Hoi Lis,
Ja ik begrijp je wel, alleen in ons geval zou ik iets romantiseren van een situatie die gewoon niet goed is.
Zowel mijn vader als schoonvader tonen beide geen interesse in ons als hun kleindochter. Nou heeft zij genoeg mensen om dr heen die wel geinteresseerd in haar is, dus maakt het mij niet uit. Als ze bellen en langs willen komen, prima, maar ze moeten niet verwachten dat zij bij hen op schoot springt als ze hun een keer zien.
Mijn schoonmoeder is al heel leven mijn man aan het kleineren, niks kan hij goed doen. Opmerkingen als... dat kan jij toch niet.... of (bij goed cijfer op school) ach ja jij kan toch goed leren, maar schrijven kan je niet.
En de manier zoals ze nu praat over onze dochter. Het is een meisje, dat alleen al vind ze maar niks.
Begrijp me niet verkeerd ze vind Myrthe zelf wel helemaal fantastisch, maar een meisje. En (haar woorden) ze heeft geen verstand van meisjes.
Ook wonen we niet dichtbij wat mij verweten wordt. Maar bellen of langskomen ho maar.
Ik doe echt mij best, vooral voor Myrthe en mn man. Maar om nu zomaar alles te laten gaan en accepteren omdat ik toevallig nog wel een schoonmoeder heb of (schoon) vader, nee daarvoor hebben zij té vaak kwetsende dingen gezegd, gedaan of juist gelaten.
Dit is echt niet rot bedoeld naar jou toe, jou situatie is ook anders. Maar nee ik heb helaas al op vrij jonge leeftijd geleerd dat sommige vrienden meer familie zijn dan je echte familie.
En mensen die echt geinteresseerd zijn in mij en mijn gezin, staan bij mij vooraan. De rest familie of niet, kan wat mij betreft lager op de lijst komen.
Want waarom zou ik mij of mijn gezin laten kwetsen en alles accepteren alleen omdat het familie is?
Ik heb al vaker met schoonmoeder gepraat, maar zij snapt het helaas niet. Dan houdt het al snel op.
Nogmaals niet rot bedoeld, maar in mijn ogen is het romantiseren van iets wat er nooit zou zijn.
Hopelijk begrijp je me een beetje.
Liefs Irene