Hoi Kirsten,
Toch fijn om te lezen dat er meer lotgenoten zijn...Ik ben mijn schoonvader verloren , 3 dagen voordat mijn dochtertje geboren werd. Bij de huisarts werd hij met een griepje weer naar huis gestuurd, terwijl hij een hartinfarct had gehad..De volgende dag wel opgenomen en toen zagen ze het pas. Het was z'n eerste kleinkind en hij was ontzettend trots. We wonen een aardig eindje uit de buurt en toen ik s'avonds op bezoek kwam verklaarde hij me voor gek.Je moet het rustig aan doen hoor!!Dat was dus de laatste keer dat we hem gezien hebben. Gelukkig dat ik gegaan ben. Toen ik naar de verloskundige moest vertelde ik haar het verhaal en zei dat ik bang was dat mijn kindje eerder geboren zou worden.Nee , zei ze, door de spanning blijft het nog wel even zitten.
Maar nee, mijn dochter dacht daar anders over.Na een dag weeen mocht ik eindelijk persen, maar toen viel steeds haar hartslag weg. Dus er werd met spoed een ambulance gebeld, en ik moest mijn weeen ophouden.Ik zie nog steeds dat bange koppie van mijn man boven me. Voor hem was het natuurlijk ook verschrikkelijk, hij dacht zijn vader en zijn kind kwijt te raken. Maar dat liep met een sisser af.Maar ja, toen begon ook bij ons het gevoel tussen geluk en verdriet...heel raar allemaal.2 dagen erna werd mijn schoonvader gecremeerd en ik kon er niet bij zijn(hechtingen en ik kon geen anderhalf uur in de auto zitten.) De kraamverzorgster heeft bij mij gezeten en me gesteund terwijl ik mijn eigen man niet kon steunen.En dan krijg je felicitatie kaartjes en condoleance kaartjes. Ik zocht ze maar uit en maakte twee stapeltje. En sommige mensen zetten het ook nog op 1! kaart ,anders kost het natuurlijk twee kaarten.Kraam bezoek durfde ook bijna niet te komen, ze vonden het natuurlijk een rare situatie..wat het natuurlijk ook was.Ik heb het er samen met mijn man heel moeilijk mee gehad en na twee jaar sterk zijn kon ik het niet meer aan en had ik een flinke dip..maar daar ben ik nu ook weer overheen en kan het eindelijk een plekje geven.Ja, en nu ben ik weer zwanger, 7 weken, en nu denk ik al, wat zal er straks weer gebeuren?Moet ik niet van uitgaan, maar het spookt toch door mijn hoofd. Zo, ik ben ook mijn verhaal kwijt. Nog heel veel sterkte allemaal!!
Marianne.
