Geen miskraam, wel rouw

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,

Ik heb een flink aantal van de mooie, verdrietige en intieme verhalen gelezen en phoe wat een leed allemaal. Een brok in mijn keel, echt waar. Alleen heb ik tussen deze verhalen "helaas" niet gevonden wat ik zocht bij "verdriet en verlies". Toch ben ik benieuwd of er mensen zijn die hetzelfde meegemaakt hebben als ik.

Vorig jaar mei, ik was toen 6,5 maanden zwanger, overleed geheel onverwachts mijn vader. Weg roze wolk van zwangerschap, bevalling en kraamtijd. Ik werd/word op en neer gegooid tussen rouwen en blijdschap. Als ik te veel rouwde voelde ik me schuldig tov mijn kindje, was ik blij en gelukkig met mijn zwangere buik en later met mijn dochter, dan voelde ik me schuldig tov van mijn familie die nog vol verdriet zaten.
Nu een dik jaar later, voel ik het verdriet dat vorig jaar onbewust niet gevoeld heb (waarschijnlijk hormonaal)nu pas, en merk dat ik een hoop blijdschap niet gevoeld heb. Het verdriet komt nu wel en die kan ik herleven, maar de blijdschap ben ik kwijt.

Ik vind het best moeilijk om mee om te gaan, en hoop dat ik er met jullie over kan schrijven.

Alvast bedankt!
 
Hoi Kirsten,

Wat afschuwelijk dat je vader is overleden zeg! Een hele moeilijke periode voor jou en jouw familie, maar je moet je niet schuldig voelen. Ik denk dat je onbewust hebt gedaan wat op dat moment voor jou het beste voelde. Het is niet makkelijk als je constant tussen verdriet en blijdschap heen en weer wordt geslingerd en ik kan me wel een beetje voorstellen dat je nu beseft dat je een aantal dingen hebt gemist. Ik heb dat gevoel ook wel over mijn zoontje, maar op een heel andere manier. Ik heb de eerste drie maanden van zijn leven niet zo genoten als dat ik achteraf zou willen, omdat ik zelf niet zo lekker in mijn vel zat en het in het begin niet zo goed liep met de borstvoeding en alles. Ik denk dat ik last heb gehad van een postnatale depressie, maar ik heb daar nooit hulp voor gezocht. Ik voel me nu nog schuldig dat ik niet meteen raad heb gevraagd aan anderen en uiteindelijk niet echt heb kunnen genieten die eerste maanden.

Ik denk dat jij ongeveer hetzelfde voelt, maar vanuit een heel andere situatie. Ik zou zeggen: je kunt die tijd niet opnieuw beleven (misschien maar goed ook wat bepaalde dingen betreft!), maar daardoor geniet je er nu misschien juist meer van, waardeer je de dingen meer... Geniet er daarom nu extra van, maar geef jezelf ook de kans om het verdriet van je vader goed te verwerken.

Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal. In ieder geval nog heel veel sterkte met alles!

Groetjes van Sacha
 
Hoi Kirsten,
Nu heb ik een brok in m'n keel na het lezen van jouw verhaal.Even weet ik weinig woorden te vinden die je blijdschap kunnen geven.Ik hoop alleen dat je de blijdschap ooit terug zal vinden en dit zal je vader denk ik ook dolgraag willen.Hij lijkt dan wel ver bij je vandaan en hij kan je nu niet troosten,maar wieweet is hij zo dichtbij jullie en zou hij vast willen dat je weer gaat lachen en gaat genieten van je leven samen met de kleine.Blijf je vader zoveel mogelijk betrekken bij je leven en blijf over hem praten als je hier behoefte aan hebt.Hij is nu wel overleden,maar dit betekend niet dat hij niet meer bij je is.Misschien vind je het wel belachelijk hoor wat ik nu mail,maar als het mij zou overkomen weet ik zeker dat ik door deze gedachtes troost zou vinden.Ik wens je erg veel sterkte en ik hoop dat er meer meiden zijn die je kunnen helpen om er mee om te kunnen gaan.Liefs Yvon
 
Zo lief, jullie berichtjes. Bedankt.

Sacha, het lijkt inderdaad dat we het zelfde gevoeld hebben. De tijd kunnen we niet meer terug draaien, maar er wel het mooiste van maken. En als we eventueel nog eens mama mogen worden, dan denk ik dat we er nog extra van gaan genieten. En op dit moment geniet ik onwijs van mijn dochter en ben me ook zo bewust hiervan..en dat is erg lekker.

Yvon, Ik heb ook het idee dat mijn vader ergens rond hangt. Mijn dochter kan zo in de leegte staren en het lijkt er echt op dat ze wat ziet, en ik denk dan dat mijn vader er is, en dat ze em ziet. Dat gevoel had ik ook in het ziekenhuis toen ze op de kinderafdeling lag kon ze ook zo indringend kijken en ik wist toen dat hij er was....mooi he.


Nogmaals bedankt voor jullie verhalen!

Liefs Kirsten
 
Hoi

Mijn vader overleed toen mij dochtertje drie weken was. Al in mijn kraamtijd kreeg hij vage klachten waar wij ons zorgen over maakten maar de dokter niet!

Mijn ervaring is dat een kleintje ook veel troost kan brengen vooral in mijn familie. We zijn met drie broers en drie zussen en ik ben nogal een nakomertje dus mijn broers en zussen hebben allemaal wat grotere kinderen maar ze hebben allemaal ook een stukje troost ervaren van de kleine toen mijn vader overleed.
Ook voor mijn moeder is het goed nu nog steeds, het is een jaar geleden.

Zelf heb ik het er bij vlagen nog moelijk mee, ik mis hem zo! Maar ben blij dat hij mijn dochter gezien heeft.

Mijn kraamtijd werd rouwtijd en ook daar heb ik het erg moeilijkl mee.

Jij veel sterkte met het rouwproces en geniet van je dochter! Zoals je vader het gewild zou hebben!
 
Hoi Anoniempje,

Jeetje dat is ook pittig en ook weer zo herkenbaar. Ook de dokter van mijn vader heeft waarschijnlijk wat over het hoofd gezien. We hadden met de zussen en broer onze ouders een vakantie aangeboden naar Rusland omdat ze 40 jaar getrouwd waren. De dag voordat ze vertrokken had mijn vader erg veel last van zijn arm. Omdat zijn zus, broer en vader ook hart en vaatziektes hadden, was ie toch maar even langs de huisarts gegaan. Maar die vond dat het meer weg had van een ontsteking, en van hem mocht ie gewoon gaan. 5 dagen later is hij in een museum in Sint Petersburg dood neergevallen, acute hartstilstand, dus waarschijnlijk was die pijn in zijn arm wel degelijk een voorbode. Maar goed, ik ben er van overtuigd dat als de dokter dit had erkent, het niet toch niet voorkomen had kunnen worden, maar voor mijn moeder is het toch iets waar ze erg mee zit.

Ik merk dat mijn moeder ook heel veel troost vindt bij mijn dochter en dat is heel mooi. Ik vind het wel zo jammer dat mijn vader haar nooit gezien heeft. Heb ik eindelijk iets waarop hij zo trots zou zijn en dan maakt ie het niet mee...en dat vind ik zo moeilijk.

Ik merk dat ik nu veel verdriet herleef van vorig jaar, maar dat zie ik wel als een goed verwerkingsproces. En missen...die lege plek zal nooit gevuld worden, maar het krijgt wel een plekje

Bedankt voor je verhaal en jij ook heel veel sterkte in de moeilijke tijden..

Groetjes Kirsten

 
Hoi Kirsten,

Wat lijkt me dat moeilijk zeg! En zo dubbel, het geluk van je dochter en het enorme gemis van je vader... Ik hoop inderdaad dat jij en je familie ook troost kunnen putten uit je kleine meid.
Mijn vader stierf na een ziekbed van een half jaar, nu twee jaar geleden. Zes weken na zijn dood ontdekte ik dat ik zwanger was. Dat was ook heel vreemd, blij en intens verdrietig. Helaas liep deze en de volgende zwangerschap uit op een miskraam. Nu precies twee jaar na zijn dood, ben ik weer zwanger. Misschien een (goed) teken? Hij zal ons kindje ook nooit meer mee maken, maar net als jij voel ik nog wel zijn aanwezigheid, dat kan soms troost bieden. Tja, dit zijn de circles of life...
Sterkte!

Groet, Debbs
 
Hoi allemaal,

wij hebben min of meer het zelfde meegemaakt. Op zaterdag een emotinele begravenis, van mijn veel te jong gestorven schoonzusje (24) met alle dingen die daar aan vooraf gaan, en de dinsdag erna beviel mijn zusje van een kerngezonde zoon!
Heel bizar, ik had echt het idee dat ik naar een film zat te kijken en helemaal de draad kwijt was. Ik wist gewoon niet meer wanneer ik nou moet lachen of moest huilen. Of allebij. Of gewoon maar even niks voelen. Stel je voor dat ik me ga hechten aan die jongen en hij gaat straks ook dood?
Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en loopt mijn neefje als hij iemand vast kan houden. En als zo'n kleintje dan jou hand pakt en naar je lacht.. dan kun je er toch alleen maar van houden? Mischien hebben wij wel een valse start gemaakt, mijn neefje en ik, maar ik denk wel dat het inmiddels goedgekomen is. Ik ga er niet meer van uit dat iedereen wel 100 zal worden en dat zorgt ervoor dat ik meer geniet van de momenten dat ik samen ben met de mensen van wie ik hou. En dat we als gezin en familie heel veel dingen gewoon nu doen in plaats van later.

Heel veel sterkte allemaal!
Groetjes
Angelique
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan