Lichamelijk herstel gaat wel goed. Joshua is morgen 4 weken en in die 4 weken kan ik nu al meer dan ik tijdens de hele zwangerschap heb gekund. Als ik veel doe krijg ik wel aan het einde van de dag nog last van m'n bekken, vooral aan de achterkant richting onderrug. Ook voel ik m'n banden trekken dat ze weer inkrimpen en m'n slappe buikvel steekt vaak door het krimpen. Dus echt felle steken in de huid zelf (daar heb ik nog niemand over gehoord). Vloeien ook hier bij teveel doen maar echt vloeien kan ik het geen eens meer noemen met die kleine beetjes. Over de vermoeidheid ben ik alleen nog altijd niet te spreken, wat een ramp... 's Nachts word ik nergens wakker van, al gooi je een bom naast m'n bed zou ik die nog niet horen. Dus van Joshua word ik helaas ook niet wakker waardoor papa elke nacht de pineut is terwijl hij dan ook nog eens moet werken... Door de vermoeidheid ben ik soms echt helemaal leeg, vanmiddag zijn mijn ouders nog op Joshua komen passen zodat m'n vriend en ik een paar uur konden gaan slapen. En daar komt dan het psychische aspect, door de vermoeidheid komen er schuldgevoelens o.a. doordat ik 's nachts niet wakker word door zijn gehuil. Ook merk ik dat het psychisch toch een behoorlijke impact op me heeft gehad dat ik hem zo lang na de geboorte heb moeten missen. Ik hou zielsveel van hem en hij is het mooiste wat me ooit is overkomen, maar toch heb ik vaak het gevoel dat ik niet voor hem voel wat ik zou moeten voelen als moeder. Misschien komt dat ook wel door een stukje onzekerheid, maar om die reden vloeien de tranen soms rijkelijk bij me!
