<p>Inmiddels ben ik 23 weken in verwachting en zal mijn grote wens (die ik al van kleins af aan had) om moeder te worden in juli werkelijkheid worden. Toch wil ik even mijn beleving delen. Ervaar mijzelf tijdens de zwangerschap weer als in de pubertijd... </p><p>Onzeker, emotioneel uit balans, onredelijk en zie weinig positieve puntjes. Begrijp me niet verkeerd soms gaat de hemel even open en besef ik mij de rijkdom die ik ervaar....maar vaak is daar al snel weer die bewolking. Probeer de schijn geregeld op te houden dat het allemaal wel goed gaat maar zie het echt als een emotioneel zware fase. Het is geen depressie...maar een grijze wolk. Ik ga erdoorheen en ben blij als het even onbewolkt is...maar kijk vooral uit naar de zomer. </p><p>Merk veel verschillende ervaringen hoe omgeving zwangerschappen beleefd hebben. Echter ik schaam me wel geregeld om uit te spreken dat ik er in de kern weinig moois aan vind en het een beetje uitzit om straks een mooi resultaat te hebben. Hou dan ook soms maar mijn mond of ik lieg. Had mij dit vooral anders voorgesteld. </p><p>Herkennen vrouwen dit? Houden jullie ook vaak de schijn van die roze wolk maar een beetje op?</p>
Grijze wolk zwangerschap (ondanks lichamelijk voorspoedig verloop)
- Onderwerp starter JUSTanotherNAME
- Startdatum
Ach joh, herkenbaar. Ik heb helaas vooral de eerste 3 maanden geen makkelijke zwangerschappen (lees: veel overgeven, afvallen en opnames in het ziekenhuis), en daar sla ik me elke keer kranig doorheen. Met mijn eerste zwangerschap heb ik een paar keer gedacht: hoe hou ik dit vol.. wil ik dit nog wel? Moet ik er niet gewoon mee kappen? Natuurlijk kwam dat voor het grootste gedeelte doordat het lichamelijk zwaar was. Maar ik merk nu met mijn tweede zwangerschap ook dat ik niet altijd op die roze wolk zit hoor. Ik ben al ruim een maand niet ziek meer, maar om nu te zeggen dat ik de hele tijd straal en het geweldig vind dat ik zwanger ben... Nee, niet echt. Soms, als ik de baby voel schoppen, heb ik een heel fijn moment, maar ik heb ook momenten dat ik het niet zo geweldig vind.
Ik ben me er echter wel tedege van bewust dat het waarschijnlijk mega hormonaal is en probeer dan ook extra te genieten van de momenten waarop ik het wel leuk vind. En voor de rest is het net als jij: uitkijken naar de bevalling en het moment dat het kindje weer in mijn armen ligt. Gelukkig heb ik wel al afleiding van een peuter, dus dat scheelt
Ik ben me er echter wel tedege van bewust dat het waarschijnlijk mega hormonaal is en probeer dan ook extra te genieten van de momenten waarop ik het wel leuk vind. En voor de rest is het net als jij: uitkijken naar de bevalling en het moment dat het kindje weer in mijn armen ligt. Gelukkig heb ik wel al afleiding van een peuter, dus dat scheelt
Mijn zwangerschap ging over t algemeen heel goed. Maar zoals sommige vrouwen het geweldig vinden om zwanger te zijn, vond ik het gewoon een taak om Mn doel te bereiken. Ik vond het trappelen in Mn buik wel leuk, maar daar is/was ook alles mee gezegd. Dus heel herkenbaar! ?
Na een jaar aanklooien en een miskraam zit zelfs ik ook niet nonstop op een roze of in ons geval blauwe wolk hoor. Ik ben inmiddels 18 weken zwanger en voel me echt wel gezegend dat wij papa en mama mogen worden. Maar ik heb ook ups en downs. Ene moment echt heel blij... andere moment ook stress en onzekerheid over wat er komen gaat. Is het straks wel leuk? Kunnen we die verantwoordelijkheid aan? Hoe is dat straks met minder vrijheid ? En vooral geen wijntje mogen drinken en al dat eten laten staan. Ik word er wel eens moe van. Begrijp me niet verkeerd, ik wil echt niet klagen over de dingen die niet mogen en ben echt echt heel dankbaar dat dit ons overkomt. Maar ik beschrijf even wat ik soms voel en op welke momenten ik even minder blij ben met de hormonen en alles wat erbij hoort
Misschien als ik de kleine straks echt echt voel, zal het wat werkelijker worden. Het is soms nog steeds ongrijpbaar... vind ik.
Misschien als ik de kleine straks echt echt voel, zal het wat werkelijker worden. Het is soms nog steeds ongrijpbaar... vind ik.
Heel erg bedankt voor de reacties...voel me soms zo "alleen"hierin. Heb het gevoel dat ik me ervoor moet schamen. Dus doet mij oprecht goed om dit van jullie te lezen. Ondanks dat ik iedereen een roze wolk gun hoor!!!!!!! Maar het is er nou eenmaal. Ik ben onwijs dankbaar dat ik mama ga worden.. maar dat maakt de zwangerschap niet perse leuk en al zeker niet gemakkelijk. Vond het al heerlijk het hier even ongeschiltert te uiten...maar was toch bang voor "reacties"
[quote quote=10181809]Na een jaar aanklooien en een miskraam zit zelfs ik ook niet nonstop op een roze of in ons geval blauwe wolk hoor. Ik ben inmiddels 18 weken zwanger en voel me echt wel gezegend dat wij papa en mama mogen worden. Maar ik heb ook ups en downs. Ene moment echt heel blij… andere moment ook stress en onzekerheid over wat er komen gaat. Is het straks wel leuk? Kunnen we die verantwoordelijkheid aan? Hoe is dat straks met minder vrijheid ? En vooral geen wijntje mogen drinken en al dat eten laten staan. Ik word er wel eens moe van. Begrijp me niet verkeerd, ik wil echt niet klagen over de dingen die niet mogen en ben echt echt heel dankbaar dat dit ons overkomt. Maar ik beschrijf even wat ik soms voel en op welke momenten ik even minder blij ben met de hormonen en alles wat erbij hoort Misschien als ik de kleine straks echt echt voel, zal het wat werkelijker worden. Het is soms nog steeds ongrijpbaar… vind ik.[/quote]
Soms zou een wijntje wonderen kunnen doen he!! Ik mis het van maand 2 al. Hou het vol zonder... maar soms echt zooooo veel zin in een wijntje ... dat ontspant zo fijn.haha
Soms zou een wijntje wonderen kunnen doen he!! Ik mis het van maand 2 al. Hou het vol zonder... maar soms echt zooooo veel zin in een wijntje ... dat ontspant zo fijn.haha
Dankje!! Ik ben inmiddels 29weken en vind de zwangerschap al vanaf begin maar vooral sinds tweede trimester mentaal heel zwaar. Zit hierom ook in de ziektewet(werk wel boventallig). Maar iedereen doet alsof het voor hun wel een roze wolk is wat ik eigenlijk niet persee geloof maar het lijkt een taboe te zijn om het mentaal zwaar te vinden. Denk omdat je dan ondankbaar overkomt ofzo? Wat zoals je zegt totaal niet zo is want niks is meer gewenst dan dit kindje