Het is me echt even te zwaar.

A

ANONYMOUS_USERNAME

Poefffffffff moet even van me afschrijven. Het gaat hier de afgelopen dagen niet lekker. Zilvian is nu bijna 6 weken en Zifjon bijna 2 jaar en dat is goed te merken. We hebben de afgelopen weken veel stress en verdriet gehad omdat de borstvoeding toch op zijn einde is gelopen door een heftige spruw infectie en heeeeeeeeeel veeeeeeel pijn. Zifjon is 3 dagen bij me moeder blijven logeren omdat ik echt bij moest tanken van alles. Hij leek daar van zijn opgeknapt en ik ook. Maar sinds gister is het echt een ramp.

Hij slaat, krapt, gilt, bonkt met zijn hoofd en boven al is erg gevaarlijk en luistert NIET. Ik ben erg consecent in alles en heb al meerdere keren begeleiding van de wijkverpleegkundige gehad, omdat Zifjon toch iets anders is dan ieder ander kindje. Maar vandaag wist ik me gewoon geen raat meer en ben enorm uit me slof geschoten. heb helemaal overstuur me man gebeld omdat ik bang was hem iets aan te doen als hij zo door zou gaan. Na even flink gehuild te hebben en gepraat was ik weer terug op aarde, maar man oh man wat haat ik die peuterpuberteit.

Zifjon reageerd enorm gevoelig op alle prikkels en spanningen dus het is wel verklaardbaar mat het is zo moeilijk als je ook nog een uk van 6 weken heb die veel aandacht vereist. Want tja na 1 huilbaby dachten we een 2e kan niet, nou mooi wel. Snif het is niet eerlijk waarom heb ik dit altijd en nooit eens een makkleijk kindje. Ik weet dat het met de weken beter wordt maar nu heb ik het enorm zwaar. Zo dat lucht op hopelijk kan ik Zifjon straks weer wat beter handelen.

liefs van Mariska
 
Ach Mariska,
Wat naar om te lezen dat het zo zwaar is. En is Zilvian inderdaad ook een huilbaby? Als mama van een huilbaby weet ik echt wat je doormaakt! Het enige dat ik kan zeggen is: hou vol! Je doet het goed, ook al lijkt dat misschien niet zo. Je bent consequent naar Zifjon, je vraagt en accepteert hulp van deskundigen. Meer kan je niet doen.
Natuurlijk hoop ik dat het met de weken beter wordt en dat zal ook wel zo zijn, maar daar heb je nu niks aan als je er middenin zit....
Heel jammer dat de borstvoeding nu is afgelopen. Zeker omdat je er ook nog zoveel pijn bij hebt gehad. Maar je hebt je best gedaan!
Het niet luisteren hoort echt bij de leeftijd. Mijn dochter (die ook heel gevoelig is voor prikkels en spanning) kan er ook wat van.... Pfffffffff, hoe vaak ik niet tot 10 (of 100, nee zelfs 1000) moet tellen. Of mezelf maar visualiseer op een tropsich eiland, alleen!!!
Maar dat dit een fase is, daar heb je ook niets aan.
Hou vol en blijf hier je hart luchten! Daar zijn we voor.
Ik denk aan je!!!!
Liefs,
Dory
 
hoi mariska...wat vervelend allemaal weer.ik weet eigenlijk niet wat ik tegen je moet zeggen maar ja...ik zou het denk ook als erg moeilijk ervaren als je eenmaal 1 huilbaby hebt gehad,en de 2e is dan ook een huilbaby.Ik wens je dan ook heel veel sterkte toe..en hopelijk gaat het snel weer beter met je knulletjes.liefs,karin
 
Ah Mariska, wat een heftige tijd voor jullie. Ik vond sowieso de eerste maanden met een kleintje altijd behoorlijk pittig.... Onwijs vervelend dat je met spruw te maken kreeg, dat kan erg pijnlijk zijn. Maar het is zoals hierboven werd gezegd: je hebt je best gedaan. Ik weet hoe pro-bv je bent, dus weet ik ook zeker dat je alles hebt gedaan om het te laten slagen. Het voelt heel erg naar om ermee te moeten stoppen, daar zal je ook een terugslag van hebben gehad, of niet? Maar je moet kiezen voor het beste voor je kind(eren) en jezelf. En dat doe je toch??
Weet je ook waarom Zilvian zoveel huilt? Is er een patroon te ontdekken? Misschien is het zinvol om een allergie uit te sluiten, daar kunnen kindjes ook erg onrustig van worden? En heb je de osteopaat voor Zilvian wel eens overwogen? Je hoort er goede verhalen van bij onrustige baby's.
Hoe dan ook, we leven hier met je mee, en gebruik het forum maar om stoom af te blazen...
 
Ik begrijp helemaal dat je het had gehad hoor. En een keer uit je slof schieten is helemaal niet erg. Je bent ook maar een mens, je hoeft geen supervrouw te zijn. Rustig aan, je hebt een baby en een peuter. Dat is lastig en helemaal met een huilbaby en een moeilijke peuter en een hoop hormonen in je lijf.
Het verschrikkelijk dwarse van je peuter herken ik wel. Een tijdje na de geboorte van Renske was Emma ook helemaal los. Zoveel visite en cadeautjes en de aandacht moeten delen, ze werd er helemaal gek van. Ik weet nog dat we de geboorte slingers veel eerder dan gepland weggehaald hebben, omdat ze er helemaal hyper van werd. We hebben toen zoveel mogelijk alles weer gewoon gedaan en na een tijdje was ze er aan gewend en ging ze zich weer gewoon gedragen.
Misschien kan Zifjon wat vaker bij je moeder spelen, als hij daar vaker komt is het normaal voor hem en krijgt hij lekker wat aandacht en heb jij wat rust.
Veel sterkte en schrijf hier maar lekker van je af!!
 
Och Lieverd toch! Ik heb het gepresteerd om 3 kinderen in 3 jaar te krijgen.... ik snap dus wel een beetje hoe je je voelt, hahahha! Thomas, de oudste kon ik mee lezen en schrijven als baby, Dat was echt een modelbaby. Nina (de lieve huisdraak) is bijna 2 en haar meegekregen handleiding was in het Mandarijn-Chinees, met die meid snapte ik er ineens geen kont meer van. En nu met Job (alweer bijna 6 maanden) zit ik vaker huilend als lachend op de bank tegenwoordig. Die bleek uiteindelijk KISS te hebben, en nu pas hebben we het idee dat we een Jobje hebben zoals ie is: lief en vriendelijk en gezellig.
Toen Nina net geboren was, had Thomas ook van die rare streken. Wat hier een beetje hielp was net als jij consequent blijven, hem (op zijn verzoek!) af en toe net zo behandelen als de baby dus klein flesje met melk, klein flesje met limo, ook lekker bij mama liggen en vrijen en praten op zachte toon, hem lekker laten helpen met Nina, goh schat mama de pamper/doekjes/spuugdoek/weet ik al wat nog vergeten te pakken kun jij dat doen? Op die manier was ie lekker met de baby bezig, een grote broer zijn en stiekum af en toe lekker klein wanr dat was waar ie toch behoefte aan had. Weet je wat iemand mij zei? " ze moeten groot zijn nu, jij bent de oudste, jij weet beter, jij bent al groot... Terwijl ze helemaal niet groot zijn, ze zijn echt nog klein!" En dat is zo ontzettend waar realiseer ik me nog steeds. Thomas moet zich gedragen als de grote broer terwijl hij ook nog maar 3 is....
Hoe vermoeiend het ook soms is, gebruik je tijd als Zilvian slaapt als Quality time voor Zifjon, lekker samen op de bank een DVD-tje kijken? Iets leuks doen en uitrusten...
Probeer je rust te pakken als het kan, en dan straal je ook meer rust uit. En schroom niet om iemand te vragen om een middagje op te passen hoor, al is het maar op 1 van de 2.
Ik weet echt hoe je je voelt! Hele hele hele dikke knuffel van mij!

Liefs, Marieke
 
Meis, probeer soms ook de grappige kanten nog te zien van de vele acties die hij uithaalt.
Ook hier zijn er dagen dat ik mijn man bel of hij aub eerder thuis wilt komen omdat madammeke zo aan het peuterpuberen is. Soms de grappige kant van de situatie inzien, maakt het allemaal net iets draaglijker. Het is soms heel moeilijk, maar het helpt wel!
En voor de rest moet je niet teveel eisen aan jezelf stellen. Ook jij mag uit je slof schieten, genoeg is soms ook echt genoeg.
Ook al is je jongste nog errug jong, kan die niet een keer voor 2 uurtjes naar je moeder? Of iemand anders? Dan heb je even volledig aandacht voor je oudste, want dat is voor hem ook fijn.
Heel veel sterkte en schrijf hier lekker van je af!

Liefs Irene
 
Hoi Mariska,
Dat zal wel even flink tegenvallen, dat mag ook, iedereen heeft het altijd over een roze wolk maar als dat niet zo is is dat wel even een tegenvaller en daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen!
Wat jammer dat je bent moeten stoppen met de bv, ik heb bij de middelste ook een hele heftige spruw infectie gehad, heb dagen tot een week echt jankend zitten voeden en zag meteen na de voeding al weer tegen de volgende op, gelukkig heb ik er uiteindelijk nog van kunnen genieten, maar kan me voorstellen dat het ook icm met het gedrag van Zifjon niet te doen was!
Weet je zeker dat het bij zilvian geen lichamelijke oorzaak heeft dat hij zo vaak huilt, heeft hij geen last van iets anders??
En als mama van 3 kan ik je zeggen dat uit je slof schieten soms gewoon gebeurd, wij zijn ook maar mensen, daarbij is huilen gewoon echt een hele grote trigger, tenminste bij mij, heb daar altijd veel moeite mee!!
Het is natuurlijk voor Zifjon ook moeilijk, aandacht delen en ook huilen vinden oudere broertjes niet leuk, de mijne zeiden soms ook; ik word gek van dat huilen en dat kon ik ze op momenten ook niet kwalijk nemen!
Irene had wel een goed idee, laat even iemand op Zilvian passen, je moeder, vriendin of man en ga een stukje wandelen of samen spelen, als mijn moeder er was deed ik dat ook, al bracht ik ze niet weg, maar als er dan iemand was maakte ik daar wel gebruik van!
Nou meid, heel veel succes, gooi het er hier maar uit dan ben je in ieder geval weer even opgelucht!

Liefs MJ
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan