gewoon

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi Allemaal,

Ik vindt het zo superjammer dat we niet een apart forum hebben voor miskramen. Tuurlijk zijn we gelukkig in de minderheid maar het is ook juist voor ons zo lekker om even je verhaal kwijt te kunnen, vragen te stellen of alleen steun uit elkaars verhalen te halen.
Ik ben Corina 32 jaar (nog 2 dagen) en ben na 8 maanden zwanger geraakt. We waren er onwijs blij mee omdat deze zwangerschap kwam na een rottige tijd waarin alles weer eens goed leek te gaan. Helaas heb ik na 10 weken wat bloedingen gekregen en ging het dus mis. In eerste instantie zou ik voor een curretage gaan maar na 2 dagen kreeg ik een natuurlijke miskraam. Ik heb veel bloed verloren en pijn gehad. Dit alles is nu 3 weken geleden en gelukkig ben ik lichamelijk weer ok. Ik mis het zwanger zijn absoluut. Ik ben er nooit heel erg mee bezig geweest maar nu mis ik toch echt het zwanger zijn. Je plannetjes voor de toekomst moeten in ene weer helemaal bijgesteld worden.

Misschien zijn er meer die eens lekker hun verhaal kwijt willen.

Groetjes,

Corina
 
Hoi Corina,
Mijn verhaal staat een stukje verderop.
Ik hoorde met 9,5 dat het kindje niet meer leefde. Ik heb toen 1,5 week later op 5 febr. een curretage gehad.
Op 13 febr. moest ik helaas weer gecurreteerd worden.
Vandaag ben ik (gelukkig) ongesteld geworden. De enige keer dat het leuk is om ongesteld te worden volgens mij.
Nu hoef ik niet meer te wachten om zwanger te worden.
Ik ben nu 39 jaar en hoop dat het niet te lang duurt, want ik baal van mijn leeftijd.
Jij heel veel sterkte gewenst en ik hoop dat je de volgende keer sneller zwanger zult raken.
Groetjes van Caroline
 
Hoi Carolin,

Ik heb jou inderdaad ook vaker op dit forum gezien. Klopt het dat je ook wel eens bij miskramen lotgenoten komt?
Ik kan me zo goed voorstellen dat jij helemaal baalt ivm je leeftijd. Misschien heb je er iets aan maar in mijn vriendengroep zit een vrouw die heeft 2 miskramen gehad en nu op haar 40e is ze toch mama geworden (op de natuurlijke manier)Mocht jij niet gelijk weer zwanger raken na je curretage? Had jij een bepaalde reden om pas op latere leeftijd toch zwanger te willen raken? Sorry... misschien een hoop vragen en als je het niet prettig vindt laat het maar weten.
In ieder geval heel veel sterkte met alles en ik ga voor je duimen!!!!!

Groetjs,

Corina
 
Hoi Corina,
Ik heb gelukkig al 2 kindjes.
Zijn zijn 5,5 en 3,5 jaar oud, 2 zoontjes.
Nummer 3 is een discussie van 2,5 jaar geweest. Gelukkig wil Hans nu ook.
Maar ja in die tijd ben ik helaas dus wel ouder geworden.
Ik moest inderdaad even wachten na de curretage. Eerst moest ik een ongesteldheid afwachten. Die kwam gelukkig gisteren onverwacht vroeg. De enige keer dat je geloof ik blij bent met een ongesteldheid.
Nu mogen we dus weer proberen.
Ik ken de site van miskraamlotenoten niet.
Ik heb wel vaker hier geschreven of bij het zwangerforum.
Ik ga voor jou ook heel hard duimen.
Het is inderdaad de droom die helemaal in duigen valt.
Hoe voel jij je lichamelijk en geestelijk?
Ik ben alleen nog erg moe.
Nou jullie ook heel veel sterkte en tot horens.
Groetjes van Caroline
 
Hallo Caroline,

Ik heb gisteren te horen gekregen dat mijn vruchtje/kindje niet meer leeft (was 10 weken en 3 dagen), maar het leeft waarschijnlijk al een paar weken niet meer. Wat is dit afschuwelijk zeg, ik moet steeds maar huilen. Maar in ieder geval sta ik nu voor de keuze of ik het er op de natuurlijke manier uit wil laten komen of curretage. Als het niet nodig is wil ik geen curretage, maar als het te lang duurt kan het alsnog.
Mag ik vragen waarom je twee keer gecurreteerd moest worden, want dat lijkt me nog een extra domper.

Groetjes Jacqueline
 
Hoi

Ten eerste natuurlijk Jacqueline wat een domper zeg. Ik begrijp je verdriet volkomen en dat je moet huilen is normaal. De hormomen maken dit nog sterker ook. Ik hoop voor je dat het allemaal op een zo normaal mogelijk manier voor je zal verlopen (wat er dan ook normaal mag zijn aan zo een situatie) en dat je ooit je verdriet een plekje zult kunnen geven.
Ik heb zelf heel veel steun van iedereen uit mijn omgeving gehad maar uiteindelijk moet je het toch zelf een plekje gaan geven. (en dat is niet het allermakkelijkste)

Voor Caroline :
Ik ben inderdaad ook nog zo moe en ben best wel blij dat je dat even aanhaalt. Ik kreeg van de week nog een buikgriepje ook en dacht eigenlijk dat het daar aan lag. Ik heb alleen nog wel wat bloedarmoede vanwege het bloedverlies dus daar kan de moeheid natuurlijk heel goed vandaan komen.
Lichamelijk voel ik me nu dus best ok.
Geestelijk is het best wel een zooitje soms. Normaal ben ik een persoontje die heel sterk is maar voel me behoorlijk van mijn voetstuk afgegooid door mijn eigen lichaam. Daarbij kijkt er ook een stukje onzekerheid om de hoek of ik ooit mama zal worden. Ik heb dit nooit heel sterk gehad maar nu wel.
Vind het ook best wel eens rot om met vriendje te besrpeken omdat ik toch bekend sta als een rots in de branding en nu voel ik me af en toe zo alleen???

Bedankt meiden dat jullie op de berichtjes reageren..
Als we elkaar ook maar een klein beetje kunnnen helpen dan is dat onswijs prettig.
 
Hai meiden,

Een paar dagen verder, de tranen lijken een beetje op al voel ik me nog vreselijk. Gelukkig kunnen Arno (m'n vriend) en ik elkaar erg goed vinden in al het verdriet. We gaan vanmiddag een paar dagen weg, even vluchten. Ik denk dat ik toch ga kiezen voor curretage. Het idee dat het overal en op ieder moment kan gebeuren vind ik afschuwelijk. En het feit dat het nog wel weken kan duren mét zwangerschapsverschijnselen die nu dus helemaal geen nut meer hebben vind ik ook niet fijn.
Dinsdag moet ik weer naar de gyneacoloog, dan zullen we een en ander wel bespreken denk ik.
Corina, wat zullen we bang zijn als we weer zwanger zijn, maar het komt heus wel een keer goed. Ook rotsen in de branding moeten wel eens toegeven aan een te sterke golf. Verwacht van jezelf niet dat je altijd sterk moet zijn want dat hoeft helemaal niet.

Groetjes Jacqueline
 
Hoi Jacqueline,

Lieve reaktie van je en zo is het ook.
Ik was gisteren jarig en ik wilde het niet vieren. Vriendje feliciteerde me wel maar dat was het dan ook... net als de rest van mijn vrienden. Ik voelde me toch een beetje teleurgesteld. Totdat ik vandaag thuis kwam en daar zat een heel huis vol met vrienden en familie... slik slik wat was dit toch weer super van vriendje en dat terwijl ik hem de hele nacht een botte boer vond in mijn hoofd. En dan ook nog een lief kaartje met zijn wens voor dit jaar... een klein babytje van ons samen en onze verloren kindje straalt als een sterretje over ons heen!!! Wow... de traantjes waren vandaag weer hoog maar wat was iedereen er weer. Over 2 weekjes gaan we met een grote groep skieen en daar ga ik nu even lekker naar toe leven. Daarna gaan vriendje en ik nog een paar dagen door naar Italie (waar we altijd komen) en gaan we nog even de tijd voor onszelf en ons verdriet nemen.

Groetjes,

Corina
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan