Hallo, zijn er vrouwen die ook geen steun van hun partner ervaren tijdens de zwangerschap? Samen besluiten zwanger te worden en als het dan zover is, in paniek raken en het eigenlijk helemaal niet willen. Ik kan slecht praten over de zwangerschap, hij sluit zich af. Ben 24 weken zwanger.
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
geen steun partner
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hey meis, ik vind het heel erg dat je geen steun krijgt van je partner. Heb zelf ook wel ooit het idee dat ik niet gesteund wordt maar diep in mn hart weet ik dat ie wel zn best doet. Ik kan me jouw geval dus ook niet erg voorstellen al lijkt het me echt heel erg. Heb je er al eens met hem over gepraat dat je meer steun nodig hebt? Ik weet wel dat het niet hetzelfde is hoor maar probeer anders steun te zoeken bij een vriendin / zus / (schoon) moeder. En anders kun je altijd hier nog terecht. Probeer zelf wel te genieten van je zwangerschap.. Sterkte
Wat vervelend voor je meid!
Ik heb dat in het begin een klein beetje gehad.
Toen ik vertelde dat ik zwanger was, was m'n man wel
heel blij maar die weken daarna moest het echt ff bij
hem bezinken en had hij het er verder ook niet over.
Dan voel je je er wel alleen in staan.
Ik hoop toch dat jullie er samen uit kunnen komen,
probeer vol te houden met erover te praten met hem,
ook al moet jij er elke keer over beginnen. En heb
zoveel mogelijk geduld, ook al kan dat heel moeilijk
zijn. Misschien heb je meer mensen waar je daar mee
over kunt praten.
xx Syrah
Hoi,
Wat ontzettend vervelend!! Ik kan me goed voorstellen hoe jij je moet voelen.
Ik herken het wel een beetje van toen ik net zwanger was.
Het enige dat je kunt doen is blijven praten. Liefst samen maar anders jij tegen hem
Vergeet niet dat het in jouw lijf allemaal gebeurt. Voor hem is het waarschijnlijk heel
abstract allemaal. Hij weet het wel, maar voelt het anders. Het hoeft geen onwil te zijn.
Daar kun je hem rustig naar vragen lijkt me. En als dat zo is dan begrijpen jullie elkaar
misschien wat beter. Als je je baby voelt bewegen kun je hem er ook bij betrekken.
Hij kan via jouw buik voelen wat je baby doet. Misschien maakt het dat wat echter?
Dat heeft bij ons goed geholpen.
Heel veel succes ermee en geniet van je zwangerschap. Het gaat zo snel.
Groetjes Melanie
Wat ontzettend vervelend!! Ik kan me goed voorstellen hoe jij je moet voelen.
Ik herken het wel een beetje van toen ik net zwanger was.
Het enige dat je kunt doen is blijven praten. Liefst samen maar anders jij tegen hem
Vergeet niet dat het in jouw lijf allemaal gebeurt. Voor hem is het waarschijnlijk heel
abstract allemaal. Hij weet het wel, maar voelt het anders. Het hoeft geen onwil te zijn.
Daar kun je hem rustig naar vragen lijkt me. En als dat zo is dan begrijpen jullie elkaar
misschien wat beter. Als je je baby voelt bewegen kun je hem er ook bij betrekken.
Hij kan via jouw buik voelen wat je baby doet. Misschien maakt het dat wat echter?
Dat heeft bij ons goed geholpen.
Heel veel succes ermee en geniet van je zwangerschap. Het gaat zo snel.
Groetjes Melanie
Hai hai,
Herkenbaar meid.....
Ik ben nu bijna 31 weken zwanger en sta er samen met mijn zoontje van 11 ( uit een vorige relatie) alleen voor. Ik had 2 jaar een relatie met een jongen en vanaf het moment dat ik hem vertelde dat ik zwanger was was hij gevlogen......
Ik heb er veel verdriet van gehad, maar nu.....nu is er iets geknapt en heb ik hem helemaal losgelaten. Ik kan niet meer warm of koud van hem worden. Nu word hij wel nieuwsgierig, maar ik wil hem niet meer in mijn buurt hebben, hij heeft me als een baksteen laten vallen en als stront behandeld, dus mooi wegblijven nu!!!
Ik wens je sterkte toe meid, enne, denk vooral aan jezelf en aan je kleine wonder!
Liefs,
Nephele
Herkenbaar meid.....
Ik ben nu bijna 31 weken zwanger en sta er samen met mijn zoontje van 11 ( uit een vorige relatie) alleen voor. Ik had 2 jaar een relatie met een jongen en vanaf het moment dat ik hem vertelde dat ik zwanger was was hij gevlogen......
Ik heb er veel verdriet van gehad, maar nu.....nu is er iets geknapt en heb ik hem helemaal losgelaten. Ik kan niet meer warm of koud van hem worden. Nu word hij wel nieuwsgierig, maar ik wil hem niet meer in mijn buurt hebben, hij heeft me als een baksteen laten vallen en als stront behandeld, dus mooi wegblijven nu!!!
Ik wens je sterkte toe meid, enne, denk vooral aan jezelf en aan je kleine wonder!
Liefs,
Nephele
Wat vervelend voor je.
Ik herken het ook wel, maar dan net andersom.
Ik was degen die na de positieve test deed alsof er niets aan de hand
was, en ging door met mijn leventje. Ik had ook nergens last van,
voelde niets.
Ik kon het gewoon niet geloven allemaal, en wilde eerst 'bewijs'.
Mijn vriend was direct dolenthousiast, en verweet mij toen vaak dat ik
er niet blij mee was, dat ik er niet over praatte. Bij ons was het de
eerste keer raak, dus voor mijn toch wel onverwachts snel. Pas na een
tijdje kon ik het allemaal op een rijtje krijgen.. en me ook meer
uitten. Doordat hij mij in het begin die dingen verweet, ging ik me
heel geforceerd gedragen, en vroeg me dan steeds af: kom ik zo over als
een in blijde verwachting zijnde vrouw'.
Probeer niet direct van het ergste uit te gaan. Zo verder in de
zwangerschap zullen er voor jouw partner vragen omhoog komen, 'hoe moet
dit als er straks een kleine is' e.d. Misschien beangstigd dit hem
soms. Voor de meeste mannen is het in eerste instantie toch een 'verder
van mijn bed show'.
Geef hem de tijd en de ruimte.. ook al zul je hierdoor misschien soms
teleurgesteld zijn en je alleen voelen. Verwacht gewoon maar niets even.
Het komt vast allemaal goed, echt waar!
Succes
Sannes
35 wkn
Ik herken het ook wel, maar dan net andersom.
Ik was degen die na de positieve test deed alsof er niets aan de hand
was, en ging door met mijn leventje. Ik had ook nergens last van,
voelde niets.
Ik kon het gewoon niet geloven allemaal, en wilde eerst 'bewijs'.
Mijn vriend was direct dolenthousiast, en verweet mij toen vaak dat ik
er niet blij mee was, dat ik er niet over praatte. Bij ons was het de
eerste keer raak, dus voor mijn toch wel onverwachts snel. Pas na een
tijdje kon ik het allemaal op een rijtje krijgen.. en me ook meer
uitten. Doordat hij mij in het begin die dingen verweet, ging ik me
heel geforceerd gedragen, en vroeg me dan steeds af: kom ik zo over als
een in blijde verwachting zijnde vrouw'.
Probeer niet direct van het ergste uit te gaan. Zo verder in de
zwangerschap zullen er voor jouw partner vragen omhoog komen, 'hoe moet
dit als er straks een kleine is' e.d. Misschien beangstigd dit hem
soms. Voor de meeste mannen is het in eerste instantie toch een 'verder
van mijn bed show'.
Geef hem de tijd en de ruimte.. ook al zul je hierdoor misschien soms
teleurgesteld zijn en je alleen voelen. Verwacht gewoon maar niets even.
Het komt vast allemaal goed, echt waar!
Succes
Sannes
35 wkn
Hai meis,
Ja dat is wel heel vervelend voor je als je helemaal geen steun krijgt.
Heel veel mannen hebben daar last van.
Ze zijn wel blij dat ze papa worden, maar soms weten ze ook niet hoe ze er mee om moeten gaan.
Mijn vriend moest eerst heel erg aan het idee wennen, maar was wel heel blij.
Hij is van zichzelf heel nuchter, en dat bleef hij ook een tijdje, waardoor ik wel eens het idee had dat ik het veel leuker vond dan hij.
Toch is hij van af het begin af aan heel blij met de zwangerschap, alleen is het voor een man gewoon heel anders.
Ik raad je aan om toch met hem er over te praten, en evt steun te zoeken bij familie of vrienden ofzo.
Praat er eens over met de vk of arts, misschien dat die iets weten.
Ik wens je een fijne zwangerschap en suc6!
AW 39+1
Ja dat is wel heel vervelend voor je als je helemaal geen steun krijgt.
Heel veel mannen hebben daar last van.
Ze zijn wel blij dat ze papa worden, maar soms weten ze ook niet hoe ze er mee om moeten gaan.
Mijn vriend moest eerst heel erg aan het idee wennen, maar was wel heel blij.
Hij is van zichzelf heel nuchter, en dat bleef hij ook een tijdje, waardoor ik wel eens het idee had dat ik het veel leuker vond dan hij.
Toch is hij van af het begin af aan heel blij met de zwangerschap, alleen is het voor een man gewoon heel anders.
Ik raad je aan om toch met hem er over te praten, en evt steun te zoeken bij familie of vrienden ofzo.
Praat er eens over met de vk of arts, misschien dat die iets weten.
Ik wens je een fijne zwangerschap en suc6!
AW 39+1
Wij hebben na een miskraam , 2 1/2 jaar moeten wachten op deze zwangerschap. Mijn man is helemaal in de wolken......hij doet zijn best, maar toch vond ik het in het begin helemaal niet genoeg. Gelukkig is het allemaal goed gekomen. Ik heb wel hem af en toe er aan moeten herrineren...... aan het feit dat we eindelijk zwanger zijn.
Hij vertrekt eerder dan mij naar zijn werk. In het begin , kreeg IK alleen maar een kus. Ik riep hem dan terug en zei dat de baby ook een kusje wilde. Sindsdien vertrekt hij niet naar zijn werk totdat ik ook een kusje op mijn buikje krijg. Als hij zei: "ik hou van je "......zei ik : " wij houden ook van jou". Nu zegt hij altijd : " ik hou van jullie".
Als we af en toe een ruzietje hebben , dan zal ik het nooit eerder dan hem goed maken ( zo ben ik nou eenmaal). Nu zeg ik ...je kunt wel boos op mij zijn, dat vind ik prima......maar ons baby mist je en vind het heel erg dat je hem/haar geen aandacht geeft. Hij komt dan ook naast mij zitten en aait over mijn buik en geeft mijn buik dan ook een kus , ik zelf krijg dan niets....we kijken elkaar aan en barsten dan in lachen uit....
Mijn man doet veel meer in het huishouden sinds ik zwanger ben. Als ik moe ben, dan leg ik ook gewoon alles neer en zeg hem dan ook dat ik het niet meer trek. Als ik aandacht van hem wil, dan vraag ik er naar. Ik denk dat de meeste mannen echt wel bereid zijn om alles voor hun zwangere vrouw te doen....echter dan moeten wij wel met ze praten....vertellen hoe we ons voelen, wat we graag willen dat ze voor ons doen.
Succes.
Hij vertrekt eerder dan mij naar zijn werk. In het begin , kreeg IK alleen maar een kus. Ik riep hem dan terug en zei dat de baby ook een kusje wilde. Sindsdien vertrekt hij niet naar zijn werk totdat ik ook een kusje op mijn buikje krijg. Als hij zei: "ik hou van je "......zei ik : " wij houden ook van jou". Nu zegt hij altijd : " ik hou van jullie".
Als we af en toe een ruzietje hebben , dan zal ik het nooit eerder dan hem goed maken ( zo ben ik nou eenmaal). Nu zeg ik ...je kunt wel boos op mij zijn, dat vind ik prima......maar ons baby mist je en vind het heel erg dat je hem/haar geen aandacht geeft. Hij komt dan ook naast mij zitten en aait over mijn buik en geeft mijn buik dan ook een kus , ik zelf krijg dan niets....we kijken elkaar aan en barsten dan in lachen uit....
Mijn man doet veel meer in het huishouden sinds ik zwanger ben. Als ik moe ben, dan leg ik ook gewoon alles neer en zeg hem dan ook dat ik het niet meer trek. Als ik aandacht van hem wil, dan vraag ik er naar. Ik denk dat de meeste mannen echt wel bereid zijn om alles voor hun zwangere vrouw te doen....echter dan moeten wij wel met ze praten....vertellen hoe we ons voelen, wat we graag willen dat ze voor ons doen.
Succes.