A
Anoniem
Guest
Hoi allemaal,
Vorige week heb ik nog een stukje geschreven over de keren dat ik ´s nachts uit bed moet omdat m ´n zoontje ligt te brullen om zijn speentje. Al die gebroken en veel te korte nachten, maakte dat ik elke ochtend doodmoe opstond en eigenlijk veel te lang over m ´n grenzen heen loop.
Een paar dagen geleden ging het dan ook echt mis. Ben gewoon gestopt met alles, in bed gekropen en alleen maar liggen huilen, was compleet overstuur. Het eten smaakte me niet meer, en de afgelopen tijd sliep ik (als ik al sliep) heel onrustig en had enorme hoofdpijn. M ´n man schrok er behoorlijk van natuurlijk (ikzelf ook eigenlijk, dat het er zo uitkwam) en heeft vanaf die tijd alles hier overgenomen. Hij is hartstikke druk met het voorjaarswerk nu, maar hij is hier binnen gewoon nodig. Ik heb een paar dagen en nachten heel veel geslapen, kwam alleen een poosje op om te eten en nu gaat het inmiddels alweer wat beter.
We zijn ons nu wel aan het beraden hoe we het eea kunnen veranderen, want het is niet zo dat mijn man niet wil, maar hij is nu eenmaal heel weinig binnen en daardoor sta ik er toch wel heel veel alleen voor. Hij maakt zelf ook korte nachten, waardoor ik automatisch ook de nachten doe, maar bij mij raakte de batterij nu echt leeg. En dan elke dag dezelfde "hardloopwedstrijd", de enorme tuin bijhouden, de administratie, en, voor m ´n gevoel, alleen maar opruimen, voelde me echt de huissloof worden... En dan vooral de avondpieken altijd alleen doen, ik heb geen moment voor mezelf bijna, en dan raak je de balans een beetje kwijt. Aan de buitenkant lijkt het alsof ik m ´n hand er allemaal niet voor omdraai, ben behoorlijk gestructureerd en wellicht wat te perfectionistisch, maar het ging me ineens toch opbreken.
Voorlopig komt m ´n man tussen 6 en 8 in ieder geval even binnen om te helpen met douchen, voorlezen en naar bed doen vd kinderen, (etensboel) opruimen, etc. zodat ik Noah niet steeds hoef te laten liggen huilen rond die tijd, want dat geeft me toch altijd een boel stress, voel me altijd te kort schieten in die tijd, ik schiet ook te kort in die tijd natuurlijk.
M ´n man zei altijd dat ik tijd voor mezelf moest nemen als ik dat nodig had. Maar dat was wel leuk gezegd, ik moet daar dan ook de ruimte voor krijgen. En m ´n man werkt steeds zoveel om het hoofd boven water te kunnen houden, er moet toch ook brood op de plank komen, dus dat begrijp ik allemaal wel, maar daardoor trok ik steeds meer naar mezelf toe, om hem weer te ontlasten... En waar blijf ik zelf dan nog...?
Goed, er wordt aan gewerkt in ieder geval. Voorlopig richt ik me op mezelf, ben nog even helemaal aan het bijtanken, zie er nog steeds uit als een zombie door al dat gejank van mij, maar dat komt vast wel weer goed.
Nou, het is een heel verhaal geworden, bedankt voor het lezen. O ja, moraal van het verhaal: trek op tijd aan de bel, want anders gaat het op een keer echt mis.
Line
Vorige week heb ik nog een stukje geschreven over de keren dat ik ´s nachts uit bed moet omdat m ´n zoontje ligt te brullen om zijn speentje. Al die gebroken en veel te korte nachten, maakte dat ik elke ochtend doodmoe opstond en eigenlijk veel te lang over m ´n grenzen heen loop.
Een paar dagen geleden ging het dan ook echt mis. Ben gewoon gestopt met alles, in bed gekropen en alleen maar liggen huilen, was compleet overstuur. Het eten smaakte me niet meer, en de afgelopen tijd sliep ik (als ik al sliep) heel onrustig en had enorme hoofdpijn. M ´n man schrok er behoorlijk van natuurlijk (ikzelf ook eigenlijk, dat het er zo uitkwam) en heeft vanaf die tijd alles hier overgenomen. Hij is hartstikke druk met het voorjaarswerk nu, maar hij is hier binnen gewoon nodig. Ik heb een paar dagen en nachten heel veel geslapen, kwam alleen een poosje op om te eten en nu gaat het inmiddels alweer wat beter.
We zijn ons nu wel aan het beraden hoe we het eea kunnen veranderen, want het is niet zo dat mijn man niet wil, maar hij is nu eenmaal heel weinig binnen en daardoor sta ik er toch wel heel veel alleen voor. Hij maakt zelf ook korte nachten, waardoor ik automatisch ook de nachten doe, maar bij mij raakte de batterij nu echt leeg. En dan elke dag dezelfde "hardloopwedstrijd", de enorme tuin bijhouden, de administratie, en, voor m ´n gevoel, alleen maar opruimen, voelde me echt de huissloof worden... En dan vooral de avondpieken altijd alleen doen, ik heb geen moment voor mezelf bijna, en dan raak je de balans een beetje kwijt. Aan de buitenkant lijkt het alsof ik m ´n hand er allemaal niet voor omdraai, ben behoorlijk gestructureerd en wellicht wat te perfectionistisch, maar het ging me ineens toch opbreken.
Voorlopig komt m ´n man tussen 6 en 8 in ieder geval even binnen om te helpen met douchen, voorlezen en naar bed doen vd kinderen, (etensboel) opruimen, etc. zodat ik Noah niet steeds hoef te laten liggen huilen rond die tijd, want dat geeft me toch altijd een boel stress, voel me altijd te kort schieten in die tijd, ik schiet ook te kort in die tijd natuurlijk.
M ´n man zei altijd dat ik tijd voor mezelf moest nemen als ik dat nodig had. Maar dat was wel leuk gezegd, ik moet daar dan ook de ruimte voor krijgen. En m ´n man werkt steeds zoveel om het hoofd boven water te kunnen houden, er moet toch ook brood op de plank komen, dus dat begrijp ik allemaal wel, maar daardoor trok ik steeds meer naar mezelf toe, om hem weer te ontlasten... En waar blijf ik zelf dan nog...?
Goed, er wordt aan gewerkt in ieder geval. Voorlopig richt ik me op mezelf, ben nog even helemaal aan het bijtanken, zie er nog steeds uit als een zombie door al dat gejank van mij, maar dat komt vast wel weer goed.
Nou, het is een heel verhaal geworden, bedankt voor het lezen. O ja, moraal van het verhaal: trek op tijd aan de bel, want anders gaat het op een keer echt mis.
Line