ANONYMOUS_USERNAME
New member
Hallo,
Via deze weg wil ik jullie even op de hoogte stellen over de toestand van mijn moeder.
Dit om te voorkomen dat ik steeds hetzelfde verhaal moet doen, ik kan dat nu niet aan.
Afgelopen maandag is mijn moeder opgenomen in MCL omdat zij afgelopen donderdag een nieuwe hartklep zou krijgen en een omleiding.
De operatie is goed gegaan alleen hebben ze aderen uit haar been gebruikt omdat de bestaande aderen te slecht waren. De operatie heeft daardoor
7 uren geduurd.
Op de intensice care is ze wakker geworden en de volgende dag mocht ze naar een andere afdeling. Dit ging volgens de planning.
Afgelopen vrijdagavond zijn Udo en ik op bezoek gegaan bij haar en gaf ze aan dat ze het zo warm had. Ze was misselijk en had vreselijk keelpijn.
Dit waren normale verschijnselen na een ingreep aan het hart en na een lange narcose...
Opgelucht zijn we naar huis gegaan. Mijn moeders grootste angst omtrent dit alles was dat ze niet uit de operatie zou komen, gelukkig konden we haar zeggen
dat het goed is gegaan en dat ze dit maar heeft gehad. Nu elke dag een beetje beter spraken we af....
Op de nacht van vrijdag op zaterdag ging om 03.30 uur de telefoon........dan weet je genoeg, er is iets met mama.
Mijn moeder is erg benauwd geworden en was compleet uitgeput. Ze hebben haar in slaap gebracht en weer opgenomen op de intensive care.
Mijn vader en zus zag ik in het ziekenhuis, we waren gelijk gekomen. De hele dag hebben we slecht nieuws gekregen.
Ze hield teveel vocht vast, leverfalen, de nieren stopte ermee, ze moesten zoveel medicatie toedienen om de bloeddruk omhoog te krijgen, de bloedstolling was
ernstig in de was en de beademing
stond op 100% en op volle kracht, en ze wisten niet waar ze zo ziek van was.....
We kregen een familiekamer en mochten de hele tijd bij haar............geen goed teken.
De intensivist kwam steeds met slechter nieuws: de kans op overlijden was vele malen groter dan de kans dat ze dit ziek zijn zou overleven.
Onze wereld stortte in. Mijn moeder is alles voor me..........
Mijn moeder ging alleen maar achteruit.........ze konden nog één ding proberen, haar buik openmaken om te kijken wat ze daar aantroffen want dat was de enige plek die ze nog niet bekeken hadden maar vroegen zich af of ze de OK wel zou halen in deze conditie.
Ze hadden geen keus want niets doen kwam ook niet goed. Ze gaven ons de gelegenheid om afscheid te nemen...ze voelde koud, was behoorlijk opgezet en ze
zat niet meer in haar lichaam...het was een vreselijk moment, daar ging ze,
ze namen haar mee en zou w.s. niet levend terugkeren. Wat hebben we op haar ingepraat, kom op mam! We kunnen niet zonder jou! Je bent net weer oma, je hebt genoeg om voor te leven, we hebben haar gekust en geknuffeld en zeiden gedag.
De minuten in de familiekamer tikte langzaam weg en elke keer als we iemand op de gang hoorde lopen dachten we dat diegene kwam vertellen dat ze het niet overleefd had.
Ik heb die dag echt even gevoeld hoe het is om op deze manier je moeder te verliezen.
Na anderhalf uur kwamen ze de kamer binnen.......ze had het wel overleeft, ze hebben een liter vocht uit de buik gehaald maar de oorzaak van dit ziek zijn niet gevonden.
We moesten rekening houden met het ergste......die onmacht, die onzekerheid, vreselijk!
Mijn vader en zus bleven in het ziekenhuis slapen, ik moest naar Sven.......hoe moeilijk en dubbel ook.
Zondagochtend ben ik gelijk weer teruggegaan.
Nu zijn ze bezig haar uit de slaap te krijgen. Ze moet van heel diep komen en door de slechte werking van de lever duurt dit erg lang. Ze is nu stabiel.
Ze beweegt maar reageert niet op de omgeving. Wel wordt ze onrustig als we haar aanraken......ze vermoeden dat ze weet dat wij er dan zijn en ze extra
haar best doet. De lever gaat steeds beter zijn werk doen. De nieren werken nog steeds niet maar dit kost tijd. Ze zit aan een nierdialyseapparaat.
Ze noemen dit herstel een wonder......weten nog steeds niet hoe dit komt.
Ze hebben een longontsteking ondekt maar dat verklaart niet de acute achteruitgang in die snelheid.
Het verklaart ook niet het herstel van dit moment.
Elke dag gaan we naar haar toe. Ik heb alle kaarten en slingers voor Sven vandaag weggehaald........behalve haar kaart. Mijn kraamtijd is voorbij. Er valt nu even niks
meer te vieren en het woord HOERA is al helemaal niet meer van toepassing. Mijn kraamtijd is alleen leuk en bijzonder als ik die kan delen met mijn moeder. We belde elke dag, zagen elkaar vaak en hebben een hele goede en hechte band.
Het is ontzettend spannend maar de artsen zijn hoopvol. We zijn heel benieuwd wanneer ze echt wakker zal zijn en hoe ze hieruit zal komen maar zover is het nog niet.
Ze heeft nog een lange weg te gaan. Ze zit nog steeds aan de beademing maar ze geeft zelf het ritme aan. Ze doet heel erg haar best om terug te komen.
Ik ben helemaal kapot en leef op dit moment op de automatische piloot. Het is ongelooflijk wat zoiets met je doet. Ik doe wat ik moet doen, ben nog aan het herstellen van een bevalling, zit in een dal vol emoties, ben oververmoeid en zo bang voor wat ons allemaal nog te wachten staat...wat kost dit een energie....ik heb dit er allemaal voor over, nog wel 10 keer als ze maar bij ons terugkomt.
Het herstel zal heel lang duren na alles wat er met haar is gebeurd....maar ze leeft!
Liefs Jessica
Via deze weg wil ik jullie even op de hoogte stellen over de toestand van mijn moeder.
Dit om te voorkomen dat ik steeds hetzelfde verhaal moet doen, ik kan dat nu niet aan.
Afgelopen maandag is mijn moeder opgenomen in MCL omdat zij afgelopen donderdag een nieuwe hartklep zou krijgen en een omleiding.
De operatie is goed gegaan alleen hebben ze aderen uit haar been gebruikt omdat de bestaande aderen te slecht waren. De operatie heeft daardoor
7 uren geduurd.
Op de intensice care is ze wakker geworden en de volgende dag mocht ze naar een andere afdeling. Dit ging volgens de planning.
Afgelopen vrijdagavond zijn Udo en ik op bezoek gegaan bij haar en gaf ze aan dat ze het zo warm had. Ze was misselijk en had vreselijk keelpijn.
Dit waren normale verschijnselen na een ingreep aan het hart en na een lange narcose...
Opgelucht zijn we naar huis gegaan. Mijn moeders grootste angst omtrent dit alles was dat ze niet uit de operatie zou komen, gelukkig konden we haar zeggen
dat het goed is gegaan en dat ze dit maar heeft gehad. Nu elke dag een beetje beter spraken we af....
Op de nacht van vrijdag op zaterdag ging om 03.30 uur de telefoon........dan weet je genoeg, er is iets met mama.
Mijn moeder is erg benauwd geworden en was compleet uitgeput. Ze hebben haar in slaap gebracht en weer opgenomen op de intensive care.
Mijn vader en zus zag ik in het ziekenhuis, we waren gelijk gekomen. De hele dag hebben we slecht nieuws gekregen.
Ze hield teveel vocht vast, leverfalen, de nieren stopte ermee, ze moesten zoveel medicatie toedienen om de bloeddruk omhoog te krijgen, de bloedstolling was
ernstig in de was en de beademing
stond op 100% en op volle kracht, en ze wisten niet waar ze zo ziek van was.....
We kregen een familiekamer en mochten de hele tijd bij haar............geen goed teken.
De intensivist kwam steeds met slechter nieuws: de kans op overlijden was vele malen groter dan de kans dat ze dit ziek zijn zou overleven.
Onze wereld stortte in. Mijn moeder is alles voor me..........
Mijn moeder ging alleen maar achteruit.........ze konden nog één ding proberen, haar buik openmaken om te kijken wat ze daar aantroffen want dat was de enige plek die ze nog niet bekeken hadden maar vroegen zich af of ze de OK wel zou halen in deze conditie.
Ze hadden geen keus want niets doen kwam ook niet goed. Ze gaven ons de gelegenheid om afscheid te nemen...ze voelde koud, was behoorlijk opgezet en ze
zat niet meer in haar lichaam...het was een vreselijk moment, daar ging ze,
ze namen haar mee en zou w.s. niet levend terugkeren. Wat hebben we op haar ingepraat, kom op mam! We kunnen niet zonder jou! Je bent net weer oma, je hebt genoeg om voor te leven, we hebben haar gekust en geknuffeld en zeiden gedag.
De minuten in de familiekamer tikte langzaam weg en elke keer als we iemand op de gang hoorde lopen dachten we dat diegene kwam vertellen dat ze het niet overleefd had.
Ik heb die dag echt even gevoeld hoe het is om op deze manier je moeder te verliezen.
Na anderhalf uur kwamen ze de kamer binnen.......ze had het wel overleeft, ze hebben een liter vocht uit de buik gehaald maar de oorzaak van dit ziek zijn niet gevonden.
We moesten rekening houden met het ergste......die onmacht, die onzekerheid, vreselijk!
Mijn vader en zus bleven in het ziekenhuis slapen, ik moest naar Sven.......hoe moeilijk en dubbel ook.
Zondagochtend ben ik gelijk weer teruggegaan.
Nu zijn ze bezig haar uit de slaap te krijgen. Ze moet van heel diep komen en door de slechte werking van de lever duurt dit erg lang. Ze is nu stabiel.
Ze beweegt maar reageert niet op de omgeving. Wel wordt ze onrustig als we haar aanraken......ze vermoeden dat ze weet dat wij er dan zijn en ze extra
haar best doet. De lever gaat steeds beter zijn werk doen. De nieren werken nog steeds niet maar dit kost tijd. Ze zit aan een nierdialyseapparaat.
Ze noemen dit herstel een wonder......weten nog steeds niet hoe dit komt.
Ze hebben een longontsteking ondekt maar dat verklaart niet de acute achteruitgang in die snelheid.
Het verklaart ook niet het herstel van dit moment.
Elke dag gaan we naar haar toe. Ik heb alle kaarten en slingers voor Sven vandaag weggehaald........behalve haar kaart. Mijn kraamtijd is voorbij. Er valt nu even niks
meer te vieren en het woord HOERA is al helemaal niet meer van toepassing. Mijn kraamtijd is alleen leuk en bijzonder als ik die kan delen met mijn moeder. We belde elke dag, zagen elkaar vaak en hebben een hele goede en hechte band.
Het is ontzettend spannend maar de artsen zijn hoopvol. We zijn heel benieuwd wanneer ze echt wakker zal zijn en hoe ze hieruit zal komen maar zover is het nog niet.
Ze heeft nog een lange weg te gaan. Ze zit nog steeds aan de beademing maar ze geeft zelf het ritme aan. Ze doet heel erg haar best om terug te komen.
Ik ben helemaal kapot en leef op dit moment op de automatische piloot. Het is ongelooflijk wat zoiets met je doet. Ik doe wat ik moet doen, ben nog aan het herstellen van een bevalling, zit in een dal vol emoties, ben oververmoeid en zo bang voor wat ons allemaal nog te wachten staat...wat kost dit een energie....ik heb dit er allemaal voor over, nog wel 10 keer als ze maar bij ons terugkomt.
Het herstel zal heel lang duren na alles wat er met haar is gebeurd....maar ze leeft!
Liefs Jessica