hoi ik weet niet hoe ik nog voor mijn dochter moet zorgen( 7 maanden)ik zit er voledig doorheen. ze huilt veel, haalt me continu uit mijn slaap en ik heb het gevoel dat het helemaal fout gaat( met mij dan)zou dit nog een posnatale depressie kunnen zijn?. overdags slaap ze ook niet, is continu ziek. wie kan mij raad geven?
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
helemaal in de warrr
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
nou ik kan me jou reactie best wel voorstellen hoor! ik heb ook wel eens momenten gehad dat ik dacht: was ik er maar nooit aan begonnen, en dat denk ik nu nog wel eens, ook al houdt ik nog zoveel van mijn dochtertje (is nu 3 mnd)
Heb je ook een partner trouwens? uit je mailtje te lezen zorg je alleen voor haar?
Misschien heb je gewoon even wat tijd voor jezelf nodig, ga er eens lekker op uit en laat je kind bij een opppas of opa en oma, verwen jezelf eens lekker, misschien kun je er dan weer even tegenaan.
maar voel je niet schuldig hoor, en heel veel sterkte toegewenst. Ik denk niet zozeer dat je een postnatale depressie hebt, die heb ik ook gehad en geloof me dat is echt een hel!!
groetjes sandra (moeder van Kim 14 wekn)
Heb je ook een partner trouwens? uit je mailtje te lezen zorg je alleen voor haar?
Misschien heb je gewoon even wat tijd voor jezelf nodig, ga er eens lekker op uit en laat je kind bij een opppas of opa en oma, verwen jezelf eens lekker, misschien kun je er dan weer even tegenaan.
maar voel je niet schuldig hoor, en heel veel sterkte toegewenst. Ik denk niet zozeer dat je een postnatale depressie hebt, die heb ik ook gehad en geloof me dat is echt een hel!!
groetjes sandra (moeder van Kim 14 wekn)
hoi sandra, bedankt voor het reageren.ja ik heb wel een partner maar werk continu diensten dus is er vaak niet ook heb ik nog een dochter van 5 jaar nee ht breek me helemaal op, bij oma,s slapen heeft ze al vaak genoeg gedaan( bij 1 dan) mijn moeder wil alleen me dochter van 5 wandt die is makkelijker,Heb jij dat nou ook dat onbegrip( het lijkt wel of ze je niet geloven als je klaagt. dan krijg je verhalen van WIL JE ER DAN MISSEN( NOU SOMS WEL) OF JA HEBBEN WIJ ALLEMAAL; OOK GEHAD, EN HET ERGSTE NOG ZE IS TOCH NIET VERVELEND( NEE DAT UURTJE DAT JE ER ZIET TOEVALLIG NIET).En het alle belangrijkste ze hebben haar niet snachts.Nee ik weet echt niet hoe ik hier door ga komen. en ps ik hou ook ontzettend veel van haar( behalve als ze me voor de 5 keer wakker maak snachts.
tja ook ik vindt het soms wel eens oneerlijk verdeeld hoor, papa de hele dag naar zijn werk, en als hij thuiskomt is ie enthousiast om zijn meisje weer te zien, dan heb ik het wel helemaal gehad en ben ik blij dat ze op bed ligt. Ik kan me best goed voorstellen dat er stellen zijn die allebei wat minder gaan werken en de zorg beiden op zich nemen. Ik heb eigenlijk helemaal geen tips voor je maar ik heb wel erg met je te doen omdat ik het wel herken. en dan mogen wij niet klagen want kim (zo heet mijn dochtertje) slaapt vanaf 19.00 uur tot de volgende morgen 08.30 uur (nu nog wel met 1 flesje om 23.00 uur).
Ikzelf loop niet zo tegen onbegrip op, zelfs mijn moeder die altijd thuis is geweest, snapt het eigenlijk best goed dat ik weer graag aan het werk wil begin april. Ik heb het thuiszitten helemaal gehad, was dat ook nooit gewend, wil niet zeggen dat ik het zorgen voor kim zat ben natuurlijk, maar gelukkig zijn er wel mensen die dat begrijpen.
je zal toch een manier moeten vinden om hier door te komen want anders ga je er aan onderdoor meisje. heb je al eens met je man besproken over hoe jij je voelt op dit moment, misschien heeft hij wel ideeen ofzo. Ik vindt moeder zijn ook niet gemakkelijk, en weet dan ook zeker dat ik geen kinderen meer wil (daar reageren mensen soms wel vreemd op hoor). Ik voel me zo onzeker soms dat ik denk: dit wil ik nooit meer meemaken!
maar ja aan de andere kant zijn ze maar zo kort baby...
sterkte en als je nog wat kwijt wil hoor ik het wel
gr sandra
Ikzelf loop niet zo tegen onbegrip op, zelfs mijn moeder die altijd thuis is geweest, snapt het eigenlijk best goed dat ik weer graag aan het werk wil begin april. Ik heb het thuiszitten helemaal gehad, was dat ook nooit gewend, wil niet zeggen dat ik het zorgen voor kim zat ben natuurlijk, maar gelukkig zijn er wel mensen die dat begrijpen.
je zal toch een manier moeten vinden om hier door te komen want anders ga je er aan onderdoor meisje. heb je al eens met je man besproken over hoe jij je voelt op dit moment, misschien heeft hij wel ideeen ofzo. Ik vindt moeder zijn ook niet gemakkelijk, en weet dan ook zeker dat ik geen kinderen meer wil (daar reageren mensen soms wel vreemd op hoor). Ik voel me zo onzeker soms dat ik denk: dit wil ik nooit meer meemaken!
maar ja aan de andere kant zijn ze maar zo kort baby...
sterkte en als je nog wat kwijt wil hoor ik het wel
gr sandra
ja ik zeg het zovaak tegen me man maar die wil of bedrijpt het niet( denk veel aan ze eigen) wil ze eigen hobbys doen als ie een keer vrij is.Nou dan heb ik zoiets van hallo ik ben heel de week met de kinderen geweest en dan ben je vrij ga je weer weg.( dat maakt me behoorlijk pissig)aaaaaaaaaaaals mijn eerste dochter zo was had ik ook nooit een tweede genomen zij was tot 3 maanden heel huilirig( maar daarna was het een lief meisje). en ze sliep goed maar nu heb ik het m9onster van lognes( geloof ik). vanacht ben ik nog naar het zh geweest met haar zat helemaAL onder de uitslag waarschijnelijk een allergie!!( dus zal er ook wel mee te maken hebben) maare toch het gaat nou al zo lang door( 7 maanden) dat ik bijna rijp voor het delta ben( bij wijze van spreke) en me dochter van 5 is nou ook niet de makkelijkste nee gelukkig heeft me man nu vrij genomen( had nachtdienst). bij mijn andere dochter liep hij nog alleen dagdienst dus was hij savonds en in het weekend vrij dus dat scheelde ook. nou weer genoeg geklaagd en inderdaad ik moet een manier vinden dat ik weer tot mezelf kan komen maar hoe is de vraag! ik denk dat ik morgen even naar de ha gaat, je hoort het nog wel
Hai hai,
Jeetje vervelend joh dat je er zo door heen zit! Geef je borstvoeding, zo ja misschien moet je dan eens overwegen om over tegaan op de fles! Mijn kleine was ook heel ontevreden, en bleef maar huilen vanaf een paar dagen nadat ik ben over gegaan op de fles is het een heel ander kind slapat opeens door huilt alleen maar om eten en lacht steeds!
Ik heb het ook gehad met mijn man dat als iemand vroeg aan hem hoe Romi wsa dat hij zei dat het een makkelijk kind was, nou dan kon ik hem wel wat...! Later hebben we daar over gesproken en ik legde hem uit dat hij haar veel minder ziet en op de momenten dat hij er was kon hij het goed aan want dat huilen duurde geen 9 uur maar hooguit een uurtje. Nu hij een paar dagen vrij was heeft hij haar ook van de andere kant gezien!!! En dat lucht op... Ik mag in mijn handjes knijpen met alle hulp die wij ontvangen rot dat jij tegen zoveel onbegrip oploopt zeg. Ik zat er ook helemaal door heen maar het was even doorbijten mar nu kan ik volop genieten van ons kleine meisje!
Ik denk dat het een goede stap is om naar de HA te gaan! Heb je wel eens gedacht om het op het CB kenbaar te maken soms kunnen hulp aan bieden in de vorm dat er een paar keer iemand bij je thuis komt om een soort structuur aan te brengen, dat is mischien wel een optie en dat moet je helemaal niet als afgang voelen.
Heel veel suc-6 en zet hem op...
mocht je willen msn-en laat het maar weten dan geef ik mijn mialadres!
Liefs Corine
Jeetje vervelend joh dat je er zo door heen zit! Geef je borstvoeding, zo ja misschien moet je dan eens overwegen om over tegaan op de fles! Mijn kleine was ook heel ontevreden, en bleef maar huilen vanaf een paar dagen nadat ik ben over gegaan op de fles is het een heel ander kind slapat opeens door huilt alleen maar om eten en lacht steeds!
Ik heb het ook gehad met mijn man dat als iemand vroeg aan hem hoe Romi wsa dat hij zei dat het een makkelijk kind was, nou dan kon ik hem wel wat...! Later hebben we daar over gesproken en ik legde hem uit dat hij haar veel minder ziet en op de momenten dat hij er was kon hij het goed aan want dat huilen duurde geen 9 uur maar hooguit een uurtje. Nu hij een paar dagen vrij was heeft hij haar ook van de andere kant gezien!!! En dat lucht op... Ik mag in mijn handjes knijpen met alle hulp die wij ontvangen rot dat jij tegen zoveel onbegrip oploopt zeg. Ik zat er ook helemaal door heen maar het was even doorbijten mar nu kan ik volop genieten van ons kleine meisje!
Ik denk dat het een goede stap is om naar de HA te gaan! Heb je wel eens gedacht om het op het CB kenbaar te maken soms kunnen hulp aan bieden in de vorm dat er een paar keer iemand bij je thuis komt om een soort structuur aan te brengen, dat is mischien wel een optie en dat moet je helemaal niet als afgang voelen.
Heel veel suc-6 en zet hem op...
mocht je willen msn-en laat het maar weten dan geef ik mijn mialadres!
Liefs Corine
Is het pas sinds kort dat ze zoveel huilt of doet ze dat al langer? Mijn dochtertje (nu 7 maanden) is toen ze ruim een maand oud was, nog maar net aan wiegendood ontsnapt: ik vond haar helemaal blauw in haar bedje, maar gelukkig begon ze weer te ademen toen ik haar oppakte. Ze werd toen voor onderzoek een paar dagen opgenomen in het ziekenhuis, waar geconstateerd werd dat het klepje tussen de slokdarm en de maag niet goed sloot. In 24 uur tijd, kwam er 190 keer maagzuur omhoog, dat ze ook weer terugslikte. Waarschijnlijk vergat ze van schrik te ademen toe er maagzuur omhoog kwam. Toen ze terugkwam uit het ziekenhuis begonnen de echte problemen: ze huilde werkelijk de hele dag aan een stuk door. Ook overstrekte ze zich heel erg,waardoor ze ook niet meer te troosten was. Volgens de kinderarts kwam dat door het omhoogkomende maagzuur, maar tot ze 4 maanden was, wilde hij geen medicijnen geven, meestal was rond die tijd het klepje wel volgroeid. Ik wist af en toe echt niet meer waar ik het moest zoeken, mijn zoontje van 17 maanden wilde uiteraard ook aandacht en ook hij werd helemaal gek van het huilen van zijn zusje. Als mijn man dan aan het eind van de dag thuiskwam, liet ik mijn dochtertje verder grotendeels aan hem over: ik kon dan gewoon niets meer van haar hebben. Op het CB werd ons de troostkoffer aangeboden, hierin zitten allerlei zaken waarmee je je kind zou kunnen troosten en ook veel informatie.
Niets hielp echter, de informatie was echter wel erg interessant, zeker om verhalen van anderen te lezen, zodat je weet dat je niet de enige bent die haar kind af en toe wel wat aan kan doen omdat ze constant huilt. Na 4 maanden was het probleem nog niet over en kreeg ze medicijnen (Prepulsid) dat het probleem moest oplossen: binnen 2 dagen was ze een compleet andere baby!
Ze lachte, dronk goed, sliep goed en begon ook interesse in haar speelgoed te krijgen (door het huilen en overtrekken kwam ze daar gewoon niet aan toe). Na 6 1/2 maand zijn we gestopt met de medicijnen (het is nogal heftig spul) en het gaat redelijk goed (ze huilt wel iets meer, maar niet abnormaal). Al met al heeft ze gedurende heel mijn zwangerschapsverlof gehuild en i.p.v. dat dit een mooie tijd met mijn baby was, vond ik het een hel. Ik vond het dan ook moeilijk om een band met haar op te bouwen, want als een baby alsmaar huilt en zich op geen enkele manier laat troosten weet je echt niet meer waar je het moet zoeken. Nu gaat alles uitstekend en ik zou haar niet meer willen missen. Eigenlijk vindt ik nog steeds dat de kinderarts wel eerder met de medicijnen had moeten beginnen, want de eerste maanden waren nu voor mijn dochtertje en mij een zeer slechte start. Je zou op het CB naar de troostkoffer kunnen informeren, misschien zit er iets bij wat jouw kindje kan helpen. Succes!
Niets hielp echter, de informatie was echter wel erg interessant, zeker om verhalen van anderen te lezen, zodat je weet dat je niet de enige bent die haar kind af en toe wel wat aan kan doen omdat ze constant huilt. Na 4 maanden was het probleem nog niet over en kreeg ze medicijnen (Prepulsid) dat het probleem moest oplossen: binnen 2 dagen was ze een compleet andere baby!
Ze lachte, dronk goed, sliep goed en begon ook interesse in haar speelgoed te krijgen (door het huilen en overtrekken kwam ze daar gewoon niet aan toe). Na 6 1/2 maand zijn we gestopt met de medicijnen (het is nogal heftig spul) en het gaat redelijk goed (ze huilt wel iets meer, maar niet abnormaal). Al met al heeft ze gedurende heel mijn zwangerschapsverlof gehuild en i.p.v. dat dit een mooie tijd met mijn baby was, vond ik het een hel. Ik vond het dan ook moeilijk om een band met haar op te bouwen, want als een baby alsmaar huilt en zich op geen enkele manier laat troosten weet je echt niet meer waar je het moet zoeken. Nu gaat alles uitstekend en ik zou haar niet meer willen missen. Eigenlijk vindt ik nog steeds dat de kinderarts wel eerder met de medicijnen had moeten beginnen, want de eerste maanden waren nu voor mijn dochtertje en mij een zeer slechte start. Je zou op het CB naar de troostkoffer kunnen informeren, misschien zit er iets bij wat jouw kindje kan helpen. Succes!
Hoi meis,
Wat zit je in een klotesituatie zeg. Ik zelf heb daar niet echt last van gehad. Ik had alleen moeite met mijn partner, die alleen dingen deed die hij leuk vond en mij alleen liet, al gelijk na de geboorte. Ja, hij had niet zoveel met baby's. Ja HALLO, had je eerder moeten bedenken. Ik heb met hem een stevig gesprek gehad en gezegd dat als het zo doorging, het snel einde verhaal was, want ik was ook op. Onze zoon was een echte huilbaby. Zo'n een die 8 uur per dag huilde en dat je dan dacht ' als ik hem nou een kussen op zijn kop druk is ie wel stil'. Ja erg he. Zo ver ben je soms wel. En mensen zeggen van; Ja baby's huilen he. Nee joh, dat wist ik niet, ik dacht dat ze gewoon het gewoon zeiden als er wat was. Duh. Daar word je echt doorziek van. Maar goed, nu jij nog he. Praat eens stevig met je man. Laat hem maar eens even zweten, krijgen ze niets van hoor, behalve een gekrenkt ego. En wa voor mijn zoontje echt DE OPLOSSING was, is inbakeren. Hij was altijd aan het huilen, ziekies, druk, nooit eens lekker slapen. Een vriendin van mij kwam ermee, en vanaf dat moment was hij een heel ander kind. Je moet als je ermee begint, wel even volhouden want ze stribbelen vaak wel eens tegen in het begin. Gaat vanzelf over en dan slapen ze (meestal) gelijk.
Liefs en succes, Marijke. En laat me weten heo het gaat!
PS; Kijk eens op www.debakermat.nl
Wat zit je in een klotesituatie zeg. Ik zelf heb daar niet echt last van gehad. Ik had alleen moeite met mijn partner, die alleen dingen deed die hij leuk vond en mij alleen liet, al gelijk na de geboorte. Ja, hij had niet zoveel met baby's. Ja HALLO, had je eerder moeten bedenken. Ik heb met hem een stevig gesprek gehad en gezegd dat als het zo doorging, het snel einde verhaal was, want ik was ook op. Onze zoon was een echte huilbaby. Zo'n een die 8 uur per dag huilde en dat je dan dacht ' als ik hem nou een kussen op zijn kop druk is ie wel stil'. Ja erg he. Zo ver ben je soms wel. En mensen zeggen van; Ja baby's huilen he. Nee joh, dat wist ik niet, ik dacht dat ze gewoon het gewoon zeiden als er wat was. Duh. Daar word je echt doorziek van. Maar goed, nu jij nog he. Praat eens stevig met je man. Laat hem maar eens even zweten, krijgen ze niets van hoor, behalve een gekrenkt ego. En wa voor mijn zoontje echt DE OPLOSSING was, is inbakeren. Hij was altijd aan het huilen, ziekies, druk, nooit eens lekker slapen. Een vriendin van mij kwam ermee, en vanaf dat moment was hij een heel ander kind. Je moet als je ermee begint, wel even volhouden want ze stribbelen vaak wel eens tegen in het begin. Gaat vanzelf over en dan slapen ze (meestal) gelijk.
Liefs en succes, Marijke. En laat me weten heo het gaat!
PS; Kijk eens op www.debakermat.nl