Hebben jullie dit ook wel eens..

Sjonge jonge wat een verhaal! Daar vallen mijn  dingen toch wel bij in het niets. Hoe gaat het nu lichamelijk met je? Kunnen de tumoren nog terug komen? Ik snap wel dat Julian bij jou extra bijzonder is. En dan ook nog zo'n slechte start. Lijkt wel of je alles op je dak hebt gekregen! Hoe gaat het nu met Julian?

Nou mijn verhaal: Mijn ouders zijn toen ik 7 was gescheiden. Toen woonden we bij mijn moeder. Die was zwaar overspannen en ik was degene die voor mijn broertje en zusje zorgde. Tot mijn moeder de huur niet meer kon betalen en we uit huis zijn gezet. Mijn broertje en zusje hebben het hele circuit van jeugdzorg doorgelopen. Ik maakte me dus veel zorgen om hun. Voelde me slecht en vond (vind) dat ik beter voor mijn broertje en zusje had moeten zorgen. Ik heb een klein appartementje kunnen huren boven mijn werk. Heb daar mijn examen gehaald enzo. Maar ja, ik zag mijn broertje en zusje nooit dus had het daar heel moeilijk mee.
Toen een vriend gehad die achteraf niks goeds met me voor had.
Uiteindelijk mijn huidige man ontmoet die mij er helemaal bovenop heeft getrokken.
Hij is echt mijn held! Mijn alles.  Ik ben zo gek op hem. En hij op mij.
Maar net zoals vanmorgen dan valt er een heel klein dingetje tussen ons voor en dan denk ik meteen dat ik het fout doe en dat  ie mij niet meer wil. Dalijk komt ie thuis eten en dan weet ik al dat ik boos ga doen omdat ie anders ziet dat ik verdriet heb en dat wil ik niet. Snapt ie dan niet dat ik alleen hem heb! (ja dat is een beetje overdreven maar  zo voelt het dan)... zucht. En heb nu dus barstende koppijn.

Nou dat was mijn verhaal en dan ook nog eens de korte versie........
Zucht!  
 
Een andere psycholoog zoeken zou een oplossing zijn maar het gaat eigenlijk toch echt wel weer heel goed. Het zijn net bepaalde dagen... (zoals vandaag)
 
Nou zeg, dat is ook niet niks hoor wat jij voor je kiezen hebt gehad! Natuurlijk laat dat zijn sporen na, ook nu je volwassen bent. En dan nu zelf mama zijn. Bij mij zorgt dat ervoor dat ik mijn moeder dubbel mis. Dat eenzame gevoel, ja dat is wel herkenbaar. Ik heb geen broers of zussen en mijn ouders waren ook gescheiden. Mijn vader is een prima man, maar geen echte vader voor mij. Mijn partner is erg druk met zijn eigen zaak, dus ja, ik sta er vaak alleen voor en heb ook altijd het idee dat ik alles zelf moet kunnen en doen (altijd al gehad).

Ik laat mijn verdriet ook vaak niet zien, houd alles voor mezelf. Maar het is natuurlijk veel beter om het te delen. En ja, mijn partner moet het soms ook ontgelden als ik geirriteerd ben of boos. Gelukkig kan onze relatie wel tegen een stootje, maar het is niet helemaal eerlijk natuurlijk naar hem toe.

Met Julian gaat het nu hartstikke goed. De bevalling werd met 42 weken ingeleid en duurde 24 uur. Uiteindelijk met vacuumpomp gehaald. Gepoept in het vruchtwater en de groep B-streptokok van mij overgenomen,  dus hij heeft het erg benauwd gehad.  Na het doorknippen van de navelstreng direct bij me weggehaald naar een andere kamer. Aan de beademing, daardoor klaplong en daardoor weer een longontsteking opgelopen. Heb wel aldoor goede moed gehad dat hij het ging redden. Er werd nog gesproken over eventuele hersenbeschadiging door zuurstofgebrek, maar daar is helemaal niks van te merken. Hij groeit goed en ontwikkelt zich prima. Is zelf wat voorlijk!

Dit type tumoren komt op zich weinig voor en dan vooral  bij vrouwen rond de 50 (en dat ben ik echt nog niet!!). De kans dat het terugkomt is aanwezig, maar de laatste controle was goed. Zoals het nu lijkt blijf ik onder controle en als het goed blijft gaan dan hoef ik niet meer geopereerd te worden. Daar was eerst wel sprake van; het restje eierstok zou er nog uitmoeten als ons gezin compleet was. Dan zou ik ook gelijk in de overgang komen, pfff, heb ik nog niet genoeg meegemaakt?! Maar dat is (voorlopig) dus van de baan.

Soms heb ik neiging om de omstandigheden de schuld te geven van hoe ik me voel, maar ik weet ook dat ik zelf iets moet maken van het leven (of van de dag). Voor mezelf en niet in de laatste plaats voor Julian natuurlijk!



 

Nou we lijken wel dezelfde persoon.
 
Ik heb net tegen mijn man gezegd wat me stoorde aan hem en waarom ik dus dit dipje heb. Hij had het niet eens in de gaten gehad en bood zijn excuses aan. En zei nog lieve dingen.

Nou als ik dat dus niet had aangegeven dan was ik heel de dag sjaggie geweest dus ben blij dat ik het heb gedaan. Maar normaal gesproken zou ik gewoon boos zijn geworden.

Pff wat een gedoe die start met Julian. Zwaar hoor. Mijn bevalling is ook niet zo heel goed geweest (ingeleid, wee-en opwekkers /wee-en remmers, ruggenprik, Tyche's hartje ging achteruit, uiteindelijk vacuumpomp) maar was blij toen ik Tyche eindelijk gezond en wel op me had liggen. Ik vind het echt knap dat jij er zo moedig onder bleef. Weet niet of ik dat had gekund.

Snap ook dat je je moeder heel erg mist. Lijkt me wel heel raar allemaal.


Hoop dat je een beetje een leuke schoonfamilie hebt.
En je eierstokken weg laten halen (of ja, wat er nog zit dan).. ik vind het wel een hele stap hoor en wanneer weet je of je gezin kompleet is?
Ik zou zeggen, geniet van deze mooie dag en probeer er inderdaad zelf iets van te maken en niet de omstandigheden de schuld te geven. Ik ben daar namelijk zelf ook goed in. .. (erg he).
En bedankt voor je luisterend oor!
(Wat voor bedrijf heeft je man eigenlijk? Wij hebben namelijk ook een eigen bedrijf dus even nieuwsgierigen)

Liefs Kirsten
 
Hey Kirsten,

Wat veel overeenkomsten inderdaad.
Gelukkig heb je het gezegd vanmiddag en is alles nu uit de lucht!

Mijn vriend heeft een uitgeverij. En jullie? (dat heb je wellicht wel eens geschreven, maar er zijn er zoveel op dit forum!)

Liefs,
Daisy
 
Respect voor jullie dames,
Jullie voeden je kleintes toch maar ff met veel liefde op hoor!!!!
liefs Jolanda
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan