A
Anoniem
Guest
Vorige maand heb ik volgens mijn temp geen eisprong gehad. Toen we 2 weken geleden een lichte stijging in mijn temp zagen, waren we erg blij ik dus wel een eisprong heb. Er zat naar mijn mening wel weinig tijd tussen de ovulatie en menstruatie (10 dagen). Gisteren zijn we daarvoor naar de huisarts gegaan omdat ik begrepen had dat dat met een simpel pilletje opgelost kon worden.
Nu zei mijn huisarts gister tegen me: ´je hebt niet eens een ovulatie gehad ´. WEER NIET!!!! Eigenlijk wilde hij me niet doorsturen (we zijn sinds begin dit jaar bezig), maar toen ik zei dat ik het erg jammer vind om nog een paar maanden energie erin te steken terwijl we van te voren weten dat het dus niet gaat lukken. Uiteindelijk zei hij dat hij als huisarts daar niks aan kon doen en gaf hij me dus een verwijzing. Thuisgekomen besef ik pas wat dat betekend en kan ik er pas over na gaan denken wat dat gaat betekenen.
Aan de ene kant ben ik er erg blij mee, want nu wordt er iets aan gedaan. Aan de andere kant ben ik ook erg bang voor wat komen gaat. Nu ik voorzichtig informeer zeggen ze me wel dat het meevalt en het op me af moet laten komen, maar ik ben erg bang. Daarnaast werkt het natuurlijk ook niet mee dat ik erg preuts ben en nog nooit een inwendig onderzoek heb gehad. Daarnaast de gedachte dat we al veel verder zijn, dan we ooit hadden gehoopt.... Normaal gesproken kom je niet in aanraking met de gyn en ben ik er ook nog erg jong voor. Mijn leeftijd zou ik eigenlijk erg hard mee moeten hebben als het om vruchtbaarheid gaat. Het laat me allemaal even in de steek. Het is even psychisch anders dan we hadden verwacht en ik ben gewoon even bang voor wat komen gaat.
Wie staat voor hetzelfde of heet ervoor gestaan? Ik weet dat het mee zal vallen, maar mijn gevoel is even de baas over mijn verstand.....
Liefs,
Silvy, 23 jaar 7e ronde voor 1ste wondertje
Nu zei mijn huisarts gister tegen me: ´je hebt niet eens een ovulatie gehad ´. WEER NIET!!!! Eigenlijk wilde hij me niet doorsturen (we zijn sinds begin dit jaar bezig), maar toen ik zei dat ik het erg jammer vind om nog een paar maanden energie erin te steken terwijl we van te voren weten dat het dus niet gaat lukken. Uiteindelijk zei hij dat hij als huisarts daar niks aan kon doen en gaf hij me dus een verwijzing. Thuisgekomen besef ik pas wat dat betekend en kan ik er pas over na gaan denken wat dat gaat betekenen.
Aan de ene kant ben ik er erg blij mee, want nu wordt er iets aan gedaan. Aan de andere kant ben ik ook erg bang voor wat komen gaat. Nu ik voorzichtig informeer zeggen ze me wel dat het meevalt en het op me af moet laten komen, maar ik ben erg bang. Daarnaast werkt het natuurlijk ook niet mee dat ik erg preuts ben en nog nooit een inwendig onderzoek heb gehad. Daarnaast de gedachte dat we al veel verder zijn, dan we ooit hadden gehoopt.... Normaal gesproken kom je niet in aanraking met de gyn en ben ik er ook nog erg jong voor. Mijn leeftijd zou ik eigenlijk erg hard mee moeten hebben als het om vruchtbaarheid gaat. Het laat me allemaal even in de steek. Het is even psychisch anders dan we hadden verwacht en ik ben gewoon even bang voor wat komen gaat.
Wie staat voor hetzelfde of heet ervoor gestaan? Ik weet dat het mee zal vallen, maar mijn gevoel is even de baas over mijn verstand.....
Liefs,
Silvy, 23 jaar 7e ronde voor 1ste wondertje
);