken, zij was opdat moment nog steeds inverwachting en ik vond het heerlijk om nog even met haar mee te zwangeren. Ook anderen waar iets mee gebeurde of waar iets mee was die belde ik. Waarom niet. Zij waren er voor mij en ik wilde laten zien dat ik niet alles om mij heen vergat.
Ik zat toch al in zo'n vreemde situatie, verdriet om je ene dochter en blijdschap om je andere dochter.
Nu na bijna vier jaar heb ik mijn momenten qwaarop ik van mijzelf even lekker mag huilen. En dat doe ik dan ook lekker. Heerlijk vind ik dat en ik praat nu nog heel veel over mijn beide dochters. Eerst wilde ik dat niet, en nu denk ik waarom niet? Ik ben ook trots op haar.

Ik hoop dat ik niemand heb gekwetst maar zo is mijn gevoel, iedereen verwerkt het weer op een andere manier. Maar misschien had ik ook anders gereageerd als ik met lege handen thuis was gekomen. Dat gevoel ken ik neit. Ik had direct nog een kindje om voor te zorgen.

Veel liefs Sigrid