Help bang voor moederschap !

F

f_gwj4sxwyrBlaR2H

Wil iedereen die al mama is even zeggen hoe leuk het is om moeder te zijn!! Ik word gek nl en vind het zo spannend , echt totale paniek.

Nog 1,5 week en dan is onze kleine man dr. Ene kant kan ik niet wachten, maar andere kant komt het zo ontzettend op me af!
Ik hoor zo vaak hoe zwaar het is, maak je borst maar nat, slapeloze nachten, geen sociaal leven meer etc. Dat ik echt denk; waar ben ik aan begonnen.
Ik merk ook echt dat ik nog 0 connectie heb met de baby in mn buik. En dat baart me zorgen.
Vanmiddag ook even met vriendinnen en hun kids (leeftijd 1,5/2/3/6) afgesproken! Ik vond dat echt verschrikkelijk.

Mijn vragen aan jullie;

* Komt het echt goed met de liefde voor de baby zodra deze er is? Omdat ik nu dus geen connectie voel maak ik me daar echt zorgen over. Straks voel ik het niet en krijg ik spijt..
* Zijn kinderen van andere echt anders? Ik vond ze van vanmiddag zo vervelend en niet leuk.. groei je mee in de leeftijden van je eigen kind ?
* is het moederschap echt zo zwaar als dat ze ze zeggen??

Super bedankt voor jullie hulp!!!!
 
Laatst bewerkt:
Het is zowel zwaar (vermoeidheid) als leuk (grote glimlach van de kleine na een paar weken). En liefde kan groeien, het hoeft er niet per se meteen te zijn. En alle kinderen zijn wel eens vervelend en ook vaak genoeg lief. Waarom ben je er eigenlijk aan begonnen als je andere kinderen vreselijk vindt...? Ik denk dat je het gewoon moet accepteren zoals het straks is. Wie weet krijg je een super makkelijke baby en vraag je je af waarom je je zo zorgen hebt gemaakt en wie weet heb je in het begin spijt en komt het genieten pas wat later. Ik heb beide gezien bij vrienden en het komt uiteindelijk wel goed als je een beetje meebeweegt.
 
Mariemamma zei:
Het is zowel zwaar (vermoeidheid) als leuk (grote glimlach van de kleine na een paar weken). En liefde kan groeien, het hoeft er niet per se meteen te zijn. En alle kinderen zijn wel eens vervelend en ook vaak genoeg lief. Waarom ben je er eigenlijk aan begonnen als je andere kinderen vreselijk vindt...? Ik denk dat je het gewoon moet accepteren zoals het straks is. Wie weet krijg je een super makkelijke baby en vraag je je af waarom je je zo zorgen hebt gemaakt en wie weet heb je in het begin spijt en komt het genieten pas wat later. Ik heb beide gezien bij vrienden en het komt uiteindelijk wel goed als je een beetje meebeweegt.
Klik om te vergroten...
Haha hele goeie vraag, ik wilde altijd heel graag kindjes en mama worden! En dacht er nooit zo over na .. nu ben ik zwanger en komt het op me af en ga ik denk alles onder een vergrootglas leggen
 
Ik moet wel zeggen dat ik op het einde van mijn vorige zwangerschap andere kinderen ook echt niet leuk vond, haha. Ik kon toen nog heel weinig verdragen door hormonen, zenuwen, slaapgebrek, … Ik kan me soms nog ergeren aan de kinderen van anderen maar merk dat ik meer kan verdragen van mijn eigen dochtertje omdat ik beter kan kaderen waar haar gedrag vandaan komt.

Liefde kan groeien inderdaad. Het is een kwestie van elkaar leren kennen want uiteindelijk ben je allebei een vreemde voor de ander in het begin. En ja, het is zwaar, zeker de eerste weken/maanden, maar it gets easier is mijn ervaring. Wij hebben nu een kleine meid van 21 maanden en ja, peuterpuberteit is een ding en is soms erg pittig maar ze leert nu enorm veel dingen ten goede van haar zelfstandigheid waardoor je zelf op bepaalde vlakken meer en meer ontlast wordt.

Wat mij wel enorm heeft geholpen is om er met een open blik in te gaan. Flexibiliteit is een belangrijke eigenschap binnen ouderschap denk ik. Sommige dingen waarvan ik dacht ‘dat ga ik later nooit zo doen’, heb ik toch ook al gedaan en met een open mind veer je vanzelf mee met de groeispurtjes van je kindje. En anders is er altijd nog de mantra ‘het is een fase’ die je in jezelf kan herhalen, haha.
 
Ik heb bij beide nooit een connectie gevoeld in de buik. Liep ook niet warm voor echo’s, denk dat ik gewoon te nuchter ben haha. Iedereen vond mij maar vreemd. Maar die liefde komt vanzelf na de geboorte. En ook niet eens direct. Mijn eerste gedachte was: zo heheh, dit zit er eindelijk op. Liep ook echt niet over van geluk en emotie enzo.
Moederschap heb ik daarentegen nog geen moment zwaar gevonden. Ik snap dus nooit als anderen dat zeggen. Heb er eentje van 4 en eentje van 1. Ik vind mijn leven niet vermoeiender of zwaarder of saaier dan eerst! Anders, dat wel..! want ik zou 4 jaar geleden nooit hebben bedacht om op een regenachtige dag gezellig naar een indoor-speeltuin te gaan
 
Hoi ik was er ook best wel bang voor. En heb daarbij de kop in het zand techniek toegepast. Met als nadeel dat ik niet voorbereid was op krampjes. ( krijgen gelukkig niet alle baby's, maar als je baby ze wel krijgt is het niet makkelijk om met een krijsende baby te gaan googlen maar de oplossing.)

Buiten de krampjes komt het meeste eigenlijk vrijwel vanzelf goed, als je goed probeert op te letten wat je baby nodig heeft. De kraamverzorgster helpt je met de borstvoeding en wat praktische tips.
Al je bij haar aangeeft dat je het wat moeilijk vindt, regelt ze een jeugdverpleegkundige voor je, bij het consultatiebureau.

En verder kan je natuurlijk hier op het forum terecht met vragen, en om je verhaal te delen.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan