Ja, ik heb het een en ander meegemaakt. Ik heb er hier wel eens (ooit) iets over gemeld, maar nog nooit het hele verhaal. Misschien wel goed om toch eens te doen:
Het begon in 2003: we bleven kinderloos en na een jaar ben ik gaan temperaturen, toen overleed mijn moeder geheel onverwacht terwijl wij in Indonesie op vakantie waren, ik raakte mijn vaste baan kwijt, in 2005 de draad van de kinderwens weer opgepakt, eerste onderzoek in het ziekenhuis: bleek dat mijn buik vol zat met tumoren. ben binnen 10 dagen geopereerd. Tumoren weggehaald en 1 eileider en anderhalve eierstok. Het ging om borderline tumoren, die zijn niet goed- en niet kwaadaardig, maar moeten wel verwijderd worden anders kunnen ze kwaadaardig worden. Toen elke 3 maanden voor controle. Bij de tweede controle groeide er iets, maar........toen bleek dat ik zwanger was. Super zwangerschap gehad en een hele moeilijke bevalling. Julian heeft een hele slechte start gehad met een Apgarscore van 1! 4 dagen IC, 3 dagen kinderafdeling en toen mocht hij eindelijk naar huis. Ik geniet echt van hem, maar heb alles nog geen plaats kunnen geven en heb daar nu dus hulp bij want alleen lukt het echt niet.
Dat zorgelijk waar je het over hebt herken ik ook nog uit een andere periode en dat heb ik nu ook nog wel. Ik ben veel te perfectionistisch en daar heb ik zelf het meeste last van. Ik zit niet snel stil, ben altijd bezig zodat ik niet te veel hoef na te denken en ook alles nog weer "perfecter" maak. De boel de boel laten, dat kan ik niet hoor!
Ik moet alles onder controle hebben anders raak ik geirriteerd en van slag.
Zo een heel verhaal. Maar het ging om jou... heb jij dingen meegemaakt die in je hoofd blijven malen? Je kunt ook een verwijzing vragen voor een andere psycholoog. Dit zijn ook maar mensen en het kan gebeuren dat het gewoon niet klikt. Dat is toch niet erg?
