Hartkloppingen bij huilend zoontje

M

MammmaS

Hoi
Ik heb een gekke vraag. Zelf slaap ik altijd licht en nu ik een kind heb, is dit er niet beter op geworden. Als ik mijn kind hoor huilen (als ik slaap/wegdommel) dan word ik wakker met hartkloppingen in bed. Ik schrik lijkt het wel.
.. Ik wil meteen naar hem toe en hem helpen ofzo. Ik kan dat moeilijk loslaten. Ook als mijn zoontje beneden is met mijn man en ik nog op bed kan blijven liggen. Ik doe het liefst ook altijd alles zelf.. mijn verantwoordelijkheidsgevoel is hoog en wil alles goed doen. Tips?
 
Veel herkenning... ik sliep voor mijn zwangerschap al slecht, maar sinds mijn zoontje geboren is (nu 19,5 maand) durf ik zelfs te zeggen dat ik aan slapeloosheid lijd. 
Ik lig vaak wakker in een soort wachtstand, en dan kan het zijn dat ik vanaf een uur of 3 wakker lig, te "wachten" tot ik hem ga horen. Ik pieker niet, ik denk aan weinig, maar ik ben alert, heel irritant, want het is onnodig, mijn zoontje wordt over het algemeen altijd tussen 6.30 en 7.00 wakker. 
Ik heb bij Beter Horen othoplastieken voor de nachtrust aan laten meten, kost €125,-. Maar ik merk nu al dat ik dieper leer slapen. Sommige nachten word ik nog steeds ieder uur wakker,  maar de afgelopen week heb ik gewoon van 21.30 tot 5.30 aan 1 stuk geslapen ?. Ik doe alleen oordoppen in als mijn vriend thuis is (heeft continu diensten), zodat hij wakker kan worden als het nodig is 
Wat betreft alles zelf willen doen en een hoog verantwoordelijksheidsgevoel, dat ken ik ook goed, ik heb helemaal uitgestippeld hoe ik het graag zie voor mijn zoontje, de lat ligt erg hoog, en mijn vastberadenheid kan mij wat star maken. Mijn vriend en ik hebben het hier vaak over, ik onderbouw dan mijn punt met bijvoorbeeld artikelen ofzo, en mijn vriend geeft dan aan dat voor 10% loslaten niet het hele ideaal onderuitschopt. Dat zorgt voor een goede balans
 
 
Dit gaat vanzelf over, kan ik uit ervaring zeggen. Mijn zoontje is nu ruim 2,5 jaar en sinds een paar weken merk ik bij mezelf dat ik die gevoelens niet meer heb. Nog wel als mijn man met hem bezig is en ik boven ben, dan wil ik altijd zsm naar beneden. Mijn man heeft aangegeven dat hij het gevoel heeft dat ik hem niet vertrouw, maar dat is het niet. Ik probeer hier wel echt rekening mee te houden nu. Het angstige bij het huilen is bijna weg nu. Ik heb hiervoor geen hulp gezocht. Ging er vanuit dat dit wel mindrt zou worden en anders ben ik zo’n moeder, dat komt echt wel goed ?
 
Yep, herkenbaar.

Hier 2 meiden van 3 en 18 maanden. In de nacht schrik ik ook vaak als één van de twee wakker is. Dan maakt mn hele lijf een stuiptrekking, om het zo maar te zeggen. Ik word echt met een schok wakker.

Nu zit mijn man ook beneden met de kids vanaf 6.15, maar ik kan niet meer slapen. Ik hoor elk piepje en vraag me af hoe een grote bende het straks is als ik beneden kom haha.

Er zijn ochtenden dat ik nog wel door slaap tot 7.30/7.45, maar nooit langer. Nu vind ik dat ook niet zo'n ramp. 7.30 is al uitslapen voor me ;) En het is ook wel fijn om gewoon nog een uurtje te chillen in bed zoals nu.

Dus ja, herkenbaar. Ik denk dat het ook wel bij het 'mama zijn' hoort. Mijn man doet echt zn best voor de kinderen en helpt veel en gaat gerust eruit in de nacht of vroeg in de ochtend. Maar mama's voelen zich uiteindelijk toch echt verantwoordelijk voor de kids en alles in huis. En dat gaat hier dus al bijna 3.5 jaar zo ;)

 
En idd.. zoals gebruiker hierboven zegt wordt het beter zodra je kindje ouder wordt. Hoe oud is je kindje nu?

Ik merk dat het bij mij al veeeeel minder is dan eerst en er zijnn genoeg nachten dat ik gewoon 8 uur achter elkaar slaap. Gisternacht is mijn man eruit geweest voor mn oudste dochter en ik heb niks gehoord, dus er zijn nachten dat ik gewoon door alles heen slaap! Zeker nu de oudste ruim 3 is en goed kan praten en zelf in en uit haar bed kan en niet meer huilend wakker wordt, ben ik daar relaxter in geworden. Bij de jongste van 18 maanden gaat het ook al beter dan een paar maandjes terug!

Hulp zoeken zoals gezegd wordt in één van de reacties vind ik overdreven, t is niet zo dat je angstig of panisch bent voor huilen denk ik. Zo komt het tenminste niet op mij over. Je bent alert en wilt klaar staan voor je kind en er altijd voor hem zijn. De één kan dat wat makkelijker los laten of uit handen geven dan de ander. Ik snap je helemaal!
 
Wat fijn de herkenbare reacties. Dat is wel een flinke opluchting voor mezelf want ik begon al te twijfelen of het niet wat te overdreven was. Hij is 14 maanden. Bij 10 maanden is hij op zijn eigen kamer gaan liggen, ervoor cosleepen. Hij is klein dus het paste nog prima in het bedje. Toen sliep ik nauwelijks omdat ik het loslaten naar zijn eigen kamer lastig vond. Ik kon hem niet meer horen en werd regelmatig wakker om op de beeld camera te checken hoe hij erbij lag. De afgelopen 2 maanden word ik denk ik nog 2-3keer wakker tot 5.00. Daarna kan ik ook vaak niet meer slapen omdat ik lig te wachten totdat hij komt. Alle geluidjes, kreetjes en huiltjes die hij in de nacht maakt, word mijn slapen er niet beter op. Ik hoor het allemaal en denk dat hij komt. De nachten waren de afgelopen weken opnieuw onrustig vanwege sprong, tandjes en hij kan sinds een paar dagen zelf lopen door de woonkamer. De rust moet ook weer terugkomen. De slapeloosheid en de wallen worden nu wel meer ? Ik heb zelf het idee dat ons voortraject hier ook aan meedraagt. 7 jaar actief geprobeerd zwanger te worden, meerdere mk en uiteindelijk gelukt met ivf2. Ik ben zo bang om hem kwijt te raken en wil alles zo goed mogelijk doen. Wanneer ik anderen om mij heen hoor dan denk ik bij mezelf.. kon ik dat ook maar, idd 10% minder van perfect. Ik ben ook starrer en sta de hele dag “aan”. Ik ben van mezelf altijd een nuchter, relaxt en flexibel persoon geweest maar die ben ik wat aan het kwijtraken merk ik. Ik wist dat moeder zijn je ging veranderen, maar vind dit gedeelte toch wel lastig. Ik hoop idd dat wanneer hij wat ouder word en minder afhankelijk dat het minder word.
 
Ja dat heb ik ook vaak.. als ik om 5.00 wakker word, slaap ik ook bijna niet meer want dan ga ik liggen wachten tot ze wakker worden. De dag begint meestal al om 6.00 hier dus tja...

Vanaf 17 maand ging mijn dochter echt beter doorslapen s nachts. Daarvoor was het ook maandenlang drama, vooral die periode van 13-17 maanden idd veel gebroken nachten gehad. Precies waar jij nu middenin zit.

Die periode duurde vreselijk lang en ze kon zomaar elk uur huilend wakker worden. Soms durfde ik amper te gaan slapen om 22.30, omdat ik bijna zeker wist dat ze om 23.30 huilend wakker zou worden.. En daarna nog 4x in die nacht...

Nu mn dochter bijna altijd doorslaapt, slaap ik zelf ook beter. Een camera op haar bed heb ik niet, dan zou ik echt gek worden denk ik. We laten wel alle deuren op een kier, dus als er iets is dan hoor ik het wel.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan