Tot nu toe had ik geen commentaar op ons cb, maar gisteren was het echt niet leuk.
Suze is nu 13 weken en kreeg haar 2e prikjes. De vorige keer mocht ik haar gewoon vast blijven houden. Deze keer moest ze perse op de tafel liggen en mocht ik alleen haar handje vasthouden.
Bij het meten van haar lengte werd behoorlijk hard aan haar been getrokken, tot ze ging huilen en de verpleegkundige maar opschreef: om en nabij 62 cm.
De arts vroeg of ze al naar haar handjes begint te kijken. Duh, dat deed ze al lang. Ze begint nu dingen vast te pakken, rond te zwaaien en in haar mond te stoppen. En ik vertelde dat ze haar voeten en knieen ook al ontdekt heeft en met haar voeten naar speeltjes schopt. Maar het leek alsof de arts niet eens luisterde naar wat we zeiden.
Toen over de groei: Suze was iets minder gegroeid dan de vorige keren (deze keer met lege maag, vorige keren had ze net een flesje op), maar toch is ze al 62 cm lang en weegt 5695 gram. Daar is toch niks mis mee met 3 maanden... maar de arts vond dat we over 2 weken extra moeten komen om weer te wegen, om te zien of de groei gewoon doorgaat zoals voorheen.
Ze krijgt 5 flessen van 180 ml + 6 schepjes. Een paar van de flesjes drinkt ze niet leeg. In totaal krijgt ze momenteel iets te weinig binnen. Dus ik stelde voor om de flesjes die ze wel leegdrinkt iets groter te maken, zodat ze in totaal wat meer binnenkrijgt. En dat mens reageerde zo raar, die vond het maar belachelijk. Toch ga ik het gewoon proberen hoor.
Daarna werd Suze op haar buik gelegd en begon de arts ineens te roepen dat Suze vermoedelijk heupdysplasie heeft! Maar verder niets uitleggen. Ja, ze liet zien dat volgens haar het ene beentje veel langer leek dan het andere (duh, daar had die andere troela net heel hard aan getrokken ). Toen we verder vroegen zei ze dat Suze doorgestuurd wordt naar het ziekenhuis voor een echo en als ze gelijk heeft dat ze dan inderdaad zo'n spreidbroek van gips aan moet voor een half jaar of zo. En toen ik daarvan schrok vond ze dat ook maar raar. Want na dat half jaar ontwikkelt een kindje zich zo snel weer. Ja duh... mag ik even schrikken van het idee dat Suze misschien wel maanden in zo'n ding moet!
Het meest vervelende vind ik dat ik het gevoel krijg dat er op ons neergekeken wordt. Zij weten alles, wij weten niks. Niet dus!
Zo... vanaf nu is het bij mij ook: het ene oor in en het andere oor uit.
