help, ongepland zwanger

Hoi nr.3,

Ik begrijp maar al te goed in wat voor situatie jij zit op het moment. Ook ik ben onverwachts zwanger geraakt van onze 3e kindje. We hebben er wekenlang over gepraat en ja ook abortus is ter sprake gekomen. Uiteindelijk hebben wij een beslissing genomen waar wij beide mee kunnen leven en dat is om  onze verassingetje  een kans geven op leven. Ik zou echt niet met mezelf kunnen leven als wij voor een abortus zouden hebben gekozen. Ik ben al  erg gevoelig en dit zou mij de rest van mij leven achtervolgen.  Het was geen makkelijke beslissing en het heeft ff geduurt voordat wij beide er mee eens waren  maar ben inmiddels 16 weken zwanger en dolgelukkig met onze keuze. Als je dan voor het 1e het hartje hoort, je 1e echo krijgt, de 1e bewegingentjes voelt  ja dan smelt je gewoon als moeder en ik had het absoluut niet anders gewild.

Ik wil je alleen zeggen dat jullie het samen moeten beslissen. Vertel elkaar eerlijk zonder verwijten wat je er echt van vind. Hoe zien jullie de toekomst  met een 3e  kindje of met het feit dat jullie het kindje  een kans op  leven hebben ontnomen(klinkt hard maar  het blijft een feit).  Het is niet iets wat jou  alleen is  overkomen maar jullie beide.  Ik ben het eens met bovenstaande reacties en begrijp je man's 1e reactie ook wel. Tuurlijk is het voor jou ook een shock maar jij bent er emotioneel meer bij betrokken dan je man op dit moment. Als je al aangeeft dat er momenteel wat spanningen  zijn in jullie  relatie is het wel aan te raden om samen hulp te zoeken. Zorg er voor dat jullie een keuze maken waar jullie volledig achter staan. Ik hoop echt dat jullie hier samen uitkomen en een beslissing maken waar jullie beide mee kunnen leven. Heel veel sterkte in ieder geval.

Liefs Jacy
mama van Shenaya, Kayran en Ukkie
 
och wat een moeilijke situatie. Nog niet zo heel lang was ik voor precies hetzelfde bang, ik ben ook ongepland zwanger van een derde terwijl mijn man heel stellig was dat het er bij 2 zou blijven. Maar gelukkig was hij helemaal blij en zag hij het helemaal zitten, pak van mijn hart.

Ik ben niet tegen abortus, ik denk dat het voor sommige mensen een goede oplossing zou kunnen zijn. Maar ik zou het mezelf (en mijn man als hij me zou dwingen) nooit kunnen vergeven als ik een abortus zou moeten plegen. Ik denk dat ons huwelijk dan zowiezo op de klippen zou lopen....

Heel veel sterkte met het maken van je keuze!
 
Hej

je verhaal klinkt ontzettend bekend.
Nog geen  3 weken terug zat ik in precies hetzelfde schuitje
zwanger van nr 3 en een man die meteen abortus riep!

Ook wij hebben het erover gehad, ruzie gemaakt, gehuild
van alles.
uiteindelijk ligt de beslissing bij jou
hoe rot het ook klinkt voor je man.
het zit nu eenmaal in jouw lijf en jij moet een keuze maken waar je de rest van leven mee door kan.

Ik heb abortus overwogen, had zelfs al een gesprek bij de gyn
maar ik kon het niet.
Mijn man is er niet happy mee maar accepteerd het wel en ik weet zeker dat als deze er eenmaal hij er net zoveel van houd als van de andere 2.
Maar ook hij heeft gezegd weg te gaan als ik het hou.
dus ik hield dat wel in m'n achterhoofd.

Nu ben ik blij dat ik het toen niet heb doorgezet, waar er 2 eten kunnen er ook 3 eten denk ik maar.
Als je er zelf niet voor 100% achter staat, bij een abortus is de kans erg groot dat je er zelf veel last van gaat krijgen.

Ik ben uitgegaan van mijn eigen kunnen, denk ik dat ik het kan zonder man..?
ja ..ik denk dat het niet heel veel verschil maakt dus heb besloten het te houden
Als ik het zou weg halen omdat hij het niet wilt, dan loopt m'n relatie zowiezo ook stuk.

Het is een moeilijke beslissing en die is onomkeerbaar
wat je ook besluit.
Maar ga altijd uit van je eigen kunnen.
 
Mijn tweede was ook een "foutje". Mijn man riep ook meteen dat hij een abortus wilde.  Mijn zoon is nu bijna 3 en niet aborteren was de beste beslissing ooit.

Hoe oud is je tweeling? Ik denk dat je je man niet kan overtuigen, maar dat hoeft ook niet. Het blijft uiteindelijk jouw keuze. Ik ben benieuwd naar de leeftijd van je tweeling omdat ik weet dat kinderen voor  heel veel stress tussen de partners kan zorgen. Ik raakte onverwacht zwanger toen mijn oudste 7 maanden was, en het leeftijdsverschil tussen de twee kids is dus klein. Bovendien was mijn 2e een huilbaby. Een jaar lang heeft hij 24 uur per dag geschreeuwd. Ik weet dus heel goed hoe veel druk dat legt op een relatie, maar je komt eruit. Of niet. En als het niet zo moest zijn dan denk ik niet dat je dat tegenhoudt door een abortus te laten doen. Ik ben nu 32 weken zwanger van de 3e en ik weet dat het komende jaar gewoon weer vreselijk moeilijk zal worden. De oudste 2 hebben aandacht nodig, mijn wereldje zal weer even bestaan uit luiers en borstvoeding, maar daar heb ik voor gekozen en ik weet nu dat het ook weer voorbij gaat. De tropenjaren gaan voorbij. Mijn oudste is nu 4 en mijn jongste bijna 3, en het leven is (bijna) alleen maar leuk! Mijn man en ik kunnen weer praten, leuke dingen doen, en genieten van de kinderen. De gedachte dat  mijn  huwelijk het  komende jaar weer op de achtergrond komt te staan accepteer ik omdat ik weet dat het weer goed komt.

Misschien lijkt mijn verhaal in eerste instantie niets te maken te hebben met jullie "probleem", maar ik hoop dat je tussen de regels door kan lezen. Waarom is jullie huwelijk niet goed? Alleen jullie kunnen dat beantwoorden maar misschien komt het omdat jullie gewoon in de tropenjaren met de kinderen zitten? Als er meer achter zit, ben je dan bereid om in therapie te gaan samen? Of geven jullie het eigenlijk al een beetje op? In dat geval: je zal met jezelf moeten leven. Kan je leven met het feit dat je gescheiden moeder bent en een kindje hebt laten weg halen? Of zou je je beter voelen als je weliswaar alleen bent, maar je kindje hebt laten komen? Veel om over na te denken, denk er dus goed over na.... heel veel sterkte!!
 
hallo,

Ook ik ben wel ongepland zwang geraakt dor de pil heen maar mijn vriend heeft het goed op gepakt. Voor jou wil ik zeggen sterkte en idd als jij geen abortus wilt moet je het niet doen. je man heeft hoe hard dan ook te kiezen voor jouw en de ! 3 ! kinderen of niet. Als vrouw schijn je er eigenlijk altijd spijt van te krijgen omdat je er toch niet voor 100% achter stond.

groetje Sweetygirly
 
Tjeee wat moeilijk zeg!
Als eerst zou ik persoonlijk, een relatietherapeut in de arm nemen,
gewoon om even alles uit te spreken met een derde erbij..
Lucht op, en je weet waar je aan toe bent!
Een abortus zou ik zelf ook niet in overweging nemen.
Persoonlijk zou ik er behoorlijk spijt van krijgen.
Ik zeg ook altijd maar zo;
Spijt van je kind krijg je nooit!
Wel van de abortus!
Maar begrijp heel je standpunt hoor, wat vreselijk moeilijk,
om te kiezen tussen new-baby of einde-huwelijk..
Niemand kan daar een keuze voor je over maken,
daarom; heel veel sterkte!
 
Meid, meid,

wat zit jij in zwaar weer op dit moment. Ja wat kan het dan een schrik zijn hè? Ongepland! Ik zou willen zeggen: dit kindje komt zo onverwacht en ongedacht dat je mag denken dat dit kindje er ook echt moet komen, het is niet zomaar door de pil heen ontstaan. al het leven is door God gegeven, dat geloof ik, hoe moeilijk ook de situatie is waar zo'n kindje in terecht komt. Wat moeilijk dat je man wil dat je een abortus pleegt. Maar ziet hij niet in dat hij ook verantwoordelijk is voor dit leven? Moet je er niet altijd rekening mee houden dat ons lichaam soms anders op de pil reageert dan wij denken? Als je dan toch onverwachts zwanger wordt, kun je niet zomaar zeggen: weg er maar mee. je vrijt samen, dan weet je dat er ook een kindje van kan komen, ook al ben je aan de pil. Die kans is dan wel heel klein en bijna nihil, maar toch? Je moet je verantwoordelijkheid niet uit de weg gaan.... dan had hij zich inderdaad beter kunnen laten  steriliseren als hij echt geen kinderwens meer had.  ik denk dat je enorm veel spijt gaat krijgen en ook heel veel verdriet als je het onder druk toch zou laten aborteren. De meeste vrouwen die een abortus plegen krijgen spijt en je kunt het nooit meer ongedaan maken. het kindje groeit al in jou, het leeft, en wil je de verantwoordleijkheid op je nemen dat je over het leven/sterven van je kind het beslist? het ontstaan van leven is zo'n groot wonder, dat in mijn ogen wij het niet mogen doden.

Heel heel veel sterkte ermee en ik hoop dat je man toch heel veel van je kindje gaat houden, zodra hij je buikje ziet groeien of wanneer hij het in zijn armen houdt!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan