gezeur

Hoi Sophie,

Ik ben het wel een beetje met je eens. Ik ben nu 15 weken zwanger van mijn 2e kindje.
Mijn vorige zwangerschap was geen pretje, had hele erge bekkeninstabiliteit en vresselijke kiespijn, waar niks aan gedaan kon worden, tja en paracetamol was ook uit den boze. Maar niemand heeft mij ooit horen klagen. Het heeft zo moeten zijn, ik was ontzettend blij dat ik in verwachting was van een gezond kindje aangezien ik spina bifida occulta heb (verborgen open ruggetje).
Zwangerschapsgym vond ik dan ook vresselijk en zou ik nooit meer aan mee doen!! Daar liep inderdaad iedereen te klagen.
Inderdaad is zwangerschap geen ziekte, het is alleen wel een beperking. Maar je weet dat je die aangaat voordat je zwanger wordt. Natuurlijk hebben veel veel mensen kwaaltjes en die zijn niet leuk, maar je krijgt er zo iets moois voor terug en het is een tijdelijk iets.
Nu merk ik ook al dat ik last krijg van mijn bekken, ik heb een grote kans dat ik dit keer echt in een rolstoel beland, maar ik heb het er voor over, voor mij even niet leuk, maar ik bedenk me wel dat ik straks een wolk van een baby in mn armen kan houden. En daar doe ik het voor!!
Nou, veel succes nog met je zwangerschap.

Groetjes, Ris
 
hoi sophie,

ik ben blij voor je dat je gewoon alles nog kan doen.
dat kan ik gelukkig ook.
maar alle vrouwen zijn verschillend sommige zijn wat gevoeliger voor bepaalde klachten.
en sommige klachten zijn ook terecht dat ze zeuren ik zou je wel willen horen als je bv het hellp syndroom krijgt waarbij de moeder zwangerschap vergifteging heeft en een te hoge bloed druk nou dat is geen pretje. (extreem voorbeeld).
maar je heb gelijk dat er ook een heleboel zeuren om misselijkheid zo ken ik er ook wel een paar van maar dat moet je gewoon negeren.
en over het algemeen is zwangerschap een gezonde ziekte maar bedenk dat het niet altijd zo loopt als je gewild had.

groetjes moni
 
Hallo Sophie,

Ik wilde hier ook even op reageren. Ik ben het namelijk niet helemaal met je eens, maar  wel om andere redenen dan voorgaande reacties.

Ik vind dat zwangerschap helemaal niet gezien wordt als een ziekte, en heb zelf ook maar weinig ervaringen met klagende zwangere vrouwen. Ook dat je niets zou kunnen of mogen van de omgeving herken ik niet. Natuurlijk kom je wel moeilijke verhalen en vragen tegen op het forum, maar daar is het forum natuurlijk ook juist voor bedoeld. Dit is natuurlijk een prima plek om met anderen te discussieren over angsten ed.

Ik zie  zwangerschap zelf als iets heel bijzonders en moois, en niet als een periode van ziekte, lekker klagen over kwaaltjes, en openlijk afzien. Volgens mij ziet mijn (directe) omgeving dat ook zo. Ik hoor maar heel weinig mensen mij waarschuwen voor wat ik wel en niet zou mogen. En ik zie om mij heen mensen die dolgraag tig kwaaltjes zouden willen doormaken als ze daarmee een kind konden krijgen. Niet iedereen is zo voorberecht als wij.

Verder ben ik het wel met je eens dat als je zwanger wordt, je er ook op moet rekenen dat het niet allemaal rozegeur en maneschijn is, en dat lichamelijke klachten hier nou eenmaal bijhoren. Je hoeft niet over elk wissewasje te klagen. Maar goed, ik heb makkelijk praten want ik heb net als jij ook helemaal nergens last van en voel me kiplekker... Ik kan net als jij nog doen en laten wat ik wil. Maar bij anderen is dit niet het geval, en daar moeten wij dan ook begrip en respect voor hebben. Bewust voor iets kiezen hoeft niet te betekene dat je altijd blij bent met alle aspecten die samenhangen met die keuze.

Doeg!
Josien
 
Hoi Sophie,

Alhoewel ik begrijp wat je bedoelt denk ik er op sommige punten toch anders over.
Tijdens mijn eerste zwangerschap ben ik gedurende de hele zwangerschap heel erg beroerd geweest. Met 21 weken moest ik al halve dagen gaan werken omdat ik gewoon niet meer op mijn benen kon staan zo ziek was ik (eigenlijk had ik al helemaal moeten stoppen maar dat wilde ik niet). En met 28 weken moest ik echt stoppen omdat ik al iets ontsluiting had, mijn kindje helemaal ingedaald was en de baarmoedermond al aan het verweken was.

Meerdere malen heeft men gedacht dat ik zwangerschaps vergiftiging had, maar gelukkig was dat het niet. Het is een hele spannende tijd geweest. Uiteindelijk heb ik 6 weken volledige bedrust moeten houden en bijna moest ik opgenomen worden.

Ja, het is het zeker waard geweest. Ik heb het er absoluut nog een keer voor over.
Maar nee, dit heb ik van te voren niet in kunnen schatten. Je weet niet hoe jouw lichaam op een zwangerschap reageert dus het is een beetje kort door de bocht om te zeggen dat je daar niet over mag klagen. Natuurlijk mag je klagen als je het even moeilijk hebt. Zolang je allemaal maar beseft dat het een geschenk is dat je dit mag mee maken en dat er dingen zijn die veel erger zijn. Dit gaat over, en het is de moeite waard!

Alfie
 
Het is een stelling die ik wilde deponeren. Voornamelijk om reacties van anderen uit te lokken en om een discussie te ontlokken. Vindt het daarom echt goed om te zien hoeveel mensen hun mening hierover uiten.
Wil wel even laten weten dat het niet bedoeld was om mensen persoonlijk aan te vallen.

Echter een forum is er voor om een discussie aan te zwengelen.


Sophie
 
Zo, Sofie, wat fijn voor je dat alles zo goed gaat en jij niet hoeft te klagen over allerlei kwaaltjes.
Is dit je 1e kindje?
Dan hoop ik dat je toch ooit eens zelf kunt ervaren hoe het is om zo te moeten "zeuren", niet meer te kunnen sporten en je 40 weken beroerd te voelen. Niet omdat ik je een vervelende zwangerschap gun, maar met zo'n stelling/mening moet het toch een keer de andere kant opgaan, en dan wil ik weleens zien hoe zielig jij dan bent.
Dit schiet mij in het verkeerde keelgat, hoor.
Ik ben nu 35 weken zwanger van mijn 2e kindje en allebei mijn zwangerschappen hebben in het teken van ziekte gestaan.
Mijn 1e kindje is uiteindelijk met een groeiachterstand geboren, na wekenlange bedrust door hoge bloeddruk en een zwangerschapsvergiftiging.
Vanaf dag 1 ben ik (aantoonbaar) ziek geweest en vanaf 18 weken MOCHT ik niet meer werken van de arts. Ben door het vocht 30 kg bijgekomen.
Nu is het tot 24 weken redelijk gegaan zonder medicatie , maar nu is mijn bloeddruk weer torenhoog, heb ik constant hoofdpijn, zwel op tot ongekende hoogte,  ben ik 3 keer per week vaste gast in het ziekenhuis en voor de rest heb ik strikte rust, wat heel erg moeilijk is  met een kindje van 2,5 jaar die ook haar aandacht van mama wilt.
Gelukkig geldt  voor de meeste vrouwen dat hun zwangerschappen wel goed gaan, maar  het kan dus ook anders. En dan vind ik het bijna arrogant om te stellen dat jij  normaal met je kwaaltjes omgaat en anderen niet.  
Uiteraard mag jij je menig hebben en ook ventileren, maar ik mag erop reageren, en dit  bovenstaande is mijn mening.
Groeten, Claudia.  
 
He Sophie,

Ik kan me best wel wat voorstellen bij je stelling hoor! Ik denk trouwens dat je op dit forum misschien wat meer mensen tegenkomt die last hebben van kwaaltjes en onzekerheden. Dat zijn tenslotte de dingen waar je over wilt praten met mede-zwangeren.
Ik kan er verder ook  totaal niet tegen als mensen lopen te roepen dat je bepaalde dingen niet mag of kan. Ik kan zelf wel naar mijn lichaam luisteren om te zien wat ik aan kan en wat niet, en wil dat ook gewoon zelf bepalen.
Maar het valt aan de andere kant ook wel weer mee met dat soort opmerkingen. Verder ken ik niet zoveel zwangere dames in mijn directe omgeving, en degenen die ik wel ken zijn vooral erg blij met hun 'positie', net als ik.
Ik wil vanaf deze plaats overigens iedereen die het wat moelijker heeft heel veel sterkte wensen en blijf positief! Straks heb je een mooi kindje en kun je langzaam weer bijkomen en weer in je eigen vel komen te zitten!
En als je een keer ergens van baalt, toch maar gewoon even over zeuren en dan weer doorgaan!

groetjes
Klarie
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan