nee joh, je blijft een goeie moeder. Volgens mij kampen we allemaal met onzekerheid en hebben we moeite om zo'n kleintje in te passen in je leven. Ik herken je antwoord wel.
Afijn, wat ik dus stellig voorgenomen had om nooit te doen is om m'n kindje niet in het autostoeltje te hebben tijdens het autorijden. 't Is toch gebeurd; we waren onderweg naar familie in Duitsland, hadden er al bijna 8 uur opzitten en Lara was het helemaal zat. Ze brulde echt hartverscheurend en kon door niets of niemand getroost worden. Ik was al naast haar gaan zitten en van alles geprobeerd, maar ze bleef me maar zo diepongelukkig en vragend aankijken terwijl ze brulde. Toen heb ik d'r eruit gehaald en op schoot genomen (gordel om ons beiden heen) voor het laatste stukje. We moesten toen nog 20 minuten ofzo. Ook stoppen en pauze nemen was niet echt een optie, omdat ze er gewoon helemaal doorheen zat en net zo hard zou doorgaan met brullen als we weer verder zouden gaan...
Ik besef alle gevaren, maar kon op dat moment echt niets anders voor m'n gevoel...
);