tja, de mama van Thom was me net voor, ik denk hetzelfde als zij. Ik weet hoe het is om een huilbaby te hebben en ik weet dus ook helaas uit ervaring hoe hopeloos je wordt. Ik ben zelf ook een paar keer erg uit mijn slof geschoten, ik trok het gewoon niet meer. Huilen is de ergste straf, als je criminelen 24-7 op een eiland vol huilende babies zou zetten zouden ze allemaal helemaal knettergek worden en zouden ze veel meer gestraft worden als in de gevangenis.
Maar goed. De gouden tip:
die bestaat dus niet.
Helaas. Wat wel enorm belangrijk is om even afstand te nemen want het is ECHT een vicieuze cirkel. Wij hebben op een gegeven moment oma gevraagd of ze even een paar uurtjes op wilde passen en wij zijn met z'n tweeen even naar het strand geweest. Je moet aan je man denken, aan je oudere dochter, maar vooral aan jezelf. Ik kon het niet hoor; hulp vragen. Maar je moet er even doorheen. Wat dan nog dat jij er even niet bij bent. Ik weet maar wat goed hoe het is, het gevoel dat ze (in mijn geval hij) als eerste bij jou kalmeert. Maar wat dan nog? Laat haar maar huilen in het ergste geval. Misschien krijgt een kalme oma/vriendin/oppas haar wel veel eerder stil!
Sinds in hulp vraag merk ik dat ik zelf veel vrolijker ben, en Milo daarvan zichtbaar opknapt. Daardoor krijg je zelf meer energie en kan je weer vrolijker zijn. Echt, het heeft effect op je kindje als jij je beter voelt. Ik zeg dus ook: laat iemand anders een nacht voor haar zorgen, of op zijn minst een paar uur. Die ander kan wel weer bijslapen, daar moet je je dus vooral niet schuldig over voelen!
Heel veel sterkte.....