A
Anoniem
Guest
Geen idee hoe ik dit topic moet noemen. Ik ben weer eens lange tijd afwezig geweest van het Forum. Ik ga mijn best doen om bij te lezen hoe het met iedereen gaat. Sommige van jullie zullen misschien al via Hyves weten wat er met mij aan de hand is geweest de afgelopen weken en voor iedereen die het nog niet weet: Ik heb MS, Multiple Sclerose. Na weken in onzekerheid te hebben gezeten, met mijn linkerkant verlamd heb ik donderdag te horen gekregen dat ik MS heb. Een (letterlijk) zenuwslopende ziekte met een onvoorspelbare toekomst. Gek genoeg zijn we erg opgelucht, raar eigenlijk, omdat het een vreselijke ziekte is. In eerste instantie, toen ik dus verlamd raakte, hebben ze in het ziekenhuis een MRIscan van mijn hoofd gemaakt. Toen was de conclusie van de Radioloog en de Neuroloog dat het een tumor was en dat ze niets meer voor me konden doen. Ik zou een levensverwachting van 3 tot 6 maanden hebben. Wat er dan door je heen gaat is met geen woord te omschrijven, ik ga dood, ik zie mijn prachtige kleine meisje niet opgroeien, ze zal mij niet kunnen herinneren, echt afschuwelijk. Ik was dus ook al begonnen met voorbereiden van mijn eigen begrafenis, testament, hoe ik alles wilde hebben na mijn dood. Brieven schrijven van mij aan Marit en ga zo maar door. Kort na de MRIscan werd er nog een lumbaalpunctie gedaan (voor degene die niet weten wat het is; dit doe je je ergste vijand nog niet aan) ze gaan dan zonder verdoving met een naald met een slangetje eraan in je onderrug je wervels in en een stukje naar boven om daar wat hersenvloeistof weg te tappen) Dat gingen ze op kweek zetten om te kijken waar we precies mee te maken hadden. Na 2 weken in spanning te zitten, waarbij ik ondertussen steeds beter werd, ik kon links weer gebruiken, weer goed praten, kwam de uitslag, het is geen tumor, maar MS! Wel een hele bijzondere MS, want zoals ik het had in mijn hoofd, dat hadden ze nog nooit eerder gezien. Nu snappen jullie misschien waarom ik " blij" kan zijn met MS. Ik HEB tenminste nog een toekomst, hoe onzeker en vervelend die ook zal worden, ik leef!! We hebben al zoveel op ons bordje gehad, auto-ongeluk, IVF (5,5 jaar), 2 miskramen en nu dit, dit kunnen we ook aan, we zijn een hecht gezin met lieve vrienden en familie. Mijn leven zal hier en daar aangepast moeten worden, mijn geliefde werk (ik vlieg bij de KLM) moet ik per direct stoppen, autorijden, paardrijden dat gaat nog wel, maar zal allemaal een stapje terug moeten. Nu overheerst voornamelijk nog het gevoel van" kan me niet schelen, want ik blijf nog heel lang leven" Ik zie mijn meisje tenminste opgroeien!! Ik hou jullie op de hoogte. Ik wil in ieder geval meegeven, Geniet, Leef, heb lief, zorg goed voor jezelf! Het kan morgen allemaal anders zijn!
Liefs Monique, trotse mama van Marit
Liefs Monique, trotse mama van Marit