A
Anoniem
Guest
Hallo allemaal ten eerste vind ik het heel vreselijk dat jullie, jullie moeder kwijt zijn.
Ik ben gelukkig niet mijn moeder verloren in de zin dat ze er niet meer is.
Ik ben op 01-12-2004 gevallen van een zoon mijn moeder was erg betrokken bij mijn zwangerschap en zij was ook bij de bevalling aanwezig.
Zij heeft drie dagen naar mijn bevalling een operatie ondergaan om haar baarmoeder te verwijderen ( dat had heel veel haast want ze had veel pijn )
Goed de operatie ging goed ze nam veel rust en ik was elke dag met onze baby bij haar thuis zodat ze de eerste weken niet zo missen ( het is haar ening klein kind )
Maar het vreselijke gebeurden zes weken naar mijn bevalling.
Ik was op een avond bij mijn moeder thuis mijn vader was even in de slaapkamer bezig van mijn kleine zussjes en die waren ook in de slaapkamer.
Toen zei mijn moeder dat ze zich zelf helemaal niet goed voelde veel pijn had van af de operatie maar dat hoorde erbij werd haar verteld voor de arts.
Ze werd misselijk in pakte een emmer op te spugen en toen ze wou spugen viel ze achterover in de stoel. en reageerde nergens meer op....
Ik heb een gil naar boven gedaan zodat mijn vader kwam en we hebben gelijk de anbulance gebeld.
Ik ben met het infus van mijn moeder mee gegaan in de anbulans naar het ziekenhuis had mog met de arst een gesprek over wat het kon zijn en die zij de pijn heeft ze in haar buik maar je zult zien dat het de hersenen zijn??
Nou aangekomen in het ziekenhuis wisten ze niet wat me moeder had naar uren onderzoek ging het heel erg slecht met mijn moeder dat ze hadden besloten haar open te maken en gewoon maar zouden kijken wat ze tegen zouden komen
naar een uur kwam er een arts naar mijn vader en mij en die zij dat ze een hele zware herseninfarct, nierinfarct, longontsteking, bloedvergiftiging. had gehad en dat ze haar niet konden opereren maar gewoon een paar weken slapen gehouden moest worden en af moesten wachten op het intensivecare.
Nou gelukkig heb ik haar nog zeggen de mensen altijd maar en het moet dan over zijn vinden ze. Nou niet hoor ik ben inmiddels bijna een jaar verder zwanger van ons tweede kindje maar geestelijk zo in de war over het verdriet de dingen die ik niet meer met haar kan delen ( want ze kan niet meer praten, schrijven, en ze is rechtszijdig verlamp en zit in een rolstoel dus ja ik ben heel gelukkig dat mijn moedertje er nog is maar het is toch heel anders nu
Sorry voor het verhaal wat misschien niet aansluit op jullie verhaal maar ik moest het even kwijt maar niemand wil het aanhoren nu het een jaar later is
Groeten Maria en ik wens jullie allemaal heel veel sterkte toe en een goede zwangerschap.
Ik ben gelukkig niet mijn moeder verloren in de zin dat ze er niet meer is.
Ik ben op 01-12-2004 gevallen van een zoon mijn moeder was erg betrokken bij mijn zwangerschap en zij was ook bij de bevalling aanwezig.
Zij heeft drie dagen naar mijn bevalling een operatie ondergaan om haar baarmoeder te verwijderen ( dat had heel veel haast want ze had veel pijn )
Goed de operatie ging goed ze nam veel rust en ik was elke dag met onze baby bij haar thuis zodat ze de eerste weken niet zo missen ( het is haar ening klein kind )
Maar het vreselijke gebeurden zes weken naar mijn bevalling.
Ik was op een avond bij mijn moeder thuis mijn vader was even in de slaapkamer bezig van mijn kleine zussjes en die waren ook in de slaapkamer.
Toen zei mijn moeder dat ze zich zelf helemaal niet goed voelde veel pijn had van af de operatie maar dat hoorde erbij werd haar verteld voor de arts.
Ze werd misselijk in pakte een emmer op te spugen en toen ze wou spugen viel ze achterover in de stoel. en reageerde nergens meer op....
Ik heb een gil naar boven gedaan zodat mijn vader kwam en we hebben gelijk de anbulance gebeld.
Ik ben met het infus van mijn moeder mee gegaan in de anbulans naar het ziekenhuis had mog met de arst een gesprek over wat het kon zijn en die zij de pijn heeft ze in haar buik maar je zult zien dat het de hersenen zijn??
Nou aangekomen in het ziekenhuis wisten ze niet wat me moeder had naar uren onderzoek ging het heel erg slecht met mijn moeder dat ze hadden besloten haar open te maken en gewoon maar zouden kijken wat ze tegen zouden komen
naar een uur kwam er een arts naar mijn vader en mij en die zij dat ze een hele zware herseninfarct, nierinfarct, longontsteking, bloedvergiftiging. had gehad en dat ze haar niet konden opereren maar gewoon een paar weken slapen gehouden moest worden en af moesten wachten op het intensivecare.
Nou gelukkig heb ik haar nog zeggen de mensen altijd maar en het moet dan over zijn vinden ze. Nou niet hoor ik ben inmiddels bijna een jaar verder zwanger van ons tweede kindje maar geestelijk zo in de war over het verdriet de dingen die ik niet meer met haar kan delen ( want ze kan niet meer praten, schrijven, en ze is rechtszijdig verlamp en zit in een rolstoel dus ja ik ben heel gelukkig dat mijn moedertje er nog is maar het is toch heel anders nu
Sorry voor het verhaal wat misschien niet aansluit op jullie verhaal maar ik moest het even kwijt maar niemand wil het aanhoren nu het een jaar later is
Groeten Maria en ik wens jullie allemaal heel veel sterkte toe en een goede zwangerschap.