<p>Ik vind het vreselijk eng om het op te schrijven, ik schaam mij ervoor en haat mijzelf er zelfs om. Ik weet namelijk niet wat ik voor ons dochtertje voel. Natuurlijk geef ik om haar... maar houden van? Ze is nu een maand oud en ik kan niet vol overtuiging zeggen dat ik van haar hou. Ik zorg voor haar, de hele dag en nacht door, maar ik voel me meer haar verzorgster dan haar moeder. Het is dat het allemaal moet...</p><p>Ik kan nauwelijks van haar genieten. Heb haar het liefst niet bij me. Ze huilt veel de laatste tijd, is maar weinig tevreden en ik moet haar vaak bij mij houden en troosten. Als ze dan bij mij in slaap valt zegt mijn man: fijn he, haar zo tegen je aanhouden.</p><p>Ik ontwijk zoveel mogelijk zulke vragen en opmerkingen, want voor mijn gevoel kan ik daar geen volmondig 'ja' op zeggen.</p><p>Ik voel mij vreselijk. Heb vaak de neiging om mijn spullen te pakken en weg te gaan. Zonder haar... </p><p>Ook geef ik borstvoeding, maar ik vind het vreselijk om te doen. Het heeft nooit goed gevoelt, terwijl je zoveel moeders hoort zeggen dat het soms van die mooie, intieme momenten kunnen zijn. Dat de band met je kindje erdoor groeit. Maar ik voel mij lomp gezegd gewoon een melkkoe, het voelt niet fijn. Toch ga ik door omdat ik weet dat er niks beter is dan borstvoeding voor je kindje, en omdat mijn omgeving het eigenlijk verwacht.</p><p>Ik voel me vreselijk. Haat mijzelf verschrikkelijk. Ik zou zo graag onvoorwaardelijk van ons kindje willen houden. Maar ik denk er vaak aan terug dat ze er nog niet was. Dat ik mijn eigen gang kon gaan, mijn hobby's kon doen, normaal kon slapen... Ik mis mijn oude leven. En nee, ik denk niet dat ik haar echt kwijt zou willen, ookal denk ik vaak dat ze beter af zou zijn bij iemand anders, maar ik voel geen liefde. Elke dag huil ik erom. Ik haat mijzelf ... </p>
Geen liefde...
- Onderwerp starter DaNIi
- Startdatum
Oh meid wat zwaar,
klinkt in mijn oren als een postnatale depressie, hechten is dan een probleem en genieten gaat dan ook niet. Het is natuurlijk al een zware periode, een pasgeboren baby, maar dit is niet gezond! misschien toch even naar de dokter met je partner en daar je verhaal doen.. Heel veel sterkte
klinkt in mijn oren als een postnatale depressie, hechten is dan een probleem en genieten gaat dan ook niet. Het is natuurlijk al een zware periode, een pasgeboren baby, maar dit is niet gezond! misschien toch even naar de dokter met je partner en daar je verhaal doen.. Heel veel sterkte
Mijn dochter is ook lastig nu ze 1 maand oud is hoor.. miss kan je bv alleen sochtends en savonds gaan geven en daarnaast kv? Of kolven? Even verloskundige bellen ook, die herkennen dit vast! Ik denk ook: na 6 weken wordt t makkelijker, krampjes weg en dan gaan ze lachen enzo! Nu is het echt bikkelen soms! Dus hoewel ik superveel van mn dochter hou, herken ik dat je het soms zat bent, vooral als ze zich niet laat wegleggen!
Wat lijkt me dat zwaar voor je 
mijn dochter is nu 8 weken en heb met 4 weken besloten dat volledige bv het gewoon niet voor mij is. Ik voelde het intieme inderdaad ook niet, vond het zwaar dat ze volledig van mij afhankelijk was en niemand het over kon nemen als ik er even doorheen zat. Dus ben langzaamaan over gegaan naar 50/50 met kunstvoeding en dat deed wonderen. Nu krijgt ze het beste van twee werelden, vind ik het veel leuker om bv te geven (de eerste en de laatste voeding) en kan mijn partner het overnemen als hij thuis is, zodat ik even kan douchen, slapen of gewoon in mijn eentje een filmpje kijken als het nodig is. Misschien dat dit jou ook helpt.
En zoek anders alsjeblieft hulp, het kan inderdaad een symptoom zijn van pnd. Praat er ook over met je partner, die denkt nu lieve opmerkingen te maken die jou pijn doen, als hij weet dat jij je slecht voelt daardoor kan hij daar rekening mee houden. Nu niet.
en het is gewoon pittig, mag je best toegeven!
mijn dochter is nu 8 weken en heb met 4 weken besloten dat volledige bv het gewoon niet voor mij is. Ik voelde het intieme inderdaad ook niet, vond het zwaar dat ze volledig van mij afhankelijk was en niemand het over kon nemen als ik er even doorheen zat. Dus ben langzaamaan over gegaan naar 50/50 met kunstvoeding en dat deed wonderen. Nu krijgt ze het beste van twee werelden, vind ik het veel leuker om bv te geven (de eerste en de laatste voeding) en kan mijn partner het overnemen als hij thuis is, zodat ik even kan douchen, slapen of gewoon in mijn eentje een filmpje kijken als het nodig is. Misschien dat dit jou ook helpt.
En zoek anders alsjeblieft hulp, het kan inderdaad een symptoom zijn van pnd. Praat er ook over met je partner, die denkt nu lieve opmerkingen te maken die jou pijn doen, als hij weet dat jij je slecht voelt daardoor kan hij daar rekening mee houden. Nu niet.
en het is gewoon pittig, mag je best toegeven!
Het is inderdaad en pittige tijd. Het lijkt me vreselijk als je je zo voelt. Ik zou jezelf ook niet langer straffen door bv te blijven geven. Bouw dit evt af of stop ermee. Het is mooi als het goed gaat en je er plezier aan beleefd maar als hert stress oplevert heb je er niks aan. En het klinkt inderdaad als een postnatale depressie en ik denk dat je hulp nodig hebt. Belachelijk vind ik wel om je vriend erbij te betrekken. Je staat hier samen in en wil je denk ik met alle liefde helpen.
Heel veel sterkte?
Heel veel sterkte?
@d jj
wat een verdrietig verhaal..
heb je al contact opgenomen met je huisarts?
Misschien zit er meer achter en is er een oplossing voor..
zoizo zijn de begin weken lood zwaar en misschien is borstvoeding niet het juiste voor jou tuurlijk is het het beste voor de baby maar als jij er aan onderdoor gaat is dat dus niet meer het beste..
je hormonen zijn nog volop aanwezig en je bent nog vol herstellende zijn allemaal dingen die mee tellen waarom je je zo voelt
schaam je niet maar zoek naar hulp en een oplossing bel je huisarts !
Veel geluk x
wat een verdrietig verhaal..
heb je al contact opgenomen met je huisarts?
Misschien zit er meer achter en is er een oplossing voor..
zoizo zijn de begin weken lood zwaar en misschien is borstvoeding niet het juiste voor jou tuurlijk is het het beste voor de baby maar als jij er aan onderdoor gaat is dat dus niet meer het beste..
je hormonen zijn nog volop aanwezig en je bent nog vol herstellende zijn allemaal dingen die mee tellen waarom je je zo voelt
schaam je niet maar zoek naar hulp en een oplossing bel je huisarts !
Veel geluk x
Hoi,
Klinkt voor mij bekend. Ik had ook moeite om mij aan mijn dochter te hechten, de eerste weken. Met mijn hoofd hield ik wel van haar, maar ik voelde het niet. Tegelijkertijd dacht ik ook, dat ik alles het beste kon met haar en wilde ik liever niet dat anderen haar vast hielden, enz. Uiteindelijk had ik een postnatale depressie... Kijk het niet te lang aan. Als je dit blijft voelen, ga even langs de huisarts. Ik heb te lang gewacht, waardoor het uiteindelijk helemaal mis ging (met mij, mijn dochter ging heel goed).
Klinkt voor mij bekend. Ik had ook moeite om mij aan mijn dochter te hechten, de eerste weken. Met mijn hoofd hield ik wel van haar, maar ik voelde het niet. Tegelijkertijd dacht ik ook, dat ik alles het beste kon met haar en wilde ik liever niet dat anderen haar vast hielden, enz. Uiteindelijk had ik een postnatale depressie... Kijk het niet te lang aan. Als je dit blijft voelen, ga even langs de huisarts. Ik heb te lang gewacht, waardoor het uiteindelijk helemaal mis ging (met mij, mijn dochter ging heel goed).