gelukkig??

A

ANONYMOUS_USERNAME

Zit een beetje met het volgende probleem. Ben ongepland zwanger geraakt maar het is wel ontzettend welkom, tenminste dat dacht ik. VIndt het heel moeilijk om deze woorden op papier te zetten, maar ik weet niet of ik er nog steeds zo blij mee ben.
Het hele plaatje klopt, de vader is mijn grote liefde, had heel erg het gevoel dat als ik kinderen zou willen, hij de vader moest zijn. En nu is het zover en het totale hoera gevoel is in geen velden of wegen te bekennen.
Lichamelijk heb ik zo goed als geen klachten, maar ben emotioneel labiel. Huil zeker 2 keer per dag inplaats van de normale 2 keer per jaar. Ben normaal gesproken een echt horeca dier, dus mis mijn sigaretje en wodka, de gezelligheid, nazitten tot 5 uur in de ochtend etc.
Zit nu ziek thuis met een burn-out en heb geen idee hoe ik hier uit ga komen. Is er misschien iemand die dat hoera gevoel ook mist want ik voel me echt een beetje eenzaam.

Stephana
 
Hoi Hoi

Dat het je allemaal overvalt en dat je niet goed weet wat je moet doen, kan ik me goed voorstellen. Wij waren met de pil gestopt en ik was meteen de eerste maand zwanger. Ik heb echt een week nodig gehad eer tot me doordrong dat ik zwanger was/ben.

Maar wat ik uit jou verhaal niet begrijp, ben je nog samen met de vader van je kind, hoe denkt hij erover. Hoe sta je verder in het leven, opleiding baan, vaste thuisbasis.

Maar eigenlijk is maar 1 ding belangrijk wil jij dit kindje?

Moeilijk, want er hangt een hoop aan vast, ja geen alcohol, sigaretten,maar voor de toekomst nog veel meer. Realiseer je dat.

Ben je al onder behandeling bij de verloskundige of gyn. Weet je al hoe ver je bent?

Ik weet allemaal vragen,maar eigenlijk komt dat omdat ik niet goed weet wat je met je berichtje bedoeld. dat je down bent meid zijn ook de hormonen hoor. Ik ben nu 20,5 weken zwanger, en er zijn dagen dan trek ik het lieft de hele dag het dekbed over mijn hoofd.

Als je verder vragen hebt, stel ze maar gewoon, ik hoop wel dat er iemand is die je steunt.

Groetjes Doortje
 
Hoi!

Wat vervelend dat je je zo voelt. Maar het lijkt me dat als je al een burn-out hebt, je ook veel meer moeite hebt om je gelukkig te voelen.
Maar goed, ik denk dat iedereen jouw verhaal ook wel een beetje herkend.
Hoe graag je ook zwanger wilt worden, toch denk je opeens aan al die benauwende dingen..verantwoordelijkheid, niet zomaar meer 's avonds weg zonder eerst een oppas te regelen..

Wij hebben al een dochtertje en ik moet zeggen dat ik het nog steeds wel eens benauwend vindt, al die verantwoordelijkheden... Maar ik zou haar nooit, maar dan ook helemaal nooit meer kwijt willen...Het genot wat je van zo'n kindje hebt is zooooooooooooo groot. Daar kan, denk ik, geen angst of zorg tegenop.

Veel sterkte en ik hoop dat je binnenkort ook zult genieten!

Groetjes Maartje
 
hoi, ik heb na mijn 1e een burn out gehad en ik kon ook niet echt blij zijn met haar lang leve pappa, maar je wereld in een burn out is heel somber maar als je door je ergste dip heen bent ga je echt naar dit wonder uitkijken en genieten . belangrijk is dat je je zelf op de 1e plaats zet goed eten en van bewegen krijg je weer energie dus kom met je kont van de bank af zet de tv niet aan anders blijf je toch weer plakken en pak elke zonnestraal die je pakken kan .ik weet het voelt waarschijnlijk anders maar het begint hoe moeilijk ook met jezelf een positieve schop onder je kont te geven enneh begin met max 1 doel per dag , dan haal je het ook makkelijker ipv 10 of nog meer. heel veel liefs en sterkte en wil je nog eens schrijven, gooi mijn naam dan in het forum, probeer elke dag te kijken\lezen\reageren. liefs peet.
 
Hoi Stephana,

Ik kan me hier wel in herkennen hoor. Ik heb de laaste tijd ook van die dagen dat het huilen me nader staat dan het lachen. Letterlijk heb ik de afgelopen weken minstens 1x per week een huilbui gehad op het werk (de laatste plek waar je dat wilt)
En waarom, ja genoeg gezeur maar toch, je kunt het gewoon niet tegenhouden om een of andere reden. Ik denk dat het deels toch wel te maken heeft met hormonen, een 'geestelijk zwangerschapskwaaltje' zeg maar. Hopelijk is dit voor jou na de eerste drie maanden ook over (bij mij niet hoor, maar voor veel kwaaltijes geldt dat)!
Misschien dat het straks gaat helpen als je je kindje gaat voelen en een mooi buikje krijgt waar je trots op kunt zijn.
En verder, verwen jezelf maar met andere dingen die je leuk vindt en ga wat sporten (zwemmen is heel relaxed!), dan wordt je gezond moe en kun je veel lekkerder slapen is mijn ervaring.
Succes ermee

groetjes Klarie
 
Hoi,

Vervelend is dat he? Ik wou 5 jaar geleden al wel aan kinderen beginnen maar mijn man was daar nog niet aan toe en wou eerst trouwen, huisje kopen en dan kindjes. Nou goed, achteraf ben ik daar heel blij mee, want de afgelopen 5 jaar hebben we hele leuke dingen met z'n tweeen gedaan, en nu komt er dan een kind. Ik kan me   voorstellen als je zwangerschap niet echt gepland is, dat je dan erg aan het idee moet wennen.
Ook ik heb wel eens momenten in m'n zwangerschap dat ik soms begin te 'twijfelen' (nou is dat niet helemaal het goede woord), maar je weet gewoon niet waar je aan begint van te voren. Nou heb ik altijd met kinderen gewerkt en kan ik daar wel een aardige inschatting van maken, maar goed na 1800 uur trek ik de deur achter me dicht en dat kan straks niet. Ik denk dat die gevoelens veel met hormonen te maken hebben. En je zei toch echt het is hartstikke welkom.
We zaten op een gegeven moment op een verjaardag, en daar waren mensen die hadden een puppie aangeschaft. Ze zaten dolenthousiast te vertellen over de puppie cursus en dat dat zo leerzaam was.... Mijn man zei op de terug weg in de auto, wat werd je wit en stil tijdens dat verhaal over de puppie. Dat was de eerste keer dat de twijfel toesloeg. Ik was helemaal ontdaan, over het feit dat er wel puppie cursus was maar geen babycursus, en dat als je het bij een puppie 'verpest' ach ja dat is nog wel grappig een hond die niet luistert en niks doet wat jij wil, maar een kind dat is voor de rest van je leven, zo tierde ik een tijdje door. Mijn man schrok daarvan, want ik ben immers degene die zou moeten weten hoe het moet, ik heb er immers de diploma's voor daar bouwde hij toch wel een beetje op. Nog geen uur later zat ik weer dromerig te praten over hoe leuk het zou zijn blablabla. Volgens mij een knap staaltje werk van m'n hormonen.
Heel veel succes, en probeer zoveel mogelijk te genieten en bedenk je maar hoe het straks zal zijn en wie weet begin je dan ook wel weg te dromen bij het idee wat je allemaal met je kleine kan doen.

groetjes kirsten.
32w
 
Hallo allemaal,

Bedankt voor al jullie lieve reacties, voel me gelijk ietsje beter. Ik denk dat het gewoon even alles bij elkaar is. Ik ben namelijk de eerste, en ik ben 28, van onze hele vrienden en kennisen kring die zwanger is. En ook in de familie zijn er geen kleine kinderen, dus heb ik gewoon absoluut geen ervaring als het om baby`s en kinderen gaat. Heb zelfs nog nooit een luier verschoont.
Daar komt bij dat ik zelf mijn moeder ben verloren toen ik elf was en verder ben opgevoed door mijn vader. Heb dus ook  maar veel te kort  echt een goed voorbeeld van een moeder gehad, en daarom twijfel ik zo of ik  dat zelf wel kan. Terwijl ik normaal een heel evenwichtig persoon ben, goed in m`n werk en vol zelfvertrouwen, ben ik dat op dit gebied helemaal niet en dat maakt me aan het twijfelen en onzeker.
Ook is vorig jaar bij mij syndroom van Marfan geconstateerd, dezelfde erfelijke afwijking als waar mijn moeder aan is overleden. Gelukkig is er tegenwoordig veel beter mee te leven, door medicijnen en operaties is de levensverwachting toch wel zo`n 70 jaar. Maar het blijft toch 50% kans dat ons kindje het ook heeft, en dat zou ik zo erg vinden. Al met al best wel wat dingen waar ik me zorgen om maak en verdrietig om kan zijn. Ga echt proberen om met een positievere houding de dingen te benaderen, en er zijn gelukkig ook wel goede dagen, maar het zouden er gewoon meer moeten zijn
Verder zijn de vader en ik helemaal gelukkig getrouwd, hebben een heerlijk huis dus verder niets om over te klagen!

Groetjes Stephana
 
Hoi stephana,

Wat een verhaal zeg! Nou vind ik het helemaal logisch dat je niet op een roze wolk bevindt. Het is toch logisch dat je juist op dit moment over zulke dingen na gaat denken, kinderen krijgen is sowieso een hele stap, en voor jou denk ik nog meer omdat je je moeder zo jong bent verloren en dan komt er ook nog bij dat je een erfelijke aandoening door kan geven. Maar zoals je zelf zegt, is er met die erfelijke aandoening tegenwoordig best te leven, dat is toch al heel wat?
Als ik het zo lees heb je een ieder geval een stabiele basis voor het kind, een gelukkig huwelijk, een huis en de baby is welkom. Wat heeft een kind nog meer nodig, zal je haast zeggen!

Groetjes Kirsten
32w1d
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan