het hoge woord is er uit

A

ANONYMOUS_USERNAME

Sommigen van jullie hebben wellicht mijn onderwerp moeilijk gelezen. Ben vandaag samen met mn man naar mn ouders geweest. Mn pa was vandaag ook vrij dus daarom vandaag gegaan.
Het was niet makkelijk. Na eerst over koetjes en kalfjes gepraat te hebben heb ik t er uit gegooid. Dat de oudste een broertje of zusje kreeg. Mn ouders kregen er allebei met veel pijn en moeite gefeliciteerd uit. Mn vader heeft t er denk ik moeilijker mee dan mn moeder. Met mn pa kan ik er ook niet over praten, mn vader praat met niemand over zn gevoelens. Hij gaat dan wel heel kribbig doen tegen iedereen :( Mn moeder vind t natuurlijk ook moeilijk, maar met haar kan ik er wel over praten. Ik kan zeggen hoe ik me voel maar zij zegt dan ook hoe zij zich voelt daarbij. Maar goed nadat zij gefeliciteerd zeiden, volgde er een erg pijnlijke stilte die behoorlijk lang duurde. Zelfs mijn man (lees het onderwerp moeilijk op pag 2) zei: zelfs ik voelde dat de stilte ongemakkelijk was haha. Gelukkig hadden we niet veel tijd en moesten we de oudste van school halen. Ben blij dat het hoge woord eruit is. Ouders zijn niet kwaad geworden (ze hebben zich ingehouden denk ik en vooral mn pa) maar t voelt toch ook nog niet helemaal lekker. Ik laat het bij hun ook maar even bezinken. Ik denk dat ik maar wacht met het onderwerp aanroeren totdat ze dr zelf over beginnen. Wat vinden jullie?? Het lijkt mij goed om het onderwerp toch maar even te laten rusten nu totdat alles beetje is gezakt...
 
Nou meid goed dat je het gedaan hebt, ik denk dat je er goed aan doet het even te laten bezinken.
Hopelijk kunnen ze er straks net zo van genieten als jij.
 
Fijn dat je het verteld hebt, en dat het zonder ruzie is verlopen, maar kan me wel voorstellen dat je het er nu moeilijkmee hebt. Je wilt toch dat je ouders blij zijn met hun nieuwe kleinkind. Ik wil jullie vanaf hier heel veel sterkte toe wensen en een hele mooie zwangerschap!! Met het allermooiste kindje van de hele wereld!! En dat je ouders wat bij mogen draaien! Sterkte!

Liefs
 
he meid, goed dat je het verteld hebt, ook al is het moeilijk, eerlijkheid duurt het langst, straks als de kleine er is zul je zien hoe trots je vader is.

ik weet hoe de situatie is, maar jullie kunnen toch een oplossing zoeken, ga samen met je ouders achter de subsidie aan of iets anders, des noods maak je ene praatje met de burgermeester ( werkt altijd) doet mijn schoonma ook als ze iets wilt waar ze recht op heeft en alles al heeft geprobeert.

veel sterkte ermee, en blijf wel genieten van je zwangerschap

groetjes mama van sharon
 
Ha tamara,

Ik heb ook even je andere bericht gelezen. Ik snap heel goed dat je samen een kindje wilt... want wat is dat heerlijk! Je partner heeft asperger en werkt niet waardoor jullie voor oppas afhankelijk zijn van jullie ouders. dat snap ik niet: kan je man dan wel werken??? Zit hij dan zomaar thuis? Anders had je toch wel recht op een toeslag? Dat moet je me echt even uitleggen!
Is er geen mogelijkheid om jullie kids bij een gastouder op te vangen??? want ik snap dat het voor je ouders een enorme belasting is en dan nog een tweede kindje erbij. Jullie keuze, maar zij zitten er net zo goed aan vast en daarom snap ik hun houding wel. Ze hebben er geen controle over! Als er een tweede komt, moeten ze daar ook op passen. dat kun je niet ' zomaar' van hen verwachten... is er geen andere mogelijkheid? Hoeveel werk je? Kun je het niet 50/50 oplossen met een ander oppas? Dan krijgen je ouders meer lucht.
Ik vind het zelf een vervelend idee als je afhankelijk bent van je ouders, maar ook dat je ouders eigenlijk geen " nee" kunnen zeggen, dat vind ik een ongezonde situatie. Natuurlijk hoeven je ouders niet te bepalen of het nog een kindje bij komt, maar zij mogen wel "nee" zeggen tegen het oppassen.... want zij hebben ook recht om dat te bepalen. Misschien durven ze wel geen grenzen aan te geven om jouw tegemoet te komen, maar hun houding getuigt van onwilligheid...
Ik zou ander opvang zoeken en wel direct, als je een alternatief hebt.... ga daarover dan in gesprek met je ouders... waarschijnlijk willen ze dan wel een gedeelte oppassen, maar zij willen niet 100% verantwoordelijk zijn voor jullie opvang (denk ik) en dat kan ik me goed voorstellen. laat hen ook controle op de situatie houden door hen een keuze te stellen: andere opvang of gedeeltelijk andere opvang... ik weet zeker dat de lucht dan heel snel klaart en iedereen blij kan zijn met jullie zwangerschap.
het is jullie keuze, zorg er dan ook voor dat je onafhankelijk bent, want dat moet je wel zijn als je kinderen krijgt... onafhankelijk zorgen voor opvang en opvoeding....

dit is mijn mening natuurlijk en als ik je kwets zeg het me gerust... ik bedoel het niet kwaad, maar er zitten inderdaad twee kanten aan dit verhaal!
 
Hoi Thamara,

Fijn dat je de moed bijeen hebt kunnen rapen. De reactie was geloof ik wel een beetje wat je verwacht had, toch? Nu maar even laten rusten. En wat Bloempje aangeeft zou wellicht een mooie optie kunnen zijn. Dan worden je ouders ook iets ontlast waardoor de band met je ouders minder onder druk komt te staan.

Succes met alles!
 
Beste mensen. Het pijnpunt bij mn ouders ligt absoluut niet bij t oppassen maar vooral dat ik bij mn man blijf die asperger heeft en dat we nu tot overmaat van ramp ook nog een kindje hebben gemaakt! Mn ouders hebben meer dan eens recht in mijn gezicht gezegd dat zij liever zien dat we gaan scheiden dan dat we bij elkaar blijven. We hebben toen de oudste kleiner was geprobeerd om een oppas te krijgen (via onze kerk) toen dat eigenlijk zo goed als geregeld was vond mn moeder dat Maayke beter bij haar af is........ dus het ligt wel beetje krom bij mn ouders zeg maar.
 
na ja, sorry maar dat slaat alles, ik zie het als een soort discriminatie, hij kan er toch niks aan doen dat hij die ziekte heeft, zou hun het leuk vinden als hun die ziekte hadden en zo op hun gereageert hadden dat ze geen geluk mogen hebben?

zij bepalen toch niet wie jou gelukkig maakt? liefde is een mooi gebaar en dat moet blijven, sorry maar als mijn moeder een keuze stelt zeg ik van oke dan nee ik een keuze en das voor me man, jullie bepalen niet met wie ik omga en met wie ik trouw( tenzij het een crimineel is maar dan nog)

ik zal als ik jou was toch een gesprek aan gaan en juist zeggen van wat als jullie die ziekte had en er werdt zo op jullie gerageert hoe zouden jullie het vinden of als jullie getrouwd waren en 1 van jullie die ziekte hadden en jullie ouders er op tegen zijn.

Meid zet hem op en laat je geluk niet door je ouders verpesten.

Hoe denken zijn ouders erover, klinkt beetje gek maar is het dan niet verstandiger als jullie er niet uit komen om die kant op teverhuizen en dan met zijn ouders wat teregelen?
sterkte en s6 verders en als nog genieten van jullie zwangerschap

groetjes mama van sharon
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan