Hey, ik herken je verhaal wel een beetje, al is het bij mij niet zo heftig als dat jij omschrijft. Ik kreeg in het begin van meerdere mensen te horen dat zwanger zijn zo geweldig is, maar zelf heb ik dat dus niet echt. Ik was ook heel blij toen ik een positieve test in handen had en blij met het kindje, maar als ik er dan over na ging denken, vond ik het maar raar dat er iets in me groeide. Ik heb dan niet het gevoel bij die echo's wat jij omschrijft, maar ik heb wel bij de eerste echo's niet echt het gevoel gehad dat we in mijn buik aan het kijken waren. Ook de gedachte dat ik het kindje op een gegeven moment zou gaan voelen, leek me eng, dan voel je dat er iets leeft.
Ondertussen ben ik bijna 28 weken zwanger en ik moet zeggen dat bij mij dit gevoel wel minder heftig is geworden en ik aan het idee heb kunnen wennen. Tuurlijk, ik vind het nog steeds een raar idee, maar het is niet meer dat het zo erg is als in het begin. Ik heb me ook altijd geschaamd voor dat gevoel, maar ben er ook al achter gekomen dat echt niet iedereen helemaal in de wolken is bij het zwanger zijn of als het kindje eindelijk geboren is. Ik voel het kindje al dagelijks vanaf dat ik 20 weken zwanger ben en nog steeds vind ik het af en toe wel raar als ik mijn buik weer zie bewegen, maar het is ook een fijn geruststellend gevoel geworden, want ik weet wel dat alles nog steeds goed is met de kleine, zolang de kleine goed blijft bewegen. Wat bij mij ook nog heeft geholpen was toen we het geslacht te horen kregen. Ik hoefde het geslacht niet per se te weten, maar mijn vriend wilde het graag, dus toen had ik zoiets van, oke, waarom niet. Toen we tijdens de 20 weken echo het geslacht te horen kregen, werd de baby in mn buik een stuk realistischer en kreeg het beeld echt vorm, waardoor het minder "iets in mn buik was dat leefde".
Weet dus dat je echt niet voor iedereen helemaal geweldig en in de wolken zijn is en dat dit ook echt niet erg is! Dit wil ook echt niet zeggen dat je hierdoor minder van je kindje gaat houden of dat je een slechte moeder bent (dit waren ook dingen waar ik bang voor was bij die gedachtes). Ik heb dus niet echt tips, sorry, maar ik herken me wel een klein beetje in je verhaal. Ik hoop voor je dat het bij jou net zo goed minder heftig gaat worden naarmate je langer zwanger bent!
Ondertussen ben ik bijna 28 weken zwanger en ik moet zeggen dat bij mij dit gevoel wel minder heftig is geworden en ik aan het idee heb kunnen wennen. Tuurlijk, ik vind het nog steeds een raar idee, maar het is niet meer dat het zo erg is als in het begin. Ik heb me ook altijd geschaamd voor dat gevoel, maar ben er ook al achter gekomen dat echt niet iedereen helemaal in de wolken is bij het zwanger zijn of als het kindje eindelijk geboren is. Ik voel het kindje al dagelijks vanaf dat ik 20 weken zwanger ben en nog steeds vind ik het af en toe wel raar als ik mijn buik weer zie bewegen, maar het is ook een fijn geruststellend gevoel geworden, want ik weet wel dat alles nog steeds goed is met de kleine, zolang de kleine goed blijft bewegen. Wat bij mij ook nog heeft geholpen was toen we het geslacht te horen kregen. Ik hoefde het geslacht niet per se te weten, maar mijn vriend wilde het graag, dus toen had ik zoiets van, oke, waarom niet. Toen we tijdens de 20 weken echo het geslacht te horen kregen, werd de baby in mn buik een stuk realistischer en kreeg het beeld echt vorm, waardoor het minder "iets in mn buik was dat leefde".
Weet dus dat je echt niet voor iedereen helemaal geweldig en in de wolken zijn is en dat dit ook echt niet erg is! Dit wil ook echt niet zeggen dat je hierdoor minder van je kindje gaat houden of dat je een slechte moeder bent (dit waren ook dingen waar ik bang voor was bij die gedachtes). Ik heb dus niet echt tips, sorry, maar ik herken me wel een klein beetje in je verhaal. Ik hoop voor je dat het bij jou net zo goed minder heftig gaat worden naarmate je langer zwanger bent!