Herkenning gezocht

[Gebruiker10354876]

Lieve lezers van dit bericht,

Ik heb een zoontje van 1,5 jaar inmiddels. Sinds zijn geboorte hebben wij te maken met slapeloze nachten en dat is eigenlijk nooit opgehouden. Mijn verlof was erg intens met een huilbaby die koemelk allergie bleek te hebben en trauma’s vanuit de bevalling die ik moest verwerken. In die tijd heb ik vanuit verschillende vlakken weinig begrip gevoeld, ook daarna vanuit mijn werk was weinig begrip. Ik ging dan ook maar door terwijl mijn batterij steeds leger en leger raakte. Uiteindelijk viel ik uit en was het op. Ik merk dat tot op de dag van vandaag ik teleurgesteld ben in mezelf. Terwijl ik weet dat ik niet anders had kunnen handelen en dit ons overkwam. Ik ben op zoek naar vrouwen/moeders die dit herkennen en hoop hiermee een weg naar acceptatie te kunnen vinden!

 

[Essil]

Heel rot dat het zo ver heeft moeten komen.
Zelf had ik gelukkig veel steun aan mijn man. Maar de beginperiode was ook bij ons erg zwaar, en dan nog zonder dat er sprake was van allergie.
Maar wel slaap en drink problemen. En ik had zelf fysieke klachten overgehouden aan de zwangerschap.

Mijn moeder had geen begrip, want haar kinderen hebben als baby altijd netjes op commando geslapen en gedronken. Mijn schoonmoeder bleek later wel soortgelijke problemen gehad te hebben, maar daar kwam ze nogal laat mee.
Ik heb wel van mijn zus wat relevante boeken kunnen lenen, en van mijn ouders "oei ik groei" gekregen, zodat ik daaruit wat oplossingen en gewoon uitleg kreeg.

Op het werk hadden ze mijn taken nogal versimpeld. Een collega die vlak voor mij moeder was geworden is overspannen de ziektewet ingedraaid, en er niet meer uitgekomen. Dus bij mij waren ze dan weer zo voorzichtig, dat het ook niet meer te doen was. Ik heb daarom ander werk gezocht. Wat overigens ook niet helemaal goed loopt. (Niet mijn rol als moderator.) Daarom heb ik een loopbaan begeleidingscoach gezocht. Om opnieuw te bepalen wat er bij mij past. Lukt ook nog niet helemaal.

Neem de tijd voor jezelf. Wat vind jij belangrijk?

Zelf haal ik wat voldoening uit vrijwilligers werk. Dat balanceert de negatieve ervaringen een beetje.

 

[Gebruiker10354876]

Heel rot dat het zo ver heeft moeten komen.
Zelf had ik gelukkig veel steun aan mijn man. Maar de beginperiode was ook bij ons erg zwaar, en dan nog zonder dat er sprake was van allergie.
Maar wel slaap en drink problemen. En ik had zelf fysieke klachten overgehouden aan de zwangerschap.

Mijn moeder had geen begrip, want haar kinderen hebben als baby altijd netjes op commando geslapen en gedronken. Mijn schoonmoeder bleek later wel soortgelijke problemen gehad te hebben, maar daar kwam ze nogal laat mee.
Ik heb wel van mijn zus wat relevante boeken kunnen lenen, en van mijn ouders "oei ik groei" gekregen, zodat ik daaruit wat oplossingen en gewoon uitleg kreeg.

Op het werk hadden ze mijn taken nogal versimpeld. Een collega die vlak voor mij moeder was geworden is overspannen de ziektewet ingedraaid, en er niet meer uitgekomen. Dus bij mij waren ze dan weer zo voorzichtig, dat het ook niet meer te doen was. Ik heb daarom ander werk gezocht. Wat overigens ook niet helemaal goed loopt. (Niet mijn rol als moderator.) Daarom heb ik een loopbaan begeleidingscoach gezocht. Om opnieuw te bepalen wat er bij mij past. Lukt ook nog niet helemaal.

Neem de tijd voor jezelf. Wat vind jij belangrijk?

Zelf haal ik wat voldoening uit vrijwilligers werk. Dat balanceert de negatieve ervaringen een beetje.

Bedankt voor je reactie, wat ontzettend vervelend dat je dit mee hebt moeten maken. Ik had gelukkig ook ontzettend veel steun aan mijn man. Het was vooral vanuit werk waar heel veel onbegrip was. Daar bleven andere vrouwen die moeder waren geworden gewoon 4 dagen werken en sliepen de kinderen regelmatiger door. Ik heb ook loopbaan begeleiding gehad en ga in april met iets starten waarvan ik denk dat ik het heel erg leuk ga vinden, dit heeft mij ook erg geholpen! Ik merk dat ik de heftige periode nog niet helemaal kan accepteren omdat het voelt alsof ik mezelf teleurgesteld heb. Dat is vooral het lastige!

 

[Essil]

Bedankt voor je reactie, wat ontzettend vervelend dat je dit mee hebt moeten maken. Ik had gelukkig ook ontzettend veel steun aan mijn man. Het was vooral vanuit werk waar heel veel onbegrip was. Daar bleven andere vrouwen die moeder waren geworden gewoon 4 dagen werken en sliepen de kinderen regelmatiger door. Ik heb ook loopbaan begeleiding gehad en ga in april met iets starten waarvan ik denk dat ik het heel erg leuk ga vinden, dit heeft mij ook erg geholpen! Ik merk dat ik de heftige periode nog niet helemaal kan accepteren omdat het voelt alsof ik mezelf teleurgesteld heb. Dat is vooral het lastige!

Het is best moeilijk als je baby iets mankeert, en je hebt alleen andere vrouwen om je heen, die zich niet in kunnen leven. Daar kan je echt heel weinig tegen doen. Helaas heeft het echte leven geen "undo" functie, zoals een computer. Wij zijn zeker in het eerste halfjaar met de baby, tegen zaken aangelopen die we achteraf anders hadden willen doen. En van sommige daarvan zat ik dus ook echt te balen, dat we eerder de kennis niet hadden om beter voor ons lieve meisje te zorgen. Maar achteraf gesproken, trok ik me in die tijd sommige dingen ook te veel aan. Je wilt alles goed, maar dat lukt niet. Ik vermoed dat veel meer nieuwbakken moeders dat ervaren. Het geeft niet. Je hebt je best gedaan. Jij en je gezin zijn er doorheen gekomen. Het moederschap komt niet met een handleiding. Hoeveel boeken je ook leest ter voorbereiding, er zal altijd net iets anders zijn in jouw situatie.
Het is wrang, je doet je uiterste best maar het voelt toch alsof je gefaald hebt. Dat heb je niet. Je hebt het beste gemaakt van een moeilijke situatie. Zelfs terwijl je weinig begrip kreeg van anderen, ben je je uiterste best blijven doen. Je baby boft met jouw als moeder!

 

[Gebruiker10415915]

Heel herkenbaar hoor! Wij hebben ook een moeilijke start met onze dochter (16m) gehad, ze was de eerste 3 maanden een flinke huilbaby. Dat heeft mij zo'n trauma gegeven, waar ik nu wel therapie voor krijg, maar het heeft er ook voor gezorgd dat ik extreem perfectionistisch ben rondom alles van mijn dochter. Ik voel me hier nog steeds heel alleen in, ondanks dat ik super veel steun heb van mijn man en familie. Maar niemand begrijpt hoe ik me echt voel. De dagelijkse struggles die ik heb. Probeer me er maar aan vast te houden dat ik het goed genoeg doe, maar dat is best lastig