hoi ik ben 34 jaar en bij ons was het helemaal geen roze wolk
bij ons was het een grote nachtmarrie.
het begon al bij de 7 week dat ik zwanger was .
ik was namelijk al snel zwanger,dat was ons enigste geluk.
ik was vanaf de 7 week ontzettend misselijk,niet zo erg dat ik de zwangerschap most afbreken.
ik ben er wel de ziektewet mee ingegaan,het ging gewoon niet meer ,ik was helemaal op.
maar dat was bij ons niet het slimste.
1 maart 2005 wed ik voor het eerst in het ziekemhuis opgenomen,ik was 27 weken zwanger.
ik had een hoge bloeddruk ,mijn onderdruk was 105,dus ik moest in het ziekenhuis blijven.
ik heb er 12 dagen gelegen,
ik mocht met een onderdruk van 110 weer naar huis ,we snapten er niks van.
maar die hoge bloedruk hoorde bij mij ,zeiden ze.
6 dagen later moest ik weer worden opgenomen,mijn onderdruk ging steeds hoger.
maar na 5 dagen mocht ik weer naar huis met een onderdruk van 109
dat zal wel wij zijn geen gynacologen dachten wij.
volgens mij waren ze daar niet met elkaar eens in het ziekenhuis.
de ene nam mij op en de andere ontsloeg mij weer.
29 maart ik moest voor de derde keer opgenomen worden.
mijn onderdruk was 119 en ik zag er niet meer uit ,ik was gewoon een michilen poppetje.
ik lag aan de ctg en in eenkeer viel de hartslag weg van de kleine.
toen was er paniek ,ze konden de hartslag niet weer vinden.
ik begon wazig te zien .
ik kreeg infuus ,nou pas longrijping,en een katheter werd ingebracht.
het ging niet goed met mij en de kleine.
ik lag in een ziekenhuis waar ze baby,s onder de 32 weken niet mogen halen.
dus ik moest overgeplaatst worden,en er was alleen maar plek in veldhoven en munster in duitsland.
we moesten naar duitsland,want dat was het dichste bij er was dus haast bij,
in duitsland aangekomen ging het steeds slechter met mij.
de kleine moest gehaald worden.
ik heb 3 keer over een ruggeprik gehad,maar het was ook naar boven geschoten ,ik kon dus geen adem meer halen en ik ben helemaal weggeraakt ,mijn vriend heeft alles gezien.
toen hebben ze een spoedkeizersnee gedaan want de kleine kreeg geen zuurstof meer,
de placenta was voor 75 % losgelaten,i.v.m trombose waar we later achter zijn gekomen.
het ging heel slecht met de onze zoon en mij.
de kleine zou zwaar gehandicapt of een kasplantje worden.
hij zou blind en doof zijn .
wat voor toekomst heeft zo,n kind,de eeste week weet ik niks van af ik ben niet bij geweest.
ik heb 3 keer over een nierdialyse gehad en bijna een longembolie.
wat ben ik ziek geweest.
ik heb zelf 15 dgn in het ziekenhuis gelegen .
de kleine heeft ook nog een bloeding bij de hersenen gehad.
hij had dus een waterhoofje ,maar daar konden ze wat aan doen.
na 3 weken ging de kleine langzaam vooruit.
het eerste positieve wat wij hoorden dat was dat hij kon horen.
wat waren wij blij.
maar hij was wel blind.,de grond zakte onder onze voten weg,we zagen het niet meer zitten.
totdat ze met het bericht kwamen dat er toch hersenweefsel achter zit.
hij had wel gezichtsvermogen maar in hoeverre konden ze niet zeggen.
hij heeft er 3 maanden gelegen.
toen hij weg mocht hebben ze nog een mri gemaakt,en daart kwam uit dat hij wel kon zien met een afwijking en dat er een stukje van het motoriek weg is,en dat betekent dat hij later iets anders kan gaan lopen.
hij is nou 7 maanden en gaat goed met hem naasr omstandigheden.
het is echt een wonder hoe hij het nou doet,
hij beweegt normaal ,alleen wat spanning in de beentjes en hoeveel hij ziet dat wten we nog niet ,daar moeten wij 10 nov.mee naar zeist naar het bartimeus instuut voor blinden en slechtzienden.
wij hebben hier nog ontzettend veel verdriet van en we kunnen onze draai niet vinden na alles wat er is gebeurt.
il begin nou pas te beseffen dat ik er bijna niet meer ben geweest.
ik wil graag wten of iemand dit ook heeft meegemaakt en die precies voelen hoeveel verdriet wij hier nog van hebben.
ik heb zo,n rotgevoel van binnen.
om nog een tweede bij te nemen dat durven wij dus niet meer.
bij ons was het een grote nachtmarrie.
het begon al bij de 7 week dat ik zwanger was .
ik was namelijk al snel zwanger,dat was ons enigste geluk.
ik was vanaf de 7 week ontzettend misselijk,niet zo erg dat ik de zwangerschap most afbreken.
ik ben er wel de ziektewet mee ingegaan,het ging gewoon niet meer ,ik was helemaal op.
maar dat was bij ons niet het slimste.
1 maart 2005 wed ik voor het eerst in het ziekemhuis opgenomen,ik was 27 weken zwanger.
ik had een hoge bloeddruk ,mijn onderdruk was 105,dus ik moest in het ziekenhuis blijven.
ik heb er 12 dagen gelegen,
ik mocht met een onderdruk van 110 weer naar huis ,we snapten er niks van.
maar die hoge bloedruk hoorde bij mij ,zeiden ze.
6 dagen later moest ik weer worden opgenomen,mijn onderdruk ging steeds hoger.
maar na 5 dagen mocht ik weer naar huis met een onderdruk van 109
dat zal wel wij zijn geen gynacologen dachten wij.
volgens mij waren ze daar niet met elkaar eens in het ziekenhuis.
de ene nam mij op en de andere ontsloeg mij weer.
29 maart ik moest voor de derde keer opgenomen worden.
mijn onderdruk was 119 en ik zag er niet meer uit ,ik was gewoon een michilen poppetje.
ik lag aan de ctg en in eenkeer viel de hartslag weg van de kleine.
toen was er paniek ,ze konden de hartslag niet weer vinden.
ik begon wazig te zien .
ik kreeg infuus ,nou pas longrijping,en een katheter werd ingebracht.
het ging niet goed met mij en de kleine.
ik lag in een ziekenhuis waar ze baby,s onder de 32 weken niet mogen halen.
dus ik moest overgeplaatst worden,en er was alleen maar plek in veldhoven en munster in duitsland.
we moesten naar duitsland,want dat was het dichste bij er was dus haast bij,
in duitsland aangekomen ging het steeds slechter met mij.
de kleine moest gehaald worden.
ik heb 3 keer over een ruggeprik gehad,maar het was ook naar boven geschoten ,ik kon dus geen adem meer halen en ik ben helemaal weggeraakt ,mijn vriend heeft alles gezien.
toen hebben ze een spoedkeizersnee gedaan want de kleine kreeg geen zuurstof meer,
de placenta was voor 75 % losgelaten,i.v.m trombose waar we later achter zijn gekomen.
het ging heel slecht met de onze zoon en mij.
de kleine zou zwaar gehandicapt of een kasplantje worden.
hij zou blind en doof zijn .
wat voor toekomst heeft zo,n kind,de eeste week weet ik niks van af ik ben niet bij geweest.
ik heb 3 keer over een nierdialyse gehad en bijna een longembolie.
wat ben ik ziek geweest.
ik heb zelf 15 dgn in het ziekenhuis gelegen .
de kleine heeft ook nog een bloeding bij de hersenen gehad.
hij had dus een waterhoofje ,maar daar konden ze wat aan doen.
na 3 weken ging de kleine langzaam vooruit.
het eerste positieve wat wij hoorden dat was dat hij kon horen.
wat waren wij blij.
maar hij was wel blind.,de grond zakte onder onze voten weg,we zagen het niet meer zitten.
totdat ze met het bericht kwamen dat er toch hersenweefsel achter zit.
hij had wel gezichtsvermogen maar in hoeverre konden ze niet zeggen.
hij heeft er 3 maanden gelegen.
toen hij weg mocht hebben ze nog een mri gemaakt,en daart kwam uit dat hij wel kon zien met een afwijking en dat er een stukje van het motoriek weg is,en dat betekent dat hij later iets anders kan gaan lopen.
hij is nou 7 maanden en gaat goed met hem naasr omstandigheden.
het is echt een wonder hoe hij het nou doet,
hij beweegt normaal ,alleen wat spanning in de beentjes en hoeveel hij ziet dat wten we nog niet ,daar moeten wij 10 nov.mee naar zeist naar het bartimeus instuut voor blinden en slechtzienden.
wij hebben hier nog ontzettend veel verdriet van en we kunnen onze draai niet vinden na alles wat er is gebeurt.
il begin nou pas te beseffen dat ik er bijna niet meer ben geweest.
ik wil graag wten of iemand dit ook heeft meegemaakt en die precies voelen hoeveel verdriet wij hier nog van hebben.
ik heb zo,n rotgevoel van binnen.
om nog een tweede bij te nemen dat durven wij dus niet meer.