Het moest toch een keertje mis gaan hier...

He Line, meid wat rot voor je. Hoe gaat het nu? Heb je al kans gehad om wat bij te tanken? Ben je op wat ideetjes gekomen om te voorkomen dat het zo ver komt? Ik herken het helemaal...door blijven gaan want je denkt het te redden. Maar eigenlijk heb je gewoon even rust nodig.

Lijkt me vooral moeilijk voor jullie omdat jullie natuurlijk geen weekenden zonder werk hebben en dat je familie niet bij jullie in de buurt is.

Hoe oud zijn je andere kinderen trouwens? Ik kan me nog herinneren dat ze tijdens je bevalling zo lief op hun kamertje bleven spelen tot dat Papa hun kwam halen. Ik probeer de oudere kinderen wat in te lassen en dat werk erg goed.

Heel veel sterkte en pas goed op jezelf, OK
Alina
 
Hoi allemaal,

Wilde toch nog weer even reageren om jullie te bedanken voor de lieve reacties. Had ik echt even nodig, zat er toch wel een beetje doorheen. We zoeken wel naar oplossingen om het inderdaad niet zover te laten komen, maar allebei hebben we eigenlijk net iets teveel werk om het op je eentje af te kunnen. We zoeken nu iemand die een keer in de week  de avond overneemt  (melken), zodat m ´n man dan  binnen kan zijn, want de piektijden binnen en de piektijden op het bedrijf zijn nu eenmaal altijd tegelijk. Het is niet haalbaar voor hem om  iedere avond op tijd binnen te zijn,  maar zeven avonden in de week het alleen doen met de kinderen, dan is de belasting gewoon net iets te hoog, zeker zolang  Noah nog  ligt te huilen, en ik me heel opgejaagd voel naar de andere kinderen toe.

En inderdaad, zoals jij al schreef juf, hij had gewoon geen idee...  Althans, hij had wel een idee, maar de praktijd was toch nog niet iets heftiger. Nu hij het zelf een poosje alleen moest doen, merkte hij wel dat het gewoon best  stressen is en dat  je geen moment rust krijgt. Zelfs aan tafel deed ik even helemaal niks, en hij liep zich uit de naad met broodjes smeren, melk inschenken etc. (hij merkte al op dat hij altijd gedacht had dat ik gewoon geen aanleg had om dikker te worden,  "maar je krijgt gewoon  de kans niet om zelf rustig te eten." ha ha)

En Alina, leuk ook weer eens wat van jou te lezen! Ja,  je hebt dat  nog goed onthouden van mijn bevalling, dat de kinderen toen een poosje op hun kamers moesten wachten. Ze zijn inmiddels 8, 6 en 3 jaar. Hoe gaat het nu met jou?

Nogmaals allemaal bedankt voor het meeleven. We werken aan een oplossing.

Groetjes,

Line


 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan