Heibel in de tent

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi meiden,

Lief dat jullie reageren.
Heb vandaag van het cb een doorverwijzing gekregen voor een opvoedingspedagoge.
Dit is wel een klein beetje opluchting voor mij, dat ik daar nu heen kan samen met Daniel.
Zij gaat samen kijken met mij hoe we alles het beste aan kunnen pakken en ze gaat ook echt kijken naar Daniel als persoontje, hoe hij is, en welke aanpak daar het beste bij past.

@Danielle; we hebben ook geprobeerd (denk een week of 2) om hem gewoon terug te leggen zonder wat te zeggen, zonder kusjes en knuffels zodat er voor hem eigenlijk geen aandacht of lol aan zat, maar jah dit werkte niet... toen zij we overgegaan op het cb advies, na 10 minuutjes naar hem terug gaan.
@ro-se een schuifje op de deur vind ik zelf beetje eng, kan niet echt uitleggen waarom maar het is mijn gevoel.
@Liesje; het hangt niet echt alleen van het slapen van Daniel af als ik eerlijk ben, ook mezelf speelt mee dat ik weer heel bang ben voor een postnatale depr en dat ik bang ben dat dit in combinatie met elkaar niet echt een succes word.
@do; Ben heel blij jah dat we nu naar een pedagoge kunnen, het geeft mij misschien wat meer zekerheid zodat ik beter naar Daniel handelen kan.

Nogmaals bedankt voor jullie reacties,
Liefs Marina

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Marina,

Ik herken je verhaal helemaal!!! Het slapen gaat hier vanaf de geboorte rampzalig en daarbij is mijn dochter ruim een jaar lang een huilbaby geweest. Niet die drie dagen per week drie uur of meer (volgens de richtlijnen heb je dan officieel een huilbaby), maar elke dag minstens 7 uur..... De onzekerheid, verdriet en machteloosheid in combinatie met het steeds erger wordende slaapgebrek dreven mij vaak tot wanhoop. Mijn dochter huilt nu minder, maar is alles behalve een makkelijk kind. Ook het slapen gaat nog altijd slecht. Wat jij beschrijft over de avonden met Daniel, zo hebben wij dat vanaf eind augustus tot en met november elke avond gehad. Wat we ook deden, zoals alles hierboven is beschreven, niks hielp! Zo nu en dan valt ze nu 's avonds eens 'normaal' in slaap, maar er zijn ook avonden dat ik inderdaad elke 5 a 10 minuten er weer heen moet, omdat ze maar blijft brullen en krijsen. En dat urenlang. Konden ze maar vertellen wat er was....
En dan over een tweede. ik loop met precies hetzelfde. Ik zou eigenlijk heeeeeeeeeeeel graag een tweede willen, maar zou niet weten hoe ik dat moet kunnen volhouden... Ik ben nu zo aan het overleven, in plaats van gewoon leven, dat ik het echt niet weet. Maar ik wil diep van binnen toch zo graag! Wat vindt jou vriend/man er van? Manlief hier wil absoluut niet meer, ziet ook hoe ik afgetakeld ben door de afgelopen 2 jaar. Maar ik kan het niet uit mijn hoofd zetten. Net als jij bang bent voor een herhaling van de pnd, zo ben ik bang voor de herhaling van een huilbaby. En inderdaad, het hoeft niet zo te zijn. Maar stel dat het wel zo is...?! Ik moet er niet aan denken en jij ook niet, denk ik.
Ik mag om medische redenen nog even niet zwanger worden, maar als die 'deadline' voorbij is, weet ik echt niet wat ik zou doen.
Ik wil je met beide situaties heeeeel veel sterkte wensen, ik denk aan je!

Liefs,
Dory

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Dory,

Ik vind het voor mezelf wel heel fijn om te weten dat er nog meer mama's zijn die ook zo tobben.
Alhoewel ik het natuurlijk niemand gun en iedereen gun dat het allemaal heel makkelijk gaat.
Daniel is geen huilbaby, dus zeker toen in de leeftijd van 0 tot 1 hebben wij een heel makkelijk kindje gehad (afgezien van de bv) maar toen zat ik zo met mezelf in de knoop, dat je daar helemaal langs heen leeft.
De 'problemen' zijn er pas sinds Daniel dus zelfstandiger word en zelf meer kan.
Soms heb ikzelf wel heel sterk het gevoel dat het toch een soort reactie is op de pnd, maar jah, dat is maar een gevoel en daar heb ik geen bewijzen voor.
Wat betreft een 2e, mijn man lijkt het wel heel leuk.
Hij is wel heel begripvol dat hij van mening is, we doen het pas als jij er ook klaar voor ben, en als dat volgend jara is, fijn, en als het over 2 jaar is, ook goed.
Wat wel zo is, en dat hou ik mezelf wel voor ogen, is dat het niet perse zo hoeft te zijn dat het bij een 2e ook allemaal moeilijker gaat lopen.
Maar nu ben ik gewoon zelf onzekerder over alles, de opvoeding, doe ik het wel goed zo of niet.
Dus ik ben heel blij met die opvoedingspedagoge om net even een steuntje in de rug te hebben.

Mijn schoonmoeder had vroeger ook een huilbaby, dat meisje huilde ook de hele dag, en toen het overdag beter ging, ging ze snachts aan 1 stuk door met huilen.
Vroeger waren de huisartsen er toch een stuk makkelijker in, mijn schoonmoeder kreeg toen dat meisje een jaar was geweest en het nog steeds niet verbeterde een hoestdrankje,
weet de naam niet goed meer, maar het eindigt op metraposine of zoiets, en dat is slaapverwekkend en toen sliep dat meisje door en veranderde ze in een ander kind.
Nu doen ze dat niet zomaar meer, aan de ene kant ook wel goed maar soms zou je willen dat er een slaappilletje bestond voor de kids.
Na een flink aantal nachten dat je niet kan slapen ben je echt gesloopt want overdag kan je ook niet naar bed.
Ik zeg soms wel tegen manlief, het fultime werk wat ik deed bij dementerende ouderen in een verpleeghuis (op een woongroep van 8 bewonders) en de nachtdiensten die ik vroeger deed voor we Daniel kregen ervaarde ik als minder zwaar dan 1 kindje opvoeden.

Ik wens je veel sterkte met alles en ik hoop en wens je toe dat alles soepeler en makkelijker mag gaan met je dochtertje.

Liefs Marina