gevoelens bij medische molen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Dag dames,

Allereerst wil ik heel duidelijk zeggen dat ik helemaal niemand wil beledigen of aanvallen met deze vraag. Het is echt uit nieuwsgierigheid, omdat ik er zelf veel over nadenk!

Wij zijn een jaar bezig met zwanger worden van ons eerste kindje. We zijn nog niet bij de huisarts of anderszins geweest. En in ons medisch verleden is niets om aan te nemen dat we verminderd vruchtbaar zijn. Toch hebben we het er wel eens over van "stel nou dat we niet op de natuurlijke manier zelf zwanger kunnen worden". Hoe ver ga je dan in de medische molen? En als je twijfels hebt over wat je nog wel wilt en niet meer wilt (bijvoorbeeld geen hormonen innemen) waar trek je dan de grens? En ben je - als je eenmaal in het proces zit - geneigd om die grens op te schuiven?

Ik heb heel erg zoiets dat ik niet met hulpmiddelen zwanger wil worden. Als ons kinderen gegeven zijn in de toekomst, dan komen ze vanzelf wel. Aan de andere kant is er tegenwoordig zoveel mogelijk om te helpen bij het zwanger worden. Hoe ver ga je daarin?

Hoe leeft dit bij jullie? Of helemaal niet? Ik ben echt heel benieuwd. En alvast bedankt voor jullie openheid.

groetjes, GS
 


hoi gc,

hmm erg moeilijke vraag.
denk dat niemand ervan uit gaat als ze aan kinderen beginnen
dat het via de mmm zou gaan.
Denk dat het ook heel erg verschilt per persoon en per behandeling

Ik heb zelf heel erg gemerkt dat wij steeds verder onze grenzen verlegde.
toch ga je steeds een stapje verder omdat je wens zo groot blijft.
zeker omdat wij verder nog geen kinderen hadden en wisten dat op een "normale"manier niet tot bijna niet mogelijk was.
tja en wat doe je dan???
je gaat de medische molen in en je laat alles een beetje op je afkomen
steets stapje voor stapje verder
grenzen verleggen soms voordat je het zelf in de gaten hebt.

tja en ik denk ook , als het je gegevn is is het je gegeven maar ik vind ook
die medicijnen en behandelingen zijn ons dan ook "gegeven" als je snapt wat ik bedoel

ik ben heel erg blij dat we in de mmm zijn gestapt en nu na 3 jaar
eindelijk zwanger zijn geworden.

Maar of ik het voor een 2de zo weer zou doen???
denk het niet , blij met 1 gezond kindje en denk niet dat ik alles weer opnieuw zou doen.ook omdat ik het zelf heel heftig vond met al die hormonen enzo.

Sommige maken de keuze wel voor een 2de op deze manier en ieder zijn eigen keus, ik zeg ook nooit nooit maar kwa geveol zeg ik nu NEE

ik wens je heel veel succes en hoop dat het voor jullie niet nodig is

hoop dat je wat aan mijn lange verhaal hebt hahaha

groetjes moekje
trotse zwangere van een ZOON       22wkn +1 dag zwanger



 
Hoi GS,

Het is moeilijk om voor een ander te bepalen hoe ver hij/zij wil gaan.
Bij ons denk ik dat ik nog wel een stap verder zou willen zetten dan mijn man.
Maar tot nu toe zitten we nog steeds bij stap 1 en hoeven we nog niet verder..... Maar wie weet moet dat toch nog in de toekomst.

Ik ben het met Moekje eens dat je steeds weer verder gaat.
Wanneer een arts je een weer een kans biedt, denk ik dat je die met beide handen aanpakt!

Ik snap jou ook wel dat je eigenlijk niet via de medische wereld zwanger wil worden.
Maar de wens voor een kindje is vaak zo groot dat je toch die molen in stapt.

Moekje zegt dat ze niet weet of ze nog een tweede keer in de medische wereld zou stappen. Wij hebben dat wel gedaan. Als je 1 kindje hebt, dan is de wens voor nummer twee net zo groot, misschien nog wel groter. Maar ook dat is voor iedereen verschillend.

Ik wens je heel veel succes in elk geval, met welke stap je ook zult zetten.

Groetjes,
mama Peet
 
Bedankt voor jullie verhalen! En nee hoor, ik vind ze helemaal niet lang, fijn zelfs, dat er zo uitgebreid de tijd wordt genomen om te antwoorden!

Ik ben het helemaal met je eens Moekje, dat behandelingen en medicijnen ook "gegeven" zijn. Ik ben ook totaal niet tegen medisch ingrijpen hoor! Het is meer dat onze kinderwens zó groot is, dat we inderdaad kansen waarschijnlijk met beide handen aan zullen pakken, en daarin steeds verder zullen gaan. Ik wil gewoon niet achteraf (of halverwege) denken "is dit wel wat ik wil, waar ik mij prettig bij voel".

Vandaar mijn twijfelen hierover. Wie weet hoeven we niet in die medische molen. Ik hoop het van harte. Maar mochten we de eerste stap zetten, door naar de huisarts te gaan, dan wil ik eigenlijk voor onszelf duidelijk hebben tot waar wij willen gaan. Er zijn namelijk ook andere manieren om een gezin te vormen en een kind op te voeden. Ik ben dus niet bang dat we met zijn tweeën blijven. Het is meer "hoe ver ga ik voor een biologisch eigen kind". Een niet te nemen beslissing lijkt me. Daarom ben ik ook zo benieuwd hoe andere vrouwen daarin staan.
Ik neem aan dat niemand juichend aan een ivf procedure begint!

Goed, het is alweer een lang verhaal, maar wel een interessant  onderwerp!
 
Hoi GS,  

Ik begrijp wat je bedoeld. Wij zitten  in hetzelfde schuitje, alleen hebben mijn man en ik besloten om na 1,5 jaar proberen toch maar de stap te zetten in de medische molen. Afgelopen week voor het eerst bij de gyneacoloog gehad. Wij  hebben in eerste instantie ook vooraf  'afgesproken' tot hoe ver we  zullen gaan. Maar naarmate de tijd gaat duren denk ik toch dat je je grenzen gaat verleggen.
Ik ben zelf bijvoorbeeld helemaal geen voorstander van medicijnen. Maar heb nu  Clomid voorgeschreven gekregen, en dan denk ik toch als het helpt dan toch maar wel om onze wens in vervulling te laten gaan. Maar als je me dat twee jaar geleden had gevraagd had ik waarschijnlijk nee gezegd. Nu wil ik gewoon heel graag zwanger worden.

Meid, sterkte in het nemen van je beslissingen, dat is toch voor iedereen een grote stap. Gelukkig kun je hier op het forum lekker je hart luchten.

Liefs, Amber
 
Beste GS,

Hoewel ik hier inmiddels niet meer 'thuishoor'  lees ik  nog vaak mee op dit forum. Heel af en toe voel ik toch de behoefte om te reageren.

Ik herken jouw verhaal (en dat van de andere meiden) heel erg goed. Toen ik destijds (inmiddels zo'n 8 jaar geleden) zwanger wilde raken, was ik er ook van overtuigd dat dat binnen no time zou gebeuren. Hoe anders was echter de werkelijkheid, het lukte niet. Ook ik kon niet geloven dat dit ons overkwam. Je had er wel eens van gehoord maar dat je er zelf mee te maken kon krijgen, dat was absurd, ondenkbaar.

Na anderhalf jaar stonden ook wij voor de vraag: gaan we het medisch circuit in? We hebben toen uiteindelijk wel  gekozen voor allerlei onderzoeken, die erg moeizaam verliepen en waarbij we ook geen geluk hadden met onze gynaecoloog (echt een hork van een man). Ik vond het een vreselijk traject. Na een bijna een jaar onderzoeken bleek er niks mis te zijn met ons. Onverklaarbaar onvruchtbaar was de conclusie. Al die onderzoek ellende had ons dus 'niks' opgeleverd.

Wij hebben er toen voor gekozen om niet verder te gaan met behandelingen als inseminatie of IVF. Omdat ik de onderzoeken al zo zwaar vond en omdat mij medisch niks mankeerde voelde het niet goed om te gaan sleutelen aan mijn lijf, want zo voelde dat voor mij. Ik probeerde te leven met deze uitslag en verder te gaan met mijn leven.

Het verdriet was al die jaren  enorm, bijna ondraaglijk soms.  Ik voelde me een moeder zonder kinderen. Alsof je iets verloren hebt, wat je nooit hebt gehad.

Uiteindelijk ben ik na 4 1/2 jaar toch spontaan zwanger geraakt en heb ik nu een gezonde zoon van 2. Ik ben nu zelfs (weer spontaan en na slechts een jaar 'proberen') zwanger van onze tweede kindje! Zo zie je dat het leven uit heel nare, maar ook heel onverwachte mooie verrassingen kan bestaan.

Mijn advies, als je daar iets aan hebt: vertrouw op je gevoel, praat er zoveel mogelijk over (vooral met mensen die hetzelfde doormaken) en geef de hoop nooit op. Ook al doet die hoop nog zoveel pijn iedere maand, stop je verlangens en gevoelens niet weg. Dat laatste heb ik geprobeerd nl. en dat werkte alleen averechts. En als je je niet prettig voelt bij een arts, vraag om een andere. (of ga naar een ander ziekenhuis)

Ook al ben ik niet niet meer een van jullie, om het zo maar even te zeggen, ik denk en voel nog altijd erg mee met mensen bij wie een kindje krijgen niet vanzelf gaat.

Ik wens iedereen veel moed en hoop toe.

X Roosmarijn
 
Hoi,

Dit is inderdaad per persoon ontzettend verschillend. Ik kom zelf ook van dit forum af en ben nu dankzij IVF/ICSI zwanger van ons eerste kindje.

Ik heb ook altijd gezegd. Ik zal nooit IVF doen dat is te heftig. En toch hebben wij het gedaan omdat dit voor ons de enige optie was. Tja wat doe je dan. Je wilt toch heel graag een kindje. De grenzen worden elke keer verlegd omdat je wens zo groot is. In totaal hebben wij er 3 jaar over gedaan om eindelijk zwanger te kunnen worden. Maar ik zou het zo weer doen. Ook weer het IVFtraject.

Wij hebben totaal geen spijt van onze beslissing. Ben supergelukkig dat dit ons ook gegeven is want zo voelt dit ook en IVF lukt ook niet bij iedereen. Wij hebben een supermooi wonder gekregen.

Ik hoop dat je er voor jezelf en met je man uitkomt hoever je grenzen zijn.

Liefs
Nicole
 
Hoi GS,

Ik heb zelf ook "te" lang op dit forum rondgehangen en ik ben nu 11.2 wkn zwanger van de 1ste IVF.

Wij zijn toen we een jaar aan het "proberen" waren naar de ha gegaan en daarna zijn we doorgestuurd naar de gynocoloog.

Je schrijft dat jullie allebei gezond zijn en er in jullie medische verleden niets is om aan te nemen dat 1 van jullie verminderd vruchtbaar is. Dat wil helemaal niets zeggen hoor. Je komt er (meestal) pas achter als het zwanger worden niet lukt. Mijn man was 26 jaar toen ik met de pil stopte en is hardstikke gezond en er was ook geen reden om aan te nemen dat hij verminderd vruchtbaar zou zijn. Maar hij is het wel. Oorzaak onbekend. Ligt niet aan z'n leeftijd maar er is ook niets medisch aan de hand, gewoon pech hebben denk ik.

Als je in de MM terecht kom komt er in het begin zoveel op je af en heb je denk ik allemaal voor jezelf een grens getrokken; tot hier en niet verder.
Na alle onderzoeken kom je vanzelf in het behandel traject terecht. Je hebt hiervoor gekozen omdat je graag een kindje van jullie samen wilt hebben. Wij zijn begonnen met IUI (waarvan 1x zwanger geweest <--------miskraam na 6.2 wkn). Als IUI op niets uitdraaid ga je, als je wens groot genoeg is, vanzelf je grenzen verleggen naar IVF. Dit is een erg zwaar traject maar we hadden het er graag voor over. We hadden nu zoiets van; we willen alles geprobeerd hebben en later geen spijt krijgen en denken van; shit hadden we nu toch maar............... Als je het  ons gevraagd had voordat wij bezig waren met zwanger worden hadden  we denk ik gezegd dat wij nooit zover zouden gaan. Al die technieken........Maar wij hadden ook nooit gedacht dat wij in de MM terecht zouden komen om een kindje van ons samen te kunnen krijgen.

Wat iemand anders ook schreef is dat de technieken van tegenwoordig ons ook gegeven zijn en daar kunnen wij gebruik van maken, als we dat willen. Daar ben ik het absoluut mee eens.
Als een kindje je niet gegund is, krijg je die denk ik ook niet via IUI of IVF. Er zijn genoeg mensen waarbij het op deze manier ook niet lukt en kinderloos blijven (mits ze voor adoptie kiezen)

Ik (wij)  ben dolgelukkig dat ik nu zwanger ben en dat het kindje via IVF is ontstaan, ach dat ben ik alweer vergeten. De kleine doet het hardstikke goed en heeft afgelopen donderdag naar ons gezwaaid op de echo.
Via IVF heb je toch iets van een natuurlijke selectie en daar ben ik wel ontzettend blij om. ICSI gaf mij toch niet een heel lekker gevoel. De natuur "kiest" dan niet zelf het goede zaadje  bij de goede eicel, snap je een beetje wat ik bedoel.
Maar de kans was groot dat wij ook voor ICSI moesten en daar zouden we dan toch 100% voor gaan, ondanks dat gevoel. Zo graag wilden wij een kindje van ons zelf. Maar gelukkig had mijn man een hele goede dag en hij had een heel goed potje gevuld.

Het is een lang verhaal geworden, sry.

Succes met het nemen van een beslissing. Vergeet niet dat jullie er allebei achter moeten staan. Het is een erg zwaar traject maar als het lukt zeker de moeite waard.

Kruimel (11.2 wkn zwanger van 1ste IVF)

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan