Groot dilemma

Esmee, bedankt voor jouw reactie. Hoopte eigenlijk ook dat jij zou reageren, omdat jij hier misschien, door jouw werk veel van af weet. Weet je, het liefste zou ik Lucas ook weg houden, maar als ik dat doe, dan gaat het mis. Ik ben in 2007 weg gegaan bij zijn vader, omdat hij toen weer vast zat. Doordat hij toen in ruim 6 maanden in beperking zat, kon ik weg.


Ik vond wel dat hij de kans moest krijgen om Lucas te zien en eigenlijk ging dat ook best wel goed. Hij was nu, sinds hij vorig jaar juni buiten kwam, tot maart 2009, om de zaterdag met Lucas en Lucas ging helemaal uit zijn dak als hij weer naar papa mocht. Papa is zijn vriend en een hele grote vriend.


Wij allen hoopten dat het voor papa een stimulans zou zijn om een normaal leven te gaan leiden…
Misschien is het inderdaad een idee om de waarheid te vertellen. Lucas is een heel slim jongetje en neemt alles in zich op en heb het idee dat het koppie behoorlijk vol zit met van alles.


Ik wil niet dat Lucas naar hem toe gaat, omdat hij daar ook weer van alles in zich opneemt. Hoop het goed te doen, maar dat verdrietige koppie…..

Vanmorgen was Lucas zo boos en ging schoppen en krijsen, toen werden wij natuurlijk ook boos. Daar heb ik nu weer een rot gevoel over, straks denkt hij dat ik ook nog boos op hem ben.

Lucas had zelf bedacht dat papa op vakantie was en dat hebben wij zo gelaten en er inderdaad een beetje op ingespeeld, omdat wij ook weer niet wilden dat hij een slecht beeld van zijn vader krijgt. Dan ben ik weer bang dat hij  er last van krijgt dat papa een boef is.  

Ondertussen zit hij lekker de Bold te kijken binnen met zijn zakje chips en zijn shaggies en zit ik hier met een klein, lief kereltje wat er helemaal niets meer van snapt!
 

"Als ik dat doe dan gaat het mis,.."
Die zin springt uit je hele verhaal.. en geeft al antwoord op je vraag..

Die éne zin zegt hoe jij je voelt, hoe de situatie is en waarom je nu niet weet wat te doen. Als je die éne zin te baas bent, net zoals je die destijds te baas was, dan breekt de hemel voor je open..

Klop eens bij jeugdzorg aan met je verhaal. Gewoon vrijblijvend. Je kunt er zo een afspraak maken en leg ze uit waar je mee zit en waar je tegenaan hikt. Wie weet kunnen zij je wel verder helpen (of verwijzen) of Lucas die er er klaarblijkelijk veel moeite mee heeft. Alles uit zich namelijk  in gedrag,..

Kop op meid, je doet het goed!
Je wilt het beste voor je kind en je hebt al de grote stap durven zetten om te gaan, ongelooflijk dapper!!   Nog even doorzetten en wie weet volgt een passende oplossing snel!

Succes!
 
Hoi Cynthia,

ik dacht ook, na het lezen van je topic, aan professionele hulp. Klinkt wel heel heftig maar de situatie voor jouw Lucas is ook heftig. En na zijn vrijlating, ook voor jou weer heftig.

Wat goed is voor je kind kun je vaak later pas goed beoordelen. Omdat dit zo'n emotionele situatie is, je kind mist zijn vader en weet zich geen raad met zijn gevoelens, denk ik dat het goed is om op korte termijn te vragen om handvatten. Meer dan dat hoef je te doen. Gewoon vragen om tips en trucs (zo noem ik ze liever) om het beste om te gaan met je kind in dèze situatie.

Ik weet ook dat huisartsen kunnen doorverwijzen, Dus als je een goede vertrouwensband heb met je ha dan zou ik het wel via die weg doen. Kan ook helpen bij vergoedingen, mocht dat in de kosten gaan lopen. Volgens mij is Jeugdzorg gratis.

Nou meid, ik heb speciaal even ingelogd voor jou en het verjaardagsdilemma van Daniëlle maar dat komt omdat ik zelf ook aan het zoeken ben voor een passend cadeau voor een bijna 3-jarig meisjes..

Liefs Renske mv Isa en Meike
 
Hoi Cynthia,

Ik reageer hier niet meer veel, maar hier log ik even voor in.
Ik heb namelijk ook een ex die vast heeft gezeten in mijn geval ivm huiselijkgeweld.
Mijn kinderen waren toen op dat moment 10 maanden en de oudste was 5, wel een andere leeftijd, maar ik ben wel eerlijk tegen mijn kinderen geweest waar hun vader was als ze er om vroegen.
Wat ik heb gedaan is direct een advocaat gezocht om eea vast te leggen. Bijvoorbeeld dat hij tijdens zijn detentie het kind niet kon opeisen. Wat ik daarmee wil zeggen is dat hij het  recht heeft om zijn kinderen te zien. In een kort geding bij de rechtbank heb ik mij dus moeten verdedigen en heb aangegeven dat ik een huis van bewaring niet echt een "normale" omgeving vind om kinderen te ontvangen en daar was de rechtbank het mee eens en heeft bepaald dat er geen omgangsregeling tot stand gezet kon worden. Die omgangsregeling  is nu, 2 jaar later pas opgestart mbv de raad van de kinder bescherming en de rechtbank.
Wat de andere dames ook adviseren om een  jeugdzorg oid in te schakelen adviseer ik je ook, zodat je op die manier bij de raad van de kinderbescherming terecht komt.
Zij starten dan een onderzoek en kijken in het belang van het kind.
Je kind van de vader weghouden adviseer ik je niet. Het is  namelijk zo dat er sinds 1 maart een nieuwe wet is.  De vader blijft het recht houden om zijn kind te zien en heeft recht op een normale omgangsregeling om zo een band te creëren.  Dit zijn ook de woorden geweest die ik dit jaar april naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen en je wordt echt gezien als een boeman. Mijn ex bedreigde me, achtervolgde me, stalkte me, dat vind de rechtbank geen excuus.

Ik wil je heel veel sterkte wensen.

 

Hoi Cynthia,

Als eerste wil ik zeggen dat ik het zo rot voor jullie vind dat je totaal buiten jouw schuld in deze situatie terecht bent gekomen.
Daarom ben ik het ook volkomen met Esme eens, dat het misschien nu hard is voor je zoontje om zijn vader/vriend voorgoed te moeten missen, maar uiteindelijk zal hij er beter van worden omdat hij dan niet heen en weer geslingerd wordt en weet waar hij aan toe is.

Ten tweede; een aantal jaar geleden zat een goede vriend van mij ook een paar maanden vast. Zijn dochtertje was toen 4 jaar.
Tegen haar hadden de ouders gezegd dat pappa zoveel moest werken. Ze zijn toen een keertje bij hem op bezoek geweest en hebben gezegd dat ze pappa op het werk gingen bezoeken. Bij het afscheid zeiden ze dat pappa weer aan het werk moest.
Dit zou mijn oplossing echt niet zijn want ook ik vind dat kinderen daar absoluut niet horen te komen, maar kan me voorstellen in jouw situatie dat dit misschien een optie is? Misschien heeft ie er dan meer vrede mee dat hij pappa niet zo veel ziet omdat hij moet werken?

Ik hoop dat je een goede beslissing kan nemen.

Heel veel succes hiermee...

Groetjes van Cissy
















 
Goede morgen! Bedankt allemaal voor jullie reacties!


Pff, wat een toestand zeg…. Ik kan die vent wel wat aan doen.


Vanmiddag heb ik een welbevinden gesprek op het kdc. Lucas zit sinds april op een ander kdc, wat dichter bij huis. Hij vond het er fantastisch, midden in het bos, dan kon hij Zwieber gaan zoeken. Nu de laatste 2 weken, is hij iedere ochtend in de auto al aan het huilen en zegt dat hij alleen bij mama wil zijn en naar huis wil.

Gisteren was hij binnen en ik liep even naar boven en gelijk ging hij helemaal uit zijn dak. Wij hadden de voor en achter deur open staan, dus ik doe de voordeur dicht, vanwege het tochten en gelijk raakt hij in paniek en rent naar buiten om te kijken of ik weg ga. Jij mag niet weg gaan mama!
Ik ken Lucas zo helemaal niet. Heb ook een beetje het idee dat her erger is geworden, sinds hij papa een paar keer even aan de telefoon heeft gehad. Als we bijvoorbeeld woorden hebben, zeg ik Lucas, mama is de baas. Dan zegt hij; nee, papa!

Sinds Lucas er is, hebben zijn vader en ik nooit samen gewoond. Hij zat vast in Duitsland, toen bleek dat ik zwanger was. Hij ging een weekendje weg naar kennissen en kwam niet meer terug. Toen bleek dat ik zwanger was. Heb toen mijn huisje op gezegd en ben lekker bij mijn moeder gaan wonen en het was heerlijk rustig. Toen hij na 1 JAAR!! Pas weer terug kwam, was Lucas 4 maanden, zagen wij hem alleen bij mijn moeder of bij zijn ouders thuis, dus sprake van een gezinsleven was er niet.

Maar toch, heeft zijn vader een onvergetelijke indruk achter gelaten op mijn vriendje. Net voor Lucas 1 werd, werd hij weer op gepakt en toen had Lucas er niet zo'n erg in, hij was toen nog erg klein en na 9 maanden kwam hij vrij en toen kwam er regelmaat in de bezoeken. Doordat hij er niet was tijdens de geboorte, heeft hij Lucas nooit erkend en heeft Lucas mijn naam, gelukkig. Hij heeft dus geen rechten.

Ik ben, ondanks dat ik het een gruwelijk type vind, dus nog best wel coulant naar hem toe. En omdat Lucas hem zo lief vindt, hou ik hem niet bij hem weg.Ik voel me soms wel erg rot, want wij hebben thuis best veel over papa gesproken. Als Lucas het over papa heeft, praten mijn vriend en ik, gewoon over papa mee en zeggen nooit lullige dingen over hem. Net zei ik tegen de juf dat hij zijn papa zo mist en daar zat hij bij. Nu zegt de juf op school, dat wij dat niet te veel moeten zeggen waar hij bij is. Dat vind ik ook een goed idee, maar ze gaf me een beetje het gevoel dat hij nu zo van slag is, omdat ik er niet goed mee om ga.


Hij was vanmorgen echt intens verdrietig en dit was geen gejengel. Ik ben zo blij dat ik van hem af ben, maar toch, bezorgt die l*l mij iedere dag nog hoofdpijn en narigheid.

 
Jeetje wat een verhaal...
Wat een lastig situatie zeg!

Je wilt natuurlijk dat Lucas zijn vader kent (en hem als vader ziet) maar dit is voor hem ook niet goed.
Hij lijkt me nu vreselijk bang voor alles wat met "verlaten" te maken heeft.

Persoonlijk denk ik dat je voor het welbevinden van je zoon moet denken en maar een poosje geen contact  moet hebben (hoe moeilijk dat ook is). Je moet eerst weer proberen om rust in zijn leventje te krijgen. Hij moet weer leren dat hij vertrouwen kan hebben in mensen (en in het bijzonder in jou). Dat arme ventje is zijn vader "kwijt" en snapt niet waarom... Ik denk dat je het gewoon aan hem uit moet leggen. Dat pappa iets ergs heeft gedaan en dat ie straf heeft. Hij moet dan (wat al eerder geschreven is) op zijn kamer blijven. Maar maak het niet te zwaar, want anders denkt ie als hij "straf" krijgt van jou dat ie ook nooit meer terug komt....
Misschien kun je het eens op het CB bespreken of met je huisarts? vaak weten zij wel raad met dit soort situaties....

Ik denk dat je erop moet vertrouwen dat je het wel goed doet met Lucas.
het is een moeilijke situatie en veel mensen hebben eigen ideeen. Maar jij bent zijn moeder (en wat voor een!!!) en jij bent zijn veiligheid... Je kunt het dus niet fout doen bij hem!

Ik wens je heel, heel veel sterkte in deze tijd en hopelijk keert de rust snel terug!
Liefs
Margo
 
Hoi hoi,
Ýk kan me je verhaal toen nog goed herinneren.
Ik weet van iemand (heel dichtbij) die de bak in moest. Hij was ondertussen gescheiden. Zijn vrouw heeft alles aan z'n zoontje verteld (meer dan ik vind dat per se nodig was) en heeft het kind verder ontmoedigd contact te hebben met z'n vader. Hij heeft daar veel verdriet van, maar hij heeft besloten niet te gaan touwtrekken. Dat is voor het kind veel verwarrender (ouders die elkaar zwartmaken enzo) dan dat het kind een slecht beeld van hem heeft (wat deels terecht is natuurlijk, maar hij had graag nog goed contact gehad met z'n zoontje).
Ik kan moeilijk 'advies' geven in wat je moet doen, maar wat je ook beslist, ik denk niet dat het verstandig is om pappa zwart te maken. Inderdaad vertellen dat ie iets verkeerds gedaan heeft en dat ie op z'n kamer moet blijven lijkt me prima, maar meer hoeft ie niet te weten denk ik. Ook ben ik van mening (maar dat is echt persoonlijk) dat de gevangenis geen plaats voor kinderen is. Ook al zijn ze flexibel. Als ze later een gevangenis zien zullen ze altijd het beeld terugkrijgen van hun vader die daar was. Lijkt me heel pijnlijk.
Heel veel sterkte met je beslissingen.
Liefs Nelleke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan