Help! Hekel aan schoonmoeder sinds zwangerschap

A

ANONYMOUS_USERNAME

<p>Hey!</p><p>Ik zit ergens mee en het onderwerp zegt het eigenlijk al.. ik heb sinds mijn zwangerschap ineens een hekel aan mijn schoonmoeder!</p><p>En ik voel me er enorm schuldig over. Ik ben nu 35 weken zwanger en eigenlijk is het al zo vanaf het begin.</p><p>Mijn band met mijn schoonouders is nooit super hecht geweest (mijn man is niet zo heel hecht met zijn ouders), maar wel altijd zonder problemen. Vond het altijd prima mensen en leuk om langs te gaan zo nu en dan! Nu echter vind ik eigenlijk bijna alles irritant en ik kan zelf niet 100% inschatten waar dit precies door komt, maar heb wel een vermoeden. Zoals ik al zei was onze band nooit super hecht. Sinds zij weet dat ze oma wordt echter zoekt ze zoveel toenadering, een beetje alsof ik de dochter ben die ze nooit gehad heeft. Ze wil overal bij betrokken worden en appt mij constant of ik nog updates kan geven over de zwangerschap en foto's (echo) heb van de kleine man. Ze wil het liefst bij de bevalling zijn en als dat niet mag wil ze graag in de wachtkamer zitten. Ze heeft al een vaste dag geregeld die ze langs gaat komen als hij geboren is. Ik vind dit persoonlijk gewoon heel erg heftig, ik ben een zeer open & outgoing persoon, maar merk dat ik met name nu in de zwangerschap de neiging heb dingen een beetje voor mezelf te willen houden. Daarnaast kies ik sowieso wel altijd graag zelf met wie ik mijn echt persoonlijke dingen deel (voornamelijk mijn man en vrienden, soms mijn ouders) - en blijkbaar valt mijn (eerste) zwangerschap en eerste kindje onder 'echt persoonlijk' in mijn hoofd. Dit is altijd al zo geweest. </p><p>De band die ik met mijn eigen ouders heb is goed, maar hoe zij met mij omgaan is een enorm contrast met hoe mijn schoonmoeder dat doet. Ik spreek ze elke week wel een paar keer, maar het is niet zo dat we elkaar over elke poep en scheet berichtjes sturen. Zij kennen mij en weten dat ik soms behoefte heb aan mijn eigen 'kring' en ik vanzelf met hen deel wat ik wil delen. Ook kennen ze mij goed genoeg om te weten dat het nooit zal gebeuren dat ik hen zal uitnodigen bij de bevalling te zijn, of in de wachtkamer te wachten (dat past gewoon niet bij mij) en zij zullen dat dus ook nooit vragen (overigens denk ik ook niet dat ze erbij zouden willen zijn maar dat is een ander verhaal haha). Ik heb deze behoefte denk ik niet van vreemden; mijn ouders zijn zelf ook zo. Mijn schoonmoeder weet dit duidelijk niet (omdat ze me dus niet zo goed kent als ze graag zou willen) en is daardoor continu eigenlijk teveel. </p><p>Zij is natuurlijk geen familie van mij, maar omdat zij straks natuurlijk wel echt de oma van onze zoon gaat zijn vind ik het heel vervelend als dit gevoel blijft. Normaal ben ik altijd heel erg van alles uitspreken, maar ik zie ook niet zo goed hoe ik hier met haar over zou kunnen praten zonder te kwetsen. En bovendien vind ik zelf ook dat ik nogal overdrijf, alleen mijn gevoel kan ik niet echt uitzetten helaas..</p><p>Is er toevallig iemand die dit herkent? Kunnen dit hormonen zijn? :( En zo ja, gaat dit over?</p><p>Bedankt voor het lezen!</p>
 
Hoi,
Ik had precies hetzelfde dat ik me aan alles kon irriteren en vooral druk maken.

In het begin stond ze veel op de stoep (zelfde dorp, eerste kleinkind) maar mijn man gaf al aan dat het voor nu genoeg is en ze even moet appen van te voren. Ze kwam echt maar 10 minuutjes dus dat scheelt natuurlijk wel.

Je eigen ouders zijn niet zo omdat ze je inderdaad beter kennen en je daar tegen zegt dat je tijd voor jezelf nodig hebt.
Ze bedoelen het allemaal zo goed en vinden het mega spannend waardoor je dit dus kan krijgen.
Wat mijn advies is, ga praten met haar. Bereid een stukje voor wat je wil zeggen en blijf zelf rustig en ga geen bewust kwetsende dingen zeggen.
Geef aan dat je momenteel vindt dat ze er wat te veel bovenop zit. Dat je het mega spannend vindt de bevalling over een tijdje en samen met je man in een bubbel zit. Daarbij ook dat je natuurlijk niet gaat vertellen wanneer het allemaal begint en je ook dit met 2 wilt doen (dit vind ik heel logisch en als je het zo zegt en zij pakt het kwetsend op dan is dat toch echt haar 'probleem').
Geef aan dat je haar echt wel zelf op de hoogte houdt met nieuwtjes of uit jezelf een berichtje stuurt hoe het gaat (dit dan ook echt doen haha).
Je kunt ook (als ze whatsapp hebben) een Opa & Oma groep aanmaken. Hier zet je dan zo af en toe een foto of berichtje in.
Dan voelt ze zicht ook niet buiten gesloten en kun je aangeven dat je daarin dingen over de kleine zegt.

Of het over gaat? Hmm, denk wel voor een deel maar in het begin zeker niet. Ik was mama leeuw en niemand mocht aan mijn dochter komen. Ze is nu 9 maanden en ik kan het goed los laten. Mijn schoonmoeder pas 1 x in de week zelfs op en het gaat hartstikke goed, ze is zo verliefd op dat kleine meisje.

Hou in je achterhoofd dat het allemaal goed bedoeld is alleen verstandig om er over te praten in het wel. Anders ga je echt een hekel aan haar krijgen en dat zou toch jammer zijn.
Succes met je laatste loodjes :-D
 
Lnoniem - Bedankt voor je reactie! Ik voel me zo onaardig, maar het is 'fijn' te lezen dat ik dus niet de enige ben. En je hebt ook gelijk, het is vanuit enthousiasme en dat ze het zelf heel spannend vindt. Alleen dat werkt voor mij benauwend en averechts. Goed idee eens met haar te gaan praten, zodat het niet tussen ons in zal komen te staan. Ik wil ook zeker dat ons zoontje leuk een band kan opbouwen met de opa's en oma's straks, maar voor mij is het betrekken bij alle details van de hele zwangerschap gewoon ietsje too much. 
 
Ik vind zeker niet dat je je aanstelt of de schuld moet geven aan 'de' hormonen hoor! Zoals je zelf aangeeft, ze zit er opeens zelf meer bovenop. Aan de ene kant mooi dat ze zo enthousiast is, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het als teveel voelt. 
Zegt ze dan ook letterlijk 'ik wil graag bij de bevalling zijn, of anders in ieder geval in de wachtkamer'? Of wordt het vragend gesteld . 'mag ik...' Ik zou dan doodleuk zeggen dat er gewoon niemand verder bij is. Ook niet in de wachtkamer en dat ze het vanzelf horen als het kindje er is. Zo'n 'soort eis' of vraag vind ik best wel ver gaan!
Fijn dat iemand een vaste bezoekdag heeft gepland.. maar misschien eerst vragen hoe jullie daarin staan? Ik zou hier niet goed tegen kunnen eerlijk gezegd..
En al die appjes.. Neemt ze genoegen met een 'dat er op dit moment geen nieuws is en je het anders wel laat weten'? Heeft ze social media en deelt ze straks naar hartelust kiekjes van haar kleinkind zonder te overleggen? Maak eventueel ook alvast afspraken hierover.
Enthousiasme kan soms iets te ver gaan, veel succes!
 
Hi,
ik ken het gevoel.
 
ik ben momenteel 32 weken zwanger en irriteer me mateloos aan mijn schoonvader. Hij komt zo nu en dan bij ons logeren, maar wat irriteer ik me aan zijn aanwezigheid.
toevallig belde hij mijn partner van de week, met de vraag of hij een week bij ons mocht slapen!!! Wat heb ik daar geen zin in zeg. Ik weet ook niet hoe ik op een aardige manier moet duidelijk maken, dat ik zijn vader niet over de vloer wil.. begrijp me niet verkeerd, hij is heel vriendelijk, maaar......
 
hij is een echte sloddervos! Hij laat zn spullen overal slingeren, is een ketting roker (rookt wel buiten, maar strond vervelend dat hij de hele dag heen en weer loopt), hij doucht soms 2 dagen niet en dan stinkt het hele huis naar hem. Hij vreet het hele huis leeg (vind ik niet erg, maar wel met beleid) en het ergste van alles is dat je de hele dag zijn bilspleet kan zien. Ik vind het gewoon zo en zo en zo enzoooo vervelenddddddddd. En raak er echt gefrusteerd van als ik er weer over praat. Ik wil gewoon echt niet dat hij bij ons komt slapen meer, maar ik weet echt niet hoe ik op een aardige manier het moet duidelijk maken...
 
Zoo herkenbaar dit,
Praat er inderdaad met haar over dat lucht denk ik enorm op.
Ik heb dit nooit  gedaan met mijn schoonmoeder en onze relatie is behoorlijk bekoeld geraakt...
Ze bemoeit zich ook elke keer met ons zoontje om gek van te worden 
 
[quote quote=10217459]Ik vind zeker niet dat je je aanstelt of de schuld moet geven aan ‘de’ hormonen hoor! Zoals je zelf aangeeft, ze zit er opeens zelf meer bovenop. Aan de ene kant mooi dat ze zo enthousiast is, maar ik kan me heel goed voorstellen dat het als teveel voelt. Zegt ze dan ook letterlijk ‘ik wil graag bij de bevalling zijn, of anders in ieder geval in de wachtkamer’? Of wordt het vragend gesteld . ‘mag ik…’ Ik zou dan doodleuk zeggen dat er gewoon niemand verder bij is. Ook niet in de wachtkamer en dat ze het vanzelf horen als het kindje er is. Zo’n ‘soort eis’ of vraag vind ik best wel ver gaan! Fijn dat iemand een vaste bezoekdag heeft gepland.. maar misschien eerst vragen hoe jullie daarin staan? Ik zou hier niet goed tegen kunnen eerlijk gezegd.. En al die appjes.. Neemt ze genoegen met een ‘dat er op dit moment geen nieuws is en je het anders wel laat weten’? Heeft ze social media en deelt ze straks naar hartelust kiekjes van haar kleinkind zonder te overleggen? Maak eventueel ook alvast afspraken hierover. Enthousiasme kan soms iets te ver gaan, veel succes![/quote]
 
Hoi Eefje, ik zie dit helaas nu pas. Maar ze zegt het niet helemaal letterijk, maar hint erop. Zo van dat ze ook graag een keer een bevalling mee zou willen maken (mijn vriend is haar enige kind) en dat het worden van oma net is alsof ze opnieuw zwanger is zelf. Ik reageer er dan wel op, als ik het hoor - maar vaak is dit ook tegen mijn vriend en niet tegen mij, dat het voor mij wel echt anders is dan voor haar en dat ze mijn bevalling iig níet gaat meemaken, dus dat ze daarvoor misschien bij iemand anders moet zijn. Daarna kreeg ik een verhaal dat haar broers vrouw wel bij de bevalling van hun dochter mocht zijn en dat haar broer in de wachtkamer zat, dat vindt ze niet meer dan normaal. Het wordt bij ons waarschijnlijk een geplande keizersnee vanwege een dwarsliggertje, en nu geeft zij aan dat die dan ‘niet tijdens hun vakantie gepland moet worden’ (ze gaan de tot de week voor m’n uitgerekende datum op vakantie), want ze wil dat wel meemaken en nu we het toch kunnen plannen.... sowieso gaan wij niet met iedereen delen wanneer de geplande datum is, en ergens hoop ik nu dus dat het wél tijdens die vakantie wordt. Ik word hier zo naar van, echt niet leuk.
Gelukkig heeft ze geen social media, daar deelt ze het dus niet op. Heb het ook over dit alles met m’n eigen moeder over gehad laatst en die snapt mij wel, ook omdat ze mij kent. Het zelf met m’n schoonmoeder bespreken werkt dus niet echt omdat ik steeds hoor hoe het bij haar broer ging (alsof mij dat iets kan schelen). Laatst met een verjaardag heeft mijn moeder daarom met haar zitten praten ook en tussen neus en lippen door iets laten vallen erover (dat ik best op mezelf ben nu ofzo en zij mij ook even wat meer laat). Dat lijkt wel wat effect te hebben omdat ze nu door heeft dat ik dus niet tegen m’n eigen moeder wél heel open over alles ben continu. Ik denk dat ze bang is daarin iets te missen.
Ben benieuwd hoe het gaat als hij er is! Bedankt voor de reacties in ieder geval!
 
Schoonmoeders... pff..
Konden ze die vakantie zelf niet gewoon anders plannen?? Dat ze dan ook gewoon zegt.. 'of de keizersnede niet op een ander moment kan'...?
Mijn schoonouders wilden een familieweekendje weg plannen. Om een of andere reden moest dit in een periode met mooi weer, dus ergens middenin de zomer. Werd al lastig ivm de vakanties van een aantal broers/schoonzussen en hun gezin. Toen was eerst mijn schoonzusje de klos met de vraag of het in het weekend kon dat hun dochter jarig was (net voor de vakanties), of ze dat erg vonden! Nou.. liever niet dus. Toen kwam als voorstel rond eind augustus, twee weken voor mijn uitgerekende datum.. ? Nee, liever ook niet.. als je vanaf 37 weken kunt bevallen. Toen was de reactie 'dat het dan helaas niet doorging (heel slachtofferig)'. Mijn man zwaar geirriteerd en uiteindelijk zijn ouders zover gekregen dat je in het najaar ook een heerlijk herfstweekend weg kan met z'n allen. Dus doen we dat nu. Maar dan kunnen ze heel kinderachtig zijn dat ze hun zin niet krijgen lijkt het wel en totaal niet inleven in de ander.
Het lijkt wel of ze met het klimmen der jaren steeds inflexibeler worden en niet meer zo goed buiten hun eigen perspectief kunnen denken.. Want als je andersom met voorstellen komt wat hen niet uitkomt, dan komt er een felle of onbegripvolle reactie.. Op zeker moment werden ook steeds vader- en moederdag 'gekaapt' (met z'n allen, hele familie en aanhang, naar mijn schoonouders). Totdat ik op gegeven moment zoiets had van.. toedeledoki.. ik ben ook zelf moeder en heb ook nog een eigen moeder. We zien wel wat we op die dag gaan doen. Zo zijn er steeds van die dingen.. alles bij elkaar opgeteld 3x maal zucht (ook wel hele historie nog hoor, met vooral mijn schoonmoeder)..
Heel veel sterkte en alvast een goede keizersnede gewenst, toitoitoi! En laat je schoonmoeder maar lekker kletsen.. gewoon eigen plan trekken!! ??
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan