Geen hartslag na 16w

G

Gebruiker10095893

<p>Hoi, </p><p>Na bijna twee jaar proberen om zwanger te worden, werden we op 13 juli eindelijk zwanger van onze eerste kindje. Dit dmv ICSI, wat erg ingrijpend was. We waren ZO ontzettend blij!</p><p>We kregen enkele extra echo's maar alles verliep zo goed, dat niemand problemen verwachtte. Na 16w1d zwangerschap, kreeg ik opeens een lichte bloeding. Vermits het ons eerste kindje was, gingen we toch maar meteen naar de dokter. Zij keek op de echo en zag meteen dat het hartje van onze dochter niet meer klopte. Zomaar....Opeens...De wereld stortte in.</p><p>Op de echo bleek ook dat ons kindje maar een grootte had van 12w1d, wat er dus op wees dat ze vroeger stierf maar dat mijn lichaam dit niet aangaf. Heeft iemand hier ervaring mee?</p><p>De dag na dit nieuws, moesten we naar het ziekenhuis om de bevalling op te wekken. Na 48u opwekkers te krijgen, wilde mijn lichaam nog steeds niet bevallen. Daardoor werd een curettage verricht waarbij ons kindje toch ter wereld kwam. We hebben haar nog even bij ons gekregen en ze was werkelijk prachtig. </p><p>Nu zijn we intussen een maand verder en loop ik nog steeds helemaal verloren. Ik stel me zoveel vragen als; is dit normaal hoe ik me voel? Zijn er nog mensen die deze leegte maar geen plaats kunnen geven? Heeft iemand dit eerder meegemaakt en zo ja, hoe ging je verder? Hoe denk je opnieuw over een nieuwe zwangerschap? En wanneer voelt je lichaam terug goed? </p><p>grtjs, </p><p>J. </p><p> </p>
 
Natuurlijk is je gevoel normaal! Je bereid je voor op de komst van een gewenst kindje en dat mag dan niet zo zijn... 
Ik voelde me na 8 weken zwangerschap alsof ik van de roze wolk afgeduwd was en op het asfalt ben neergekwakt. 
Waar je door heen gaat is een periode van rouw. En je hormonen maken het er niet makkelijker op. Daar bovenop bestaat er nog de kans dat je partner anders rouwt en jullie elkaar dus even niet begrijpen. Ik heb mijn partner lang verweten dat hij me niet van het asfalt gehaald heeft... 
Wat mij erg geholpen heeft was doen waar ik me goed bij voelde. Ik heb me 2 weken ziek gemeld op het werk en heb hele dagen gehuild. De praktijkondersteuner van de huisarts gaf me handvaten om verder te gaan. Uiteindelijk heb ik mijn baan opgezegd omdat mijn werkgever vond dat ik weer moest komen werken, maar de hele wereld was voor mij onbelangrijk. Ik heb zeker drie maanden thuis gezeten voor ik weer ging solliciteren/studeren.
Ik kan me niet voorstellen hoe dat voor jou moet zijn aangezien je verder was in je zwangerschap. 
Wees lief voor jezelf, je hebt het nodig. Veel sterkte?
 
Gecondoleerd met het verlies van jullie dochter. Je kind verliezen is een van de ergste dingen die je kan gebeuren. Ons zoontje overleed in mijn buik toen ik 28 weken zwanger was. Ik moest ook gewoon bevallen en daarnaast moesten we een uitvaart regelen wat verplicht is na 24 weken. Ik had gewoon recht op zwangerschapsverlof, wat ook met de termijn te maken heeft waarop het misgaat in de zwangerschap, juist door die termijn is er veel meer erkenning door de buitenwereld, terwijl jullie verdriet en verlies net zo groot is als die van ons.
het is heel normaal dat je je zo verloren voelt. Je bent immers wel gewoon moeder geworden !! Alleen je staat met lege handen. Dit blijft altijd bij je en het zal echt de tijd nodig hebben. Wat MarritA hier boven ook zegt, een miskraam heeft al een enorme impact. Ik heb een miskraam nooit meegemaakt, alleen doodgeboorte, maar laten we eerlijk zijn, vanaf die positieve zwangerschapstest voel je hetzelfde !! Ik vind dan ook dat miskramen zwaar onderschat worden. 
Neem je tijd en laat je emoties toe. Ik weet niet of je foto’s van je dochter hebt? Mij geeft dat veel steun. 
Ik ben inmidddels bijna 24 weken zwanger van ons eerste kindje en sta onder wekelijkse controle in het ziekenhuis. Onbevangen wordt het nooit meer helaas. Maar ik ben erg dankbaar dat we weer wat hebben om naar Jit te kijken. 
Heel veel sterkte met dit grote verlies. 
 
Hoi,
Jeetje mina wat een heftig verhaal en wat een heftige ervaring. Ook ik lees het met tranen in m'n ogen. Ik heb er geen ervaring mee, maar ook ik wil jullie een hart onder de riem steken. Het is heel normaal dat je verdriet hebt en moet rouwen, en hoelang dat duurt is per persoon verschillend. Ik heb een keer een vroege miskraam gehad en toen wilde ik al een week in bed blijven liggen en alleen maar huilen. Net wat ze hierboven zeggen of het nou in het begin is in het midden of aan het eind van je zwangerschap, je wordt moeder en als dat gevoel van weggenomen wordt doet dat pijn. Alleen denk ik wel dat het bij jullie veel intenser is geweest natuurlijk. Je hebt je kindje gezien en vast gehouden. Het is wel niet hetzelfde maar misschien heb je er wat aan.. Onze dochter is geboren in een toestand waarin we de eerste dagen niet wisten of ze het zou gaan redden, dat heeft ook veel impact gehad. Ik heb hulp gezocht via het ziekenhuis en daar een psycholoog gekregen en dat heeft mij heel goed gedaan. Praat erover zovaak als je wilt en nodig hebt. Ik wil jullie heel heel heel veel sterkte wensen in deze moeilijke periode en ik hoop heel erg dat het voor jullie toch nog een keertje mag gaan komen (houd hoop meid). Veel liefs!
 
Jullie reacties doen me ontzettend deugd. Zo weten we weer even dat we er niet alleen voor staan. 
We hebben inderdaad foto’s van ons dochtertje en hebben die in onze woonkamer gezet. In ga er vaak bijzitten en dat helpt inderdaad. Maar soms ook helemaal niet. Het voelt gewoon zo oneerlijk. 
Ik zal proberen lief voor mezelf te zijn en misschien eens met iemand professioneel gaan spreken, zoals jullie aangeven. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan