help!!!!wie heeft er tips???

A

ANONYMOUS_USERNAME

hoi hoi

Milan is nu 11 maanden en echt een heerlijk ventje!!
maar sinds een aantal dagen is het een ramp met savonds naar bed brengen!!:S

de hele dag is er niets aan de hand...en zelfs met verschonen voor het na bed gaan niet maar het begint als we hem in bedje leggen..
vreselijk huilen...gillen..gieren...vreselijk gewoon...
de eerste keer schrok ik me natuurlijk lam..dus ik naar   boven en hem getroost...maar op mijn arm was ie net zo vrolijk:S:S
en ik leg hem weer in bedje en weer helemaal mis...

ik vindt het zo zielig om hem zo te horen huilen....men vriend zegt dat hij denkt dat milan of weer een sprongetje maakt...of dat het een fase is...of dat hij ons heel erg aan het uit proberen is???

heeft 1 van jullie hier ervaring mee??
kan het met zijn leeftijd te maken hebben?

heel graag tips..want vindt het zoo zielig

Liefs Mama Van Milan
 
Hoi hoi,

Ik hoor bij het voorjaar 2008 forum, maar lees af en toe ook bij jullie mee. Jouw verhaal kwam me erg bekend voor dus ik moest gewoon even reageren.
Onze meid heeft dat rond de 11 maanden ook een tijdje gehad. Zodra je haar oppakte was niks aan de hand, maar owee als ze haar bed weer in moest. Het gekke is dat ze het bij mij veel erger deed dan bij mijn man. Die kon haar vaak wel weer gewoon terug in bed leggen.
Wat wij hebben gedaan is ons strak aan het avondritueel te houden. Ik legde haar in bed en rommelde dan boven nog even wat aan. Zodat ze kon horen dat ze niet alleen was. Na een minuut of vijf tot tien ging ik dan weer naar beneden. Als ze dan daarna begon te gillen dan ging 1 van ons naar boven en dan weer hetzelfde. Even boven rommelen en dan weer naar beneden. Het heeft een paar weekjes geduurd, maar daarna was het weer over. Wat bij ons trouwens ook goed werkte was het kleine lampje op haar kamer aan te laten.
Bij ons was het in ieder geval een fase. Beetje uitproberen tot hoever ze kon gaan, maar ook duidelijk een stukje angst ergens voor.

Succes ermee
Groetjes Anninas
 
hier hetzelfde probleem,€
ik dacht echt dat Joris iets had, want wij huilde zo hard en echt snikken als je hem oppakkte, zo zielig. dus het avondritueel werd steeds lange en duurde op een gegeven moment een uur, met huilen, troosten, huilen troosten enz. na de controle op cb bleek hij niks aan de oortjes te hebben wat ik dacht. en zeiden ze dat hij de leeftijd had 11 maanden, dat hij graag bij je wilde zijn.
we zijn hem toen boven gaan troosten. dus na een tijdje huilen even op de arm boven, zacht tegen hem praten, nog eens rustig kamertje doorlopen en alle knuffels welterusten zeggen en dan weer in bed. dit duurde ff, maar ging elke dag beter. na een week ging hij weer gewoon meteen slapen. helaas gisteravond niet, maar toen hebben mijn schoonmoeder en ik hem samen gebracht en waren ze bij de buren aan het verbouwen, maar ik denk dus dat het echt uitproberen is op deze leeftijd.

helaas doet hij dit nu overdag, hij wil niet van me weg. op kdv speelt hij lief, en alleen en thuis niet, helaas.
iemand daar tips voor?????

succes.

gr floor
 
Hoihoi,

Evy wordt volgende week 1 jaar. Ook zij heeft hier al een tijdje last van. Er zijn avonden dat ze gelijk gaat slapen, maar ook dat ze meteen gaat huilen, zo gauw ze neer gelegd wordt.
Maar ook overdag merken we verandering. Ze wil bijna niet meer alleen zijn/spelen. En als je haar dan met speelkleed of in stoeltje erbij zit, is het ook niet goed. Nee, bij ons op de arm.
Ik vind het moeilijk om in te schatten of het verlatingsangst is of dat ze ons inderdaad aan het uitproberen is.
Ook hier een duidelijk verschil tussen papa en mama. Evy is echt een papa's kindje.
We hebben haar eerst 's avonds opgepakt en mee naar beneden genomen, omdat we dachten dat ze nog niet moe genoeg was. Maar dat was het niet.
Dus nu laten we haar even huilen, mits het echt schreeuwen/paniekhuilen is, dan gaan we haar troosten, want dan wordt ze echt niet rustig.
Ook laten we haar deur wat verder open, dat er wat meer licht naar binnen kan. Verder rommelde ik altijd al beneden in de keuken (fles opruimen e.d), als zij naar bed ging. Nu ze geen fles meer krijgt, rommel ik toch nog maar wat, voor het gevoel.
's Avonds huilen is bijna over, alleen overdag nog.
Ik laat haar eerst maar een tijdje jengelen, voordat ik haar oppak. Anders denkt ze dadelijk dat ze bij iedere kik, opgepakt zal worden. Ook houd ik haar maar even vast en zet haar dan weer neer bij mij in de buurt, zodat ze me toch ziet, maar hopelijk snapt, dat ik haar niet steeds kan/wil oppakken.

Wat is ouderschap toch moeilijk........... Af en toe..........

Succes,
Groetjes Iris mv Evy 16-05-08



 
Hoi!

Wat vervelend zeg, voor jullie maar ook voor Milan.
Ik heb mijn bijbeltje (lees oei ik groei!) er bij gepakt en ja hoor............

Rond 11 maanden is er weer een sprong en er wordt precies beschreven wat jij beschrijft.

* eenkennigheid,
* niet willen dat het lichaamscontact verbroken wordt.
* slechter slapen.
* wil niet verschoond worden.

Ik noem zo maar weer wat puntjes.
Wat er heel duidelijk wordt beschreven is dat je deze "klachten" wel serieus moet nemen. Dus wel troosten en laten zien/weten dat je er nog bent.
Ik kan me voorstellen dat je daar niet altijd zin in hebt en ook dat je je kindje niet wil verpesten/verwennen.
Maar er is natuurlijk volgens mij nog wel een middenweg. Idd heel duidelijk weer terug naar een ritme voor het naar bed gaan, bijv badderen, pyama'tje aan, knuffelen, flesje, knuffelen en naar bed............
Maudy is in haar eerste weken heel onrustig geweest dus   toen hebben wij meteen een heel strak schema ingebouwd. Of dat haar met 11 maanden weer gaat helpen weet ik niet, ik hoop het.
Mijn tip is dus, laat Milan weten dat je er bent voor hem maar dat er ook grenzen zijn en dat hij echt moet gaan slapen. Geef hem ook de ruimte om zichzelf in slaap te huilen, lastig, maar soms nodig. Tenzij hij echt hysterisch wordt, dan is het natuurlijk een ander verhaal.
Het is een periode waar hij door heen moet, maar wel met steun van jullie.
Ik hoop dat je snel een weg vindt in dit dramaatje, en dat Milan snel weer lekker snel in slaap kan vallen.

Liefs Rimke
 
En oja: een boek is heel leuk natuurlijk, maar je hebt zelf ook een gevoel............
Ik heb het heel makkelijk over geschreven voor je, maar ik kan me zo voorstellen dat het voor jullie heel lastig is...............hou vol, als het goed is gaat het weer over.......

Sterkte!
 
Hoihoi,
Hier zitten we ook in die fase, maar tot nu toe nog niet zo heftig!! Hopelijk blijft het zo.
Vaak gaat die wel lekker slapen, maar word na een uur wakker en begin dan!!
Wij gaan er vaak snel heen, halen hem eruit, even beneden op de bank tot rust laten komen en dan terug na bed, meestal ligtie weer binnen 5min op bed, dan valt die vrij snel weer rustig in slaap tot de volgende morgen!!
Hier is wel het verschonen een ramp pffff kom handen tekort!!

Liefs
 
Ook ik log hier even voor in...

Heel herkenbaar en vermoeiend... vind ik tenminste. Ons dochtertje (of onze dochter? Ik vind ze zo wijs worden...) is nu bijna 10 maanden. Overdag gaat het slapen gewoon goed. Is een paar weken terug ook minder geweest, maar dan haalde ik haar er uit als ze echt ging huilen en bleef op haar kamer zitten en legde haar toch nog wakker in bed. Ze ging dan wel lekker slapen. Maar 'savonds gaat ze vaak een half uurtje slapen en dan begint het feest!!! Huilen, echt paniekerig. Ik heb het idee dat het verlatingsangst is, dus wil haar ook niet het gevoel geven dat ze alleen moet zijn. Meestal haal ik haar er dan uit en probeer op haar kamer te blijven. Dus op schoot, flesje, speentje, liedje, weet ik wat nog niet maar. Soms werkt deze truckendoos helaas niet en ik heb nu besloten dat ze dan mee naar beneden gaat. Gewoon omdat ik boven niks kan doen en beneden laat ik haar bv. kruipen/spelen en dan kan ik nog wat doen. Meestal gaat ze dan bij ons mee naar bed, ja ook tussen ons in. Dan ligt ze hier een kwartiertje en dan leg ik haar in dr eigen bed... en gaat ze wel slapen... ze is al een paar nachten rond kwart voor 1 wakker geworden. Dan komt ze ook even bij ons in bed en gaat soms na 5 min al weer slapend terug. Vannacht werd ze ook nog rond half 5 wakker. Toen heeft mn man haar effe op dr kamer vastgehad en weer in bed gelegd en madam slaapt tot... kwart voor 10 hebben we dr wakker gemaakt.
Wat ik ook nog weleens 's avonds doe, is als ik haar in bed gelegd heb, stapje voor stapje achteruit totdat ik uit haar zicht ben. De ene keer werkt dat wel en gaat ze toch lekker slapen, maar de andere keer is dat niet genoeg voor haar.

Overdag is ze op het moment ook erg aanhankelijk. Het is dat ze nog niet kan lopen, maar anders liep ze een hele tijd achter me aan met een arm om mn been ofzo. Nu kruipt ze achter me aan (en blijft zo bezig...). Als ze in de box zit en ik ga uit haar zicht, dan gaat ze staan wachten totdat ik terug kom. Wat overdag nog weleens wil helpen om haar even af te leiden, is een stapeltoren maken met rozijntjes onder de bakjes. Die eet ze dan lekker op en gaat dan of spelen óf wachten totdat papa of mama komt...

Ik vind het erg vermoeiend en hoop dat het niet al te lang gaat duren. Ik heb het idee dat het niet uitproberen is, maar puur verlatingsangst.
Hebben jullie het idee dat dit kan komen door een korte BV-periode? Ik voel me daar weleens schuldig om dat het maar 4 weken was en vraag me dan af of dit een gevolg hiervan is. Staat dat ook in de oei-ik-groei-bijbel...?

Sterkte allemaal en af en toe even je hart luchten he?

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan