Hoi meiden,
Gisteren hebben we onze 20 weken echo gehad. Aangezien ik al wat 'ouder' ben (37 jaar) en in eerste instantie niet wist dat ik zwanger was en mijn medicijnen dagelijks heb genomen, was het wel heel spannend. Maar gelukkig was lichamelijk alles goed. Kindje was erg beweeglijk en soms moeilijk te 'pakken' ;-).. Alleen was bij mij ook de placenta erg laag en een stukje in de baarmoederhals.
We hebben al 2 hele fijne jongens. Maar stiekem was mijn wens op een meisje. Gewoon om dat ook mee te kunnen maken in mijn leven (en dit is echt de laatste zwangerschap) Het blijkt echter nog een mannetje te zijn. Ik voel me nu verdrietig en schuldig om het verdriet. Niet dat ik dit mannetje niet wil, heel graag juist. Maar omdat ik dus nooit mee zal maken hoe het is om een dochtertje te hebben.
Herkennen jullie dit?
Gisteren hebben we onze 20 weken echo gehad. Aangezien ik al wat 'ouder' ben (37 jaar) en in eerste instantie niet wist dat ik zwanger was en mijn medicijnen dagelijks heb genomen, was het wel heel spannend. Maar gelukkig was lichamelijk alles goed. Kindje was erg beweeglijk en soms moeilijk te 'pakken' ;-).. Alleen was bij mij ook de placenta erg laag en een stukje in de baarmoederhals.
We hebben al 2 hele fijne jongens. Maar stiekem was mijn wens op een meisje. Gewoon om dat ook mee te kunnen maken in mijn leven (en dit is echt de laatste zwangerschap) Het blijkt echter nog een mannetje te zijn. Ik voel me nu verdrietig en schuldig om het verdriet. Niet dat ik dit mannetje niet wil, heel graag juist. Maar omdat ik dus nooit mee zal maken hoe het is om een dochtertje te hebben.
Herkennen jullie dit?