<p>Laat ik beginnen met dat ik heel goed weet en besef hoe dankbaar ik mag zijn dat wij in verwachting mogen zijn van ons tweede kindje. Dit is niet voor iedereen vanzelfsprekend, dat weet ik. Ik houd mijzelf daarom ook steeds voor dat ik dankbaar moet zijn en deze gevoelens/gedachtes niet mag hebben, maar ik kan ze gewoon maar niet van mij afschuiven...</p><p>Wij krijgen voor de tweede keer een zoontje. Ik ben bijna op de helft van mijn zwangerschap en ben eigenlijk heel lang overtuigd geweest dat onze tweede een meisje zou worden. Ik zag mijzelf al helemaal tussen de jurkjes, strikjes en een roze babykamertje. Ik heb wel 100x tegen mijzelf gezegd dat ik mij hier niet op moest vastbijten, en dat een jongetje ook echt heel leuk zou zijn!</p><p>Toen de geslachtsecho, het is een jongetje! Geen gevoel van zware teleurstelling, maar toch even moeten slikken. Ik moet echt even wennen aan het idee en de wens voor een meisje opzij zetten. Want een 3e kindje zit er ivm mijn gezondheid hoogstwaarschijnlijk niet in. En een 3e kan overigens ook net zo goed weer een jongetje worden.</p><p>Tuurlijk, ik ben blij dat wij een tweede kindje krijgen. Dat onze oudste een broertje krijgt. Dat we straks twee broertjes hebben die lekker samen kunnen ravotten. Maar ik had voor mijzelf zo graag een meisje gewild en ik vind het zo lastig om het een plekje te geven, dat het gevoel van blijheid over onze tweede een beetje naar de achtergrond verdwijnt. En dat vind ik oprecht heel erg. Ik voel mij echt schuldig tegenover het kleine mannetje in mijn buik. </p><p>Sorry als ik hiermee mensen voor het hoofd stoot. Maar ik hoop dat er misschien mensen zijn die mijn gevoel herkennen en hoe je daarmee om bent gegaan. </p>