het hoge woord is er uit

na ja, sorry maar dat slaat alles, ik zie het als een soort discriminatie, hij kan er toch niks aan doen dat hij die ziekte heeft, zou hun het leuk vinden als hun die ziekte hadden en zo op hun gereageert hadden dat ze geen geluk mogen hebben?

zij bepalen toch niet wie jou gelukkig maakt? liefde is een mooi gebaar en dat moet blijven, sorry maar als mijn moeder een keuze stelt zeg ik van oke dan nee ik een keuze en das voor me man, jullie bepalen niet met wie ik omga en met wie ik trouw( tenzij het een crimineel is maar dan nog)

ik zal als ik jou was toch een gesprek aan gaan en juist zeggen van wat als jullie die ziekte had en er werdt zo op jullie gerageert hoe zouden jullie het vinden of als jullie getrouwd waren en 1 van jullie die ziekte hadden en jullie ouders er op tegen zijn.

Meid zet hem op en laat je geluk niet door je ouders verpesten.

Hoe denken zijn ouders erover, klinkt beetje gek maar is het dan niet verstandiger als jullie er niet uit komen om die kant op teverhuizen en dan met zijn ouders wat teregelen?
sterkte en s6 verders en als nog genieten van jullie zwangerschap

groetjes mama van sharon
 
hoi thamara
asperger is een lastige ziekte maar er zijn veel ergere dingen,hij is niet stervende met een hersentumor ( dat heb ik dit jaar al 2x meegemaakt, en beide mannen hadden een kleine tussen 6mdn en 2 jaar) eentje was net 3 weken getrouwd. Hij zit niet in een rolstoel, mishandelt jou niet, gaat niet vreemd, wat verwachten zij dan van een goede man voor jou? Laat het even bezinken en geef aan wat jij van jouw ouders verwacht. Mijn band met mijn ouders is ook wisselend, verrassend genoeg vinden ze mijn kerel helemaal goed. ok hij kletst teveel en heeft geen rijbewijs en die baan kan beter vinden ze. Maar ik zeg ze dat ze het toch met hem moeten doen, hij zorgt goed voor mij en is gek met mij, wat wil je nog meer. Ik geef duidelijk aan dat zij 1 dag in de week mogen oppassen en niet vaker (mijn vader en zus hebben pdd-nos en moeder diabetes) Na zoveel probleemjaren met hun ben ik blij dat het nu zo loopt. maar ik merk wel dat ik nu zeg wat ik denk: ma je mag ook wel zeggen dat je trots op mij bent hoor, ma ik hou ook van jou etc. ik gooi het er gewoon uit. zeggen kan ze het niet maar ze ontkent het ook niet :) Succes met je ouders
 
oja belangrijkste is dat jij een manier van omgang vindt waar jij tevreden mee bent, en kijk wat reeel is van je ouders te verwachten. een stevig gesprek met mijn ouders aangaan was geen optie, dat kunnen ze gewoon niet. maar nu ik zeg wat ik verwacht en denk (vriendelijk en duidelijk) en ze verder tijd geef om aan dingen te wennen. Dat werkt voor mij, en voor hun blijkbaar ook. er zal altijd nog wel eens een piek of diep dal langs komen
groetjes
 
Nu ik lees dat zij je relatie helemaal afkeuren en liever hebben dat je gaat scheiden, zou ik vor zelfstnadigheid kiezen. toen de oppas bij de eerste helemaal geregeld was wilde je moeder toch ineens oppassen en oefenen ze daardoor enigszinds druk uit. Ze weten gewoon veel te veel van jullie en jullie zijn ook nog eens afhankelijk van hen.
Ik zou toch opnieuw oppas voor beide kindjes zoeken. Eentje die alleen oppast en geen presoonlijke relatie met jullie heeft. Dan heb je niets aan iemand te verantwoorden, ben je vrijer in je doen en laten en kan je moeder oppassen als je dat zo eens uitkomt. de bezoekjes kun je dan plannen en als je tijdelijk even rust wilt, kun je dat ook regelen zonder dat je je schuldig moet voelen!

Mijn man en ik hebben zelf verder geen autistisch aanverwante stoornissen of andere zaken die de relatie met mijn (schoon)ouders zou kunnen beïnvloeden, maar wij wilden niet afhankelijk van ze zijn. dan kunnen ze ook nooit rechten claimen omdat ze oppassen. Of zich bemoeien met dingen. voor ons voelt dat heel goed!
 
ja dat snap ik, ons inkomen ligt te laag om betaalde oppas te hebben ( dan redden we t gewoon niet). Het is gewoon oneerlijk dat we geen cent terugkrijgen van de belasting of gemeente. Deze redeneren: er is iemand thuis en die moet dan maar voor de kinderen (kunnen) zorgen. We hebben al via allerlei hulpverleningsinstanties geprobeerd om iets van tegemoetkoming te krijgen maar we krijgen steeds nul op request er is gewoon geen regeling voor chronisch zieke mensen.
 
Terug
Bovenaan