HELP.... ik word moeder..

A

ANONYMOUS_USERNAME

Het onderwerp spreekt al voor zich..

Over een paar weken ben ik uitgerekend en ik voel me af en toe, de laatste tijd helemaal, heel onzeker over mijzelf en het moeder worden.
Er zijn allerlei dingen die ik me afvraag,

- Zal ik wel moedergevoelens hebben.
- Kan ik er wel van genieten.
- Raak ik niet teveel in de stress van
de verantwoordelijkheid die het met
zich meebrengt..

Enz enz....

Voor de duidelijkheid, m'n kindje is zeer gewenst, maar af en toe weet ik het even niet meer.
Ik heb bijvoorbeeld heel lang gedacht dat ik nooit moeder zou worden. Dat gevoel kwam pas toen ik mijn partner leerde kennen.

Is er iemand die hier iets van herkent..?

 
Heerlijk wat herkenbaar! Ik had nog nooit moedergevoelens of een kinderwens gehad (maar werd toch maar zwanger omdat mijn partner zo'n kinderwens had), dus ik had dezelfde onzekerheden. Maak je maar niet druk hoor dat gaat echt allemaal vanzelf. Als dat kind dadelijk in je armen ligt dan zijn al die onzekerheden compleet verdwenen en neemt je instinct het over. Daar kun je ook gewoon op vertrouwen. Ik veranderde van een doorgaans heel ongeduldige, beetje krengerig typje in een heel geduldige, lieve mama, tot grote verbazing van iedereen die mij kende, inclusief mijzelf. En ik moet zeggen het is een verbetering. I.t.t. wat je vaak hoort, dat je leven over is etc., is het mijn ervaring dat je juist heel veel leert en dat je er persoonlijk alleen maar op vooruit gaat. En wat betreft de stress: de eerste verkoudheid en het eerste tandje zijn nogal stressverwekkend maar als je over die eerste begrijpelijke angsten heen bent zijn kinderen de grootste ontstressers die er zijn. Als iedereen op je werk stresserig rond aan het rennen is, dan kom je thuis en dan lacht te kind naar je en dan valt echt alles van je af, heerlijk.
Dus maak je echt geen zorgen, alle moeders hebben onzekerheden maar vertrouw op jezelf en laat je instinct het overnemen dadelijk. Daar kom je een heel eind mee.
Groetjes
 
Verwacht niet van jezelf dat je meteen van je kind houdt zo gauw je het ziet. ook die gevoelens moeten soms groeien! Sommige moeders zeggen al van hun kind te houden terwijl het nog in de buik zit en herkennen het meteen als het eruit is (???). Nou ik herkende helemaal niets, maar was wel heel snel vertrouwd met mijn dochter. Maar iedereen heeft daar zijn eigen tijd voor nodig. Vertrouw erop dat het wel goed komt.
 
Ja hoor, heel herkenbaar! Maar op de een of andere manier schijnt moeder natuur ervoor te zorgen dat het allemaal vanzelf goed komt!! Dus probeer je niet te veel zorgen te maken en ero te vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Enne: die non-stop roze wolk bestaat nu eenmaal niet!
 
Lieve anoniem en Saskia,

Wat Saskia zegt is heel belangrijk. Niet voor iedereen is de roze wolk meteen weggelegd. Verwacht dat niet van jezelf als je het niet meteen voelt want dan ga je aan jezelf twijfelen en geloof me, het gebeurt zoveel vrouwen al is het 'not done' om te zeggen misschien.

Wie weet wordt je baby in je armen gelegd en wordt je overspoeld door alle gevoelens die je moet krijgen hoor, ik hoop het heel erg voor je. Ik zeg alleen dat als het niet zo is maak je dan geen zorgen, het komt, het komt maar 't kan ff duren :)

Verantwoordelijk ben je meteen, dat is zoiets moois, dat is een soort instinct, het zit er meteen in. Kunnen genieten ligt erg aan je persoonlijkheid denk ik. Ik heb mijn dochter de eerste weken een beetje gezien als een soort tegenstander waarvan ik het moest winnen, een soort wedstrijd om te zorgen dat ze geen klachten had, dat ze niet huilde en als ze dat wel deed had ik verloren. Ik genoot niet echt dus. Pas nu vind ik het echt leuk om voor haar te zorgen en als ze huilt kijk ik wat ik voor haar kan doen, heel simpel en dan ga je genieten omdat je de stress los kan laten.

Meid het komt allemaal goed, let op mijn woorden!

Liefs,

Annemieke
 
zo zeker herkenbaar ik had dat nou ook zo zat ik rustig op de bank en zo was ik ineens op van de zenuwen want oh jee ik werd werd wel "ff"moeder en stel je voor dit en dat en dadelijk kan ik het niet.
maar nu ben ik in me 38e week en het gata al een stuk beter het kindje komt eraan en we moeten het allemaal leren en niemand heb het zonder fouten gedaan dus ook wij komen er wel.
 
Inderdaad heel herkenbaar. Bijna iedereen heeft deze gevoelens alleen praat bijna niemand erover. Het groeit vanzelf en dat kan in sommige gevallen maanden duren (bij mij bijna 4 maanden).
Ik dacht na ruim 2 maanden "zie je nou wel ik kan het niet"en "het is dus een grote vergissing geweest" maar nu bijna 2 maanden later is alles op z'n pootjes terecht gekomen en is het alsof het nooit anders is geweest.
Groetjes
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan