Herkenbaar na een huilbaby?

Herkenbaar verhaal, maar dan vooral over het hebben van geen leuke zwangerschap: het verlies van één van de twee kindjes vroeg in de zwangerschap en al bij 28 weken hypertensie en uiteindelijk pre-eclampsie. Behoorlijk ziek geweest. Pas na de (spoed) bevalling kwam het besef wat er allemaal gebeurd is, heb het als heftig ervaren en eigenlijk niet echt kunnen genieten van de zwangerschap. Voelde ook als overleven. Heb het echt een plekje moeten geven. De roze wolk was er in het begin ook niet. 
Ik geniet nu volop van haar, heerlijk vrolijk kind. Ze wordt bijna één en willen dan voor een tweede gaan. Staan er beide achter. Heb soms het gevoel dat ik het 'over' wil doen, terwijl ik weet dat het niet zo werkt. Hoop alleen dat een volgende zwangerschap beter gaat!
 
Zo, wat herkenbaar zeg! Ik snap je denk ik helemaal. Wij hebben ook een hele pittige tijd achter de rug. Miskraam, moeilijk zwanger worden, zware zwangerschap, wel hele mooie bevalling! Maar heel intens eerste half jaar (kma en verborgen reflux) ook is er bij mij een postnetale depressie gediagnostiseerd. Nu dik een jaar verder zit ik weer goed in mn vel en het belangrijkste.. mijn zoontje ook! Ik verlang intens naar het zwanger zijn en een leuke babytijd. Maar ideaal zou zijn, mijn zoontje overdoen... Ondanks je zelf niets kunt doen aan de moeilijke start. Zou je het een 2e x veel sneller herkennen en zoveel anders doen, bij hetzelfde kindje. Want elk kindje is natuurlijk anders. Ik denk dat je het achteraf ALTIJD anders gedaan zou hebben niet alleen met een kma. Als ik heel kritisch ben naar mezelf weet ik dat ik niet verlang naar nog een kindje. Vanwege onze leeftijd hebben we ook niet heel veel tijd meer maar heb mezelf beloofd om er niet voor te gaan zolang de wens niet nét zo groot is als bij de 1e. Want dat verdiend hij of zij wel! Geniet zoveel je kunt van deze tijd.. en wie weet word de wens over een tijdje wel overduidelijk bij jullie beide?
 
Wij hebben ook een dochter met koemelkalergie kwamen we na 4 maand pas achter en na nog wat maanden later ook dat ze erg gevoelige darmen heeft en ze kan nog steed niet alles eten ze is inmiddels 15 maanden maar we zijn er nog wekelijks/soms dagelijks mee bezig.(speciale dieetiste, kinderarts, huidspecialist)
Nu we weten waar haar klachten vandaan komen en ik ook gewoon soms kopig blijf volhouden aan mijn eigen goevoel wat beter voor haar  is ze gewoon een ander kind. 
Maar dat gevoel moet je ontwikkelen ik heb ook nachten meegehuild omdat ik het echt niet meer wist.
En nog als ze huilt en ik niet begrijp waarom denk ik gelijk terug naar die wanhopige eerste paar maanden.
Ik je hebt er nu mischien niks aan maar bedenk je nu geen 2de betekend gelukig niet nooit een 2de somige dingen hebben tijd nodig.
En ik zou er ook meenemen in de beslissing voor een 2de wat als het nog erger is dan de 1ste kun je dat als gezin en aan soms is het beter blij te zijn met wat je hebt (gras lijkt soms groener aan de overkant:)
Vervelend dat je nog steeds zo zit met de nare kraamtijd hoop dat je het een plekje kunt geven.
 
Wat herkenbaar.
 
Maar geen reflux of allergie, maar een KISS syndroom. Bij beide kids!!
Mijn oudste ( nu 4 ) was ontroostbaar, als ik hem aanlegde was het ok, maar al snel weer alleen maar huilen. Hij wilde niet in de wieg, alleen in de maxi cosi of draagzak was het ok!! Op een gegeven moment kon ik niet meer, terwijl mijn man zei... ah joh, valt wel mee... tot mijn ouders op een gegeven moment mij op bed huilend aantroffen met een overstuur kindje. Toen ben ik naar de chiroprator ( in Staphorst ) geweest. Na vele nachtelijke ziekenhuis bezoeken en praatjes als de 3 R' s , bleek dat hij last had van het KISS syndroom.
 
Doordat de uitdrijving iets te lang had geduurd heeft hij heel veel druk op zijn nek gehad, en daarom ! Huilde hij zo.... het is als een chronische nekpijn. Na diverse behandelingen ging het gelukkig beetje bij beetje beter en uiteindelijk... klaar!
 
Let op! Niet laten kraken!! Mijn chiro werkte met een klimmer wat er voor zorgt dat de zenuwen in het nekje een trilling krijgen en de spieren hierdoor uiteindelijk gaan ontspannen!!
 
Bij mijn 2e ( nu 1.5 ) ging het juist weer te snel met de bevalling en zag ik al snel weer veel vergelijking met veel voeden om huilen te stoppen, niet in de wandelwagen willen.. ben bij voorbaat weer naar de zelfde chiro geweest... JA hoor. Zelfde euvel.
 
Gelukkig was ik er voor haar en voor mij nu op tijd bij.
Want bij de 1e ben ik er bijna aan onder door gegaan, en daarom vind ik het mijn plicht om hier over te schrijven en mensen zich bewust te maken van dit KISS syndroom wat een enorme impact heeft op een kersverse mama.
 
Hopelijk heeft ook maar 1 mama hier wat aan, dan ben ik blij.
 
Veel liefs
Amira
 

Ik ben het hele maal met je eens Amira ik raad ook zeker aan om hulp te zoeken mijn man zei ook steeds valt wel mee mijn ouders  ook, huisart gaf aan dat  het geen koemelk alergie  was ggd is zelfs nog een dag bij me thuis geweeest om te helpen met een slaap techniek die zagen niks.

Maar ik wist dit klopt niet ben naar een osteopaat speciaal voor baby's geweest (ook niet gekraakt nooit iets doen waar je je niet pretig bij voelt!) Maar alleen onderzocht en ze gaf aan dat er lichamelijk niks aan de hand was maar ze was wel onder de indruk van hoe  overstuur mijn dochter was eindelijk iemand die niet zei het valt wel mee babys huilen nou eenmaal dat was echt een opluchting en ze kon gelijk voelen dat haar darmen niet goed voelde dus zo ben ik er uit eindelijk achter gekomen dat ze koemelkalergie had.
 
Wauw wat een reacties er nog bij, wat fijn!!! 
Het doet me zo goed dat het herkenbaar is. 
Ik wil wel even paar dingen duidelijk maken, het is niet zo dat ik nu gelijk voor een tweede wil gaan. Ik wil mezelf mentaal weer sterk genoeg voelen en mijn man ook de tijd geven. Ik zit meer een beetje in de knoop met het gevoel of het echt een verlangen is naar een tweede of gewoon ervaren hoe het is om wel van een babytje te genieten. En duurt dat nog 5 jaar dan is dat zo. Wil er echt geen druk op leggen.
Oh wat hebben wij ook veel gezocht met onze kleine man. Opname in het ziekenhuis, osteopaat, chiropractor met zo’n klikpennetje, manueel therapeut. Kinderartsen. Volgens de eerste kinderartsen kon hij geen koemelkallergie hebben. Nu na 7 maanden is het toch zo. En hij doet het zo goed! 
Het is nog steeds een mannetje met karakter en soms vind ik het nog steeds heel moeilijk, vooral tijdens sprongetjes enz. Maar wat hou ik van hem! ?
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan