Hebben jullie al een eerdere bevalling gehad en hoe heb je die ervaren?

Hey allemaal,

Als je al eens eerder bevallen bent, is het misschien Duurde het lang? Of juist heel erg kort? Ben je thuis bevallen of in het ziekenhuis? Wat is je bedoeling nu? Wil je thuis bevallen of in het ziekenhuis? Miscshien mag je niet thuis bevallen en moet je naar het ziekenhuis! Heb je vertrouwen in de bevalling, of zie je er erg tegen op?

Kortom vertel je verhaal!

Liefs Janne
 
Haha, heel wat vragen. Ben je je al druk aan het maken??

Mijn zoontje is geboren op 20jan 2008. Ik was de 9e uitgerekend, dus het duurde maar lang voordat hij kwam.
Die zondag werd ik wakker met een soort krampen, om de zoveel tijd. Was niet echt pijnlijk ofzo. We dozen gaan inpakken etc voor de verhuizing want we zouden bijna de sleutel van ons huis krijgen, woonde toen nog in een appartement.
Tegen de middag had ik wel het idee dat het wel eens kon gaan beginnen vandaag, want de krampen bleven komen. Tegen 18uur was het eigenlijk al best wel pijnlijk. Maar ja, al tijd om te vk te bellen. Dit toch maar gedaan. Zij kwam om 19uur. Ze vertelde me dat ik echt nog niet aan bevallen was, dat ik er nog veel te goed bij liep. Maar, ik had toch echt wel al best veel pijn, maar dit was het blijkbaar dus nog niet, wat stond me nog te wachten dan.
Ze wilde wel even voor de zekerheid kijken of ik al ontsluiting had. 5cm al! Dat had ze dus helemaal niet verwacht. Ze kon mijn vliezen breken of we konden afwachten. Nee, breek mijn vliezen maar. Ik wilde wel in het ziekenhuis bevallen, maar niet de hele avond in het ziekenhuis gaan rondhangen. De vk ging er vanuit dat ik pas in de nacht ging bevallen, zeker niet meer de 20e.
Nou en toen ging het toch hard. Jeetje, ik had de ene flinke wee naar de andere. Wist niet meer hoe ik het moest opvagen, staand , liggend, de lampen moesten uit want kon toen niet meer tegen licht. Mijn man moest me vast houden. Na een uur zakte ik bijna op de grond, ik kon echt niet meer.
De vk wilde nog wel een keertje kijken hoe ver ik was en we zouden dan vertrekken naar het ziekenhuis. Ze keek en ik had 10cm ontsluiting....Toen werd het allemaal erg hectisch. Ik kon er nog voor kiezen om naar het ziekenhuis te gaan, maar zag dit echt niet zitten. De kraamhulp moest gebeld worden... Om kwart over 8 mocht ik beginnen te persen. Jeetje wat was dit fijn, ik kreeg er toen weer zelf controle over. Om half 9 (dus in een kwartier tijd) is onze knul geboren.
Een half uur laten kwam de kraamhulp helpen, veel te laat dus, daar hadden we niets meer aan.
Dit is allemaal heel erg snel, vooral voor een eerste. Dat uurtje van die heftige weeen viel me ontzettend tegen, want het doet écht wel heel veel pijn, maar op zich viel het me allemaal heel erg mee.
Maar doordat het zo snel was, kon ik niet bijkomen tussendoor, dat maakte het zo moeilijk.
Ook was ik helemaal ingescheurd en de vk wist niet of het een totaalruptuur was of een sub-totaal. Dus ik moest naar het ziekenhuis om te hechten.
Dus alsnog de trap van de flat af en met een pasgeboren kindje in de auto naar het ziekenhuis. Daar moest ik een tijdje wachten op de gyn en die is toen 1uur!!! bezig geweest met hechten. Dat was echt niet leuk en vond ik veel vervelender dan de bevalling. Gelukkig was het geen totaalruptuur.
Daarna heb ik in het ziekenhuis gedoucht en zijn we naar huis gegaan. Om half 2 waren we thuis en zijn we heerlijk gaan slapen met onze knul naast ons bed. Dat was wel heel bijzonder.

Ik wil nu graag weer thuis bevallen. Waarschijnlijk gaat deze bevalling nog sneller dat de vorige, dus moet op tijd een vk bellen.
Ik zie er helemaal niet tegen op, het enige wat ik een beetje eng vind is het weer inscheuren. Ik heb er namelijk nog best lang last van gehad. Maar goed, dat is ook weer over gegaan.
Maar vergeten doe ik het niet hoor. Ze zeggen wel eens dat je de pijn niet meer kan herinnneren als je kindje geboren is, maar dat weet ik heus nog wel ;)

Ik heb gauw even getypt want kon mijn bevallingsverhaal niet meer vinden op de pc. Dus let niet op typfouten etc. Het gaat om het idee hè.
En jij, zie jij er tegenop? Ziekenhui of thuis? etc?
 
Hoi Janne,

Bij mijn vorige zwangerschap had ik heel erg graag thuis willen bevallen. Maar onze dame lag heerlijk met haar kontje omlaag. In een stuit dus. Bij 37 of 38wk heben ze geprobeerd om het uitwendig te draaien, dit is niet gelukt. Daarvoor heb ik het nog geprobeerd met moxi-therapie. (dan houdt je een soort van brandende sigaar/wierookstok bij je kleine teen en dat prikkelt dan het kindje om te gaan draaien.) Omdat ik heel erg graag zelf wou bevallen en onze dame er goed voor lag mochten we de bevalling afwachten.
Maar met 38 wk ben ik opgenomen in het zh vanwege een hoge bloeddruk. In eerste instantie zou ik een dag later ingeleid gaan worden, toen nog een dag later. De dag daarna werd ik weer naar huis gestuurd, zo van wacht maar af. Niet leuk! Dus hebben we in overleg met de gyn toch besloten om de dag daarna in te leiden Ik was het helemaal zat. Ik voelde mij echt een olifant, ik hield ontzettend veel vocht vast.
De volgende ochtend kreeg ik omstreeks 08.30u een ballonkatheter. Dit gaf wat krampjes, beetje vervelend maar niet erg. Om +/- 10.30 haalde ze deze eruit en had ik al 3a4 cm ontsluiting. Hierop kreeg ik gelijk ook echte weeen. Na een uur werden ze toch wel vervelend en heb ik om pijnstilling gevraagd. Tja, als je toch in het zh bent dan kun je er net zo goed gebruik van maken.
Weer een uur verder mocht ik naar de verkoeverkamer waar ze de ruggeprik gingen zetten. En daar was ik maar wat blij om, want ik zat midden in een weeenstorm. Echt geen pretje!!
En wat is het heerlijk als die ruggeprik gaat werken, echt een verademing. De verloskundige kwam nog even kijken hoe het met mij ging en hoeveel cm ontsluiting ik had, voordat we weer terug zouden gaan naar de verloskamer. Dat bleek al 9cm te zijn. Twijfel. Blijven we hier of gaan we terug. Toch terug naar de verloskamer waar mijn man zat te wachten op mij. Deze schrok toen ze zeiden dat ik al 9 cm had.
Toen was het wachten op de persweeen. Maar toen ze er waren ging het opeens erg slecht met ons kleine meisje. Haal hartslag daalde naar 50 ( normaal rond de 150 en tijdens de wee wat lager) De gyn werd er direct bij geroepen. Ze heeft mij 1x mee laten persen en zei toen : sorry,maar het word met spoed een keizersnede.
En toen werd het een gekkenhuis! Ik moest ven het ene op een ander bed. Er moest een ander infuus in ze waren met een paar man aan het plukken om mij zo snel mogelijk klaar te maken om naar de operatiekamer te gaan. Er was al een zuster naar de lift gelopen om deze vast te houden voor ons. Net voor de ok mocht ik mijn man nog een kus geven en daarna met spoed naar de ok. Hier kreeg ik gelijk een zuurstofkapje op mijn neus geplaatst en hierlangsop zag ik tig mensen rondom mij heen rennen om alles maar zo snel mogelijk klaar te maken. Een paar tellen later kreeg ik het kapje al op mijn gezicht geplaatst om onder narcose te gaan voor de keizersnede.
Toen ik wakker werd op de verkoeverkamer zat er een lieve zuster naast mij, die mij feliciteerde met mijn dochter. Zij lag op de kinderafdeling en mijn man was bij haar. Toen ik ongeveer een half uurtje echt wakker was werd ze bij mij gebracht. Wat een geweldig wonder, mijn dochter.Daar was ze dan. Ze was zo mooi en bijzonder, dat je de hele bevalling zo weer zou vergeten. Ze is om 15.42u geboren.
Ik heb er dus een uurtje of 7 over gedaan, maar zosnel als je aan de 'gang' gaat vergeet je alle tijd. Je bent alleen maar met jezelf bezig. Doordat ik een keizersnede heb gehad zal ik weer in het ziekenhuis moeten bevallen. Maar waarschijnlijk wel met een 'normale' bevalling.
Nu zie ik er nog wel tegen op, ik bedoel er moet wel een heel kind vanonder door. Maar ik weet ook dat als je op het eind loopt je maar een ding wilt. En dat is je kindje in je armen en dan maak je je niet meer zo druk erom. Al blijft het spannend natuurlijk.
Spijt heb ik niet van mijn bevalling, dat ik zo aan een stuitbevalling ben begonnen. Voor het zelfde geld was het wel goed gegaan en had ik niet zo'n zware operatie gehad. Maar als de volgende weer in een stuit ligt zal ik wel voor een keizersnede kiezen. Dit omdat ik nooit meer onder narcose wil bevallen. Dat was eigenlijk de grootste domper op de bevalling.

Nou het is een heel verhaal geworden. Ik hoop dat je er wat aan hebt en er niet teveel van bent geschrokken.

Liefs Jane
 
Hey dames,

Ja 2 verschillende bevallingen van jullie beiden! Ik moet eerlijk zeggen dat ik er wel tegen op zie aan de ene kant omdat ik er bij mijn zoontje bijna 40 uur over gedaan heb! Daarna heb ik een post traumatisch stress syndroom gehad, als gevolg van het niet verwerken van de bevalling! Ik ging compleet op slot. Nu na 2,5 jaar kan ik er wel beter op terug kijken en kan ik ondanks de angst die me af en toe naar de keel grijpt toch ook intens genieten van dit nieuwe wonder in mijn buik!

De bevalling van Senne begon op vrijdag avond. Half 10 breken mijn vliezen. Het begint meteen te rommelen, maar niet noemenswaardig genoeg om direct de VK te bellen. Er zit ook totaal geen regelmaat in dan weer 3 minuten dan weer een kwartier het klopt gewoon van geen kanten. We proberen wat te slapen en ik ga verschillende keren onder de douche, niet wetend wat ik kan verwachten! Het doet nu al zo een pijn met vlagen hoe moet dat straks als het eenmaal echt echt is! En zo rommelen we door. De volgende morgen bel ik de VK en die komt bij ons kijken. Ze wil nog niet kijken of ik ontsluiting heb i.v.m. infectiegevaar en ze is er niet zeker van of ik ontsluiting heb, dus ze beloofd om vijf uur terug te komen. Heel de dag door weeen gehad maar het klopt gewoon niet, er zit geen regelmaat in! Om vijf uur weer hetzelfde verhaal, geen inwendig onderzoek en komt om half 10 terug! Ik houd het niet en ben helemaal op! Maar hoe zit het nu waar ben ik aan toe? Hoe lang gaat het nog duren? Om half 10 word met het ziekenhuis gebeld. Ik mag de nacht nog afwachten thuis en krijg een tabletje om te slapen, als de volgende morgen de baby er nog niet is moeten we naar het ziekenhuis. Ik tablet ingenomen en ben gaan proberen te slapen. Dat lukte wel tot 1 uur. Toen begon het pas echt heel erg te worden en wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik d8 dat ik persdrang had maar toen de VK kwam had ik maar 4 cm. Om half 5 6 cm eb in half 8 nog steeds 6 cm. Waar deed ik het voor? Het schoot niet op!
Toen moest ik nog een uur beneden rondlopen van de VK maar ik kwam gewoon niet verder dan 6 cm. Op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen aan het infuus en om twaalf uur had ik volledige ontsluiting en moch ik persen, maar hoe deed ik dat? Ik voelde niet echt andere weeen dan dat ik eerder had gevoeld. Dus deed maar een kommetje. Op de baarkruk merkte ik waar ik heen moest persen en toen om 13:19 is hij eindleijk geboren: Senne! Een keigaaf ventje met een enorme toeter op zijn hoofd! Het bleek dus achteraf dat het een sterrekijkertje was! Daarom duurde het zo lang, Ik had net geen totale ruptuur, dus hoefde niet onder narcose maar het hechten VERSCHRIKKELIJK!! Helemaal met de gyneacoloog die het bij mij gedaan heeft! Een tang zonder gevoel was het! Maar goed we hopen nu maar dat alles netjes heel blijft en dat we een mooie kortere bevalling hebben :D

Liefs Janne
 
Jeetje, dat is me toch wel weer helemaal anders ja. Lijkt me toch een hel als het niet op schiet....

Bij Jane ging het ook al niet helemaal zoals gepland zeg. Jammer dat het dan toch moest uitlopen op een spoedkeizersnee. Maar inderdaad als je dan je kindje hebt, dan weet je waar je het voor doet he.

En Janne, idd dat hechten....dat vond ik ook echt het ergste.
Maar iedere bevalling is anders en gelukkig kunnen we het van te voren niet zien hoe het gaat verlopen. Ik ga er nu trouwens wel heel anders in dan bij mijn eerste, omdat ik nu toch weet wat het allemaal is.
En we doen het toch maar voor die lieve, mooie, schattige kindje wat er dan is hè.
Janne, heb je dan ook niet echt kunnen genieten van het baby zijn van Senne? Ben je bang dat je weer in een stress syndroom komt? Lijkt me erg vervelend om dit mee te maken.
 
Ik ben 2 keer thuis bevallen, maar na de tweede kreeg ik een nableoding en lag ik binenn een half uur alsnog in het ziekenhuis. Daar vond ik het erg ongezellig. Veel slechter dan thuis, in alle rust met een kraamhulp, manlief en een pasgeboren kleintje. Nu moet ik helaas in het ziekenhuis bevallen om zo'n forse nabloeding te voorkomen.

Thuis was voor mij relaxed en mede daardoor denk ik dat het best snel ging. 6 uur bij dfe eerste, 3 uur bij de tweede. Als het maar geen anderhalf uur wordt bij de derde, want dan haal ik dat hele ziekenhuis niet eens, haha.

Ik zie niet tegen het bevallen op, wel tegen het ziekenhuis. maar ik mag gelukkig met mijn eigen vk in het ziekenhuis bevallen.

PS: ik vind de weeen bijzonder genoeg niet pijn doen, maar wel heel heel erg hard werken. Beetje marathonlopen ofzo.
 
4 september 2006 zou ik uitgerekend zijn; op 22 augustus braken snachts de vliezen.. maar geen weeen.. ik zou ingeleid worden.. maar met het inbrengen van de middelen voor de verweking van de baarmoedermond begonnen de weeen uit zichzelf. Dus geen infuus meer nodig. De weeen werden rond half 2 erg sterk... ik kon er bijna niet meer tegenop gepuft komen; kon de rust ook niet meer bewaren... toen kreeg ik een prik in m'n been en doezelde van de wereld... doorpuffend tijdens de weeen. S'avonds om half 10 eindelijk de beoogde 10 cm... ik heb 2 uur (!!!) moeten persen maar niets... er stond een team van 8 man in de kamer die me in elke denkbare en ondenkbare houding en positie hebben geduwd en gehouden om onze boy eruit te krijgen. Zijn hartslag begon ernstig te dalen en ik raakte in paniek omdat mijn zus het jaar ervoor haar dochter is verloren met 39 weken zwangerschap. Zag het doom-scenario al voor me...

Toen zei de gynaecoloog letterlijk; ik ga je een ruggeprik geven (NU PAS??) extra wee-opwekkers.. ik knip je op 3 plekken in en zet de pomp erop en "sleur" hem erdoor; ja dames, echt letterlijk zei hij dit. Het was gewoon Berta 2 die moest kalveren... dus ik heb m'n knieen bij elkaar gegooid en geroepen dat dat echt niet ging gebeuren en dat hij gewoon een keizersnede moest zetten... dus met spoed naar beneden geraced, ruggeprik erin en om 0105 uur is onze zoon geboren.

achteraf bleek dat ik een placenta had uit 2 aparte delen verbonden met 1 dik bloedvat. Bij het eruit "sleuren" zou 1 deel losgekomen zijn en zou het bloedvat gescheurd zijn. Dat had zeer waarschijnlijk op dat moment mijn einde betekend zoals de gynaecoloog dit 7 weken later zei; hij bedankte me voor mijn vastberadenheid om geen "sleur"-technieken op me te laten toepassen en dat ze inderdaad meer op het moederinstinct moesten vertrouwen. Dat als een vrouw zegt dat het niet goed zit, dat het dan ook ECHT niet goed zit....

Dit keer een geplande keizersnede dus; ik ben zo geschrokken van bevalling 1 dat onze jongen lange tijd gedoemd was enig kind te blijven. Maar nu dus een prachtige dochter in m'n buik die in de 2e week van januari wordt gehaald met geplande keizersnede. dus nu ook voor mij veel meer rust in m'n hoofd.... als goedmakertje krijgen we een week lang de nieuwe kraamsuite aangeboden waar ik samen met m'n echtgenoot en meisje dag en nacht mag vertoeven....

Uhhhhhh... ECHT WEL JAJAJAJAJAJAJAJAJAJ!!!!!
 
jeetje ook al zo'n horrorverhaal ;)
Wel fijn dat je nu weet wanneer je kindje wordt geboren en dat het via een keizersnede wordt gedaan, lijkt me inderdaad meer rust voor je hebben nu.
 
Terug
Bovenaan