Het rauwe verhaal over een vrouw met een postnatale depressie

Lelala · aug 13, 2019

Gemengde gevoelens had ik toen ik 10 maanden geleden een positieve test in mijn handen had. Ik.. zwanger? Nooit verwacht dat dat nog zou lukken na jarenlang zonder anticonceptie te hebben gevreeën met mijn partner. De kinderwens was niet zo aanwezig dat het perse moest maar als het zou gebeuren dan zou het hartstikke welkom zijn. Maar opzich... ik was zielsgelukkig! Ik had een geweldig leuke baan, een fijne knappe vent! Een leuke kat! Een leuk huis! Een mooi lichaam en zelfvertrouwen waar je U tegen zegt. 13 jaar geleden, toen ik 17 was raakte ik zwanger van mijn toenmalige vriendje... als ik toen 1 ding zeker wist was dat ik het niet wilde.. ik wilde het niet in mijn buik en wilde het niet in mijn armen. Ik wilde mijn eigen leven leiden! Ik zou smoezen kunnen bedenken over dat ik door de pil heen zwanger raakte.. maar dat was niet zo.. ik was een onverstandige en onvoorzichtige puber die soms wel en soms niet de pil slikte. Ik heb gekozen voor een abortus.. en heel eerlijk? Ik heb daar destijds niet over hoeven na te denken Mijn inmiddels overleden moeder die vroeg me vaak wanneer ze nou oma zou worden. “Mam” zei ik dan... “vergeet het maar... kinderen zijn niks voor mij en trouwens, we willen ze beide niet dus je zal geen oma worden”. Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik dit schrijf want voor mij op de bank, veilig in haar nestje, ligt een heel klein meisje dat volledig afhankelijk van mij is en nooit de allerleukste oma zal leren kennen. Mijn moeder stierf 2 dagen nadat ikMijn huidige vriend leerde kennen. Degene die wel open stond voor kinderen en waardoor mijn gedachten zijn verandert in het niet willen naar.. als het gebeurd dan gebeurd het. En het is gebeurd, 13 juli 2019 werden wij ouders van een heel mooi kindje.Een kindje dat veel huilt.. dat wel. Maar verder is het het mooiste dat ik ooit heb gezien.. maar ook hetgeen dat mij het meest kwetsbaar maakt. Soms kijk ik naar haar en voel ik bovenstaande.. maar soms als ik me weer eens een nacht lang krampachtig opgekruld naast aan bedje heb gelegen om haar in slaap te sussen dan voel ik niks dan alleen maar verdriet. Verdriet van het missen.. het missen van een volmaakt gelukkig gevoel dat ik volgens velen zou moeten hebben. De zwangerschap verliep lichamelijk vrijwel vlekkeloos, ik was groot, had wat rugpijn maar dat mocht geen naam hebben. De grootste vijand was ikzelf, de neerslachtigheid begon al vroeg en groeide terwijl ik groeide en mijn lichaam zag veranderen. Wat haatte ik mijn lichaam vaak en wat heb ik vaak geroepen dat het een fout was dat ik zwanger ben geraakt. Dat het mijn vriend zijn schuld was en dat deze zwangerschap mijn leven overhoop gooide.. terwijl ik een uur later weer over mijn buik aaide terwijl ik sorry bleef zeggen omdat ik bang was dat de baby mij gehoord had. Mijn eigen ondankbaarheid stak me heel diep en het deed me denken aan die keuze die ik 13 jaar geleden zonder twijfel maakte.... “ik ben dit niet waard” vertelde ik mezelf en ik bleef mezelf dit op de momenten dat ik het moeilijk had met mijn zwangerschap influisteren. Nu weet ik... ik was toen al depressief. Natuurlijk voelde ik wel dat alles anders was in mij... mijn gevoel, mijn kijk op het leven maar ook mijn kijk op het verleden en de keuzes die ik heb gemaakt. Het missen van mijn moeder en het uitblijven van een sociaal vangnet... want wie had ik nou eigenlijk? Ik voelde me alleen.. alsof ik alles zelf aan het doen was. Mijn vriend begreep mijn leegte niet en logisch! Wie nou wel? Ik begreep de grote ervan zelf niet eens.. Een aantal keren heb ik aangegeven bij de verloskundige praktijk dat ik het zat was en “zwanger zijn is niet mijn hobby” maar meer als dat heb ik ze nooit verteld. Niemand die ook zag dat er meer aan de hand was, zo goed kon ik mijn de schijn ophouden. Want ik dacht dat dit over zou zijn als ze er zou zijn.Als ze er straks is dan loop ik over van geluk en wil ik haar vast aan iedereen laten zien en ben ik niet van mijn roze wolk af te krijgen! Ja... straks is alles beter... Ivm een stuitligging was er een sectio gepland in week 39. Omdat mijn vliezen spontaan braken werd dit een week eerder. YESSSSS! weet ik nog wat ik dacht! Ze komt! Ons meisje komt en nu is alles voorbij! Om 19.00 kwam ik binnen maar omdat ik net gegeten had en nog geen weeën had wilde ze wachten tot de volgende ochtend.. om 21.00 begonnen de weeën en de verpleegkundige kwam vragen wat ik wilde.. want de gynaecoloog stond op gang met de vraag of ze kon gaan slapen. Mijn weeën waren niet heftig , geen idee hoe snel dit kon gaan en ik de pleaser besloot dus dat de ze lekker kon gaan slapen. Tot 3.00 welteverstaan, want voor mijn gevoel had ik al 40 cm ontsluiting en het werd nu dan wel tijd dat ons meisje zou komen en deze nare tijd kon worden afgesloten. “Mijn moeder moet mee!” Riep ik de verpleegkundige nog na.. daarmee bedoelde ik de foto die ik meegenomen had. Zo was ze er toch nog een beetje bij. Rond 03.15 kreeg ik de ruggenprik en vanaf dat moment lag ik rillend als een klein kind op de tafel alles te ondergaan.. en om 03.35 lieten ze het doek zakken zodat ik haar geboren kon zien worden. Ik zag 2 blauwe beentjes met volwassen handen eromheen met veel geweld trekken omdat ze vast zat. Ik zal jullie de rest besparen.. om 03.41 werd onze dame geboren. Vanaf het moment dat ze op mijn borst werd gelegd wist ik: dit is niet het mooiste moment van mijn leven. Hoe kan dit nou? Waar hebben ze deze baby vandaan... onder de tafel vandaan getoverd... uit de kast geplukt? Ik voelde niet wat ik me had voorgesteld en wat mijn moeder mij altijd vertelde: “als je je kindje eenmaal vasthebt dan vergeet je alle pijn”.De enige reden waarom ik al mijn verdriet en pijn vergat is door de ruggenprik en het verdoofde gevoel in mijn hoofd. Ik voelde niets, behalve de pijn van de sectio na een tijdje. Eenmaal op de verkoeverkamer hoorde ik het ziekenhuis personeel nog klagen dat ze moesten blijven speciaal voor ons... wat voelde ik me nog rot voor ze.... Allemaal voor ons... wat erg voor ze. Eenmaal terug op de afdeling kon de façade beginnen.... bevallen? Keizersnede? Niks aan de hand! Kom maar op met die kraamvisite! 8 man stond er rondom mijn bed die ochtend.. onze dochter ging van hand tot hand.. kijk eens hoe prachtig ze is?! Ja ik vond haar knap.. maar daar was ook alles mee gezegd.. ik voelde me ook verdoofd zowel van binnen als buiten. Vrijdag op zaterdag beviel ik.. zondagochtend wilde ik naar huis. Hup katheter eruit, douchen, pijnstilling klaar... toedeledoki het gaat prima! Niks aan de hand, geen 9 maanden zwanger geweest .. gewoon precies dezelfde vrouw die ik was voordat ik zwanger raakte..! Mijn kraamzorg wilde mij verplicht laten slapen en sprak me aan als ik snachts haar taken had gedaan. Wassen, opvouwen, afwassen... ik deed het allemaal want ik kan dit gewoon.Kraamtranen? Op dag 5? Doe niet zo raar.. nergens last van! Ik deed alles zelf, zelf, zelf! In een waas wel, totaal niet mezelf maar ik deed het.. Mijn partner wilde van alles maar ik wilde het zelf! Ik kon dat! Ik deed dat! En ik ben een goede moeder en dat zal iedereen zien! Na 2 weken zat ik weer op het terras en liep ik door de stad met de kleine ik draagzak, als iemand verklapte dat ik of zag dat ze van mij was kreeg ik opmerkingen dat ze vonden dat ik al snelWeer op de been was.. ze wisten dan niet eens dat ik een keizersnede had gehad. Ik had zo’n hekel aan die opmerkingen want ze herinnerde me eraan dat het nergens op sloeg waarmee ik bezig was.. het toneelstukje dat er niks aan de hand was. Dat ik huilend op mijn knieën onder de douche smeekte om mijn moeder zag niemand. En zo stukje bij beetje na steeds meer slaaptekort liet mijn masker los... ik begon met wat meer snauwen, en wat meer huilen. De baby afpakken als mijn vriend haar verschoonde in de nacht terwijl ik hem toesnauwde dat hij het verkeerd deed. Ik begon met spullen te gooien, kreeg agressieve woedeaanvallen, steeds meer huilbuien en voelde en voel me niet goed maar ik wilde maar niet toegeven.De enige waar ik geduld voor had en heb is mijn meisje... maar niet meer met mezelf.. ik schrok wakker toen ik de gedachten had mezelf iets aan te doen want.... “ik ben het tenslotte niet waard” Die dag.. die dag is het doek gevallen..die dag was ps zondag... en die dag besefte ik me.. deze tijd met mijn lieve lieve meisje nooit meer terugkomt en dat zij gebaad is bij een gezonde mama die zich eindeloos trots voelt. Daarom heb ik om hulp geroepen bij mijn verloskundige en is alles nu in werking gesteld. Ik ben postnataal depressief als gevolg van een verwaarloosde prenatale depressie en ik wilde dit verhaal met jullie delen als een onderdeel van mijn (lees

ns) herstelproces. Want mijn vriend zit hier net zo in vast als ik. Ook dat besefte ik me pas toen hij zondag in huilen uitbarstte en me vertelde dat hij niet meer wist wat hij kon doen. Wat ben ik mezelf kwijt geraakt.. Ik wil iedereen die kampt met deze gevoelens een gevoel van erkenning geven... want het duurde bij mij even voordat ik me besefte dat ik niet alleen ben in dit pikzwarte gat. Ik voel me schuldig, intens schuldig over het heden en verleden, Ik schaam me diep, ikheb spijt, ik voel me een slecht mens, ik voel verdriet, pijn, onzekerheid... een immense onzekerheid over mijn moederschap, mijn lichaam en mijn denkwijze van de afgelopen 10 maanden, ik voel me moe, zwak.. en bovenal hopeloos maar ik weet dat ik nu hulp krijg en dat er hopelijk snel wat licht door zal breken. Ik zal, net zoals alle niet depressieve moeders, alles doen voor mijn meisje. Het gaat misschien nog niet zoals het zou moeten... maar ik ga er keihard voor vechten Liefs D

LadyJ · aug 13, 2019

Wauw, wat een indrukwekkend, maar ook krachtig verhaal. 'Mooi' verwoord. Bedankt voor het delen. Hopelijk mag het anderen helpen die zich hierin herkennen. Sowieso goed om dit uit de taboe sfeer te halen en meer met elkaar te delen.
Ik wens jullie veel sterkte maar ook geluk toe. Succes!?

Mama-Nadine · aug 13, 2019

Zorg goed voor jezelf, is alles wat ik je na dit verhaal wil zeggen. Dank voor het delen. Je bent ziek, je kiest niet voor een depressie, die overkomt je. En daar hoort schuldgevoel bij, ook al is het totaal niet terecht.
Ik hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt en wens jou en je man samen met jullie dochter alle goeds toe.

Zonnestraaaltje · aug 13, 2019

Wat knap en moedig dat je dit hebt gedeeld. Ik wil je de aankomende periode heel veel kracht toewensen, jij kan dit!!

ANONYMOUS_USERNAME · aug 13, 2019

Wat heeft jouw kleine meisje een lieve, dappere mama. Heel knap dat je dit durft te delen. En dat je hulp hebt gezocht. Veel sterkte!

Tulipaa · aug 13, 2019

Wat ontzettend knap en goed dat je dit verhaal vertelt! Zwanger zijn en moeder worden is helaas niet altijd een roze wolk en daar wordt nog veel te weinig over gesproken. Ik denk dat ook veel jonge moeders zonder depressie delen van je verhaal zullen herkennen. Het zoeken naar tijd en ruimte voor jezelf, toegeven en erkennen dat je nog niet de oude bent en eerlijk is eerlijk af en toe zijn er dagen en nachten bij dat het gewoon NIET leuk is en dat is normaal en oké, maar je hoort er bijna niemand over! Heel veel sterkte de komende tijd. Je kindje heeft een hele sterke moeder, het kost veel moed om de stap te nemen die je nu hebt gezet!

Lovemykidz · aug 13, 2019

Sterkte!!
Zorg goed voor jezelf dat ben je altijd waard

Een vrolijke mama is een vrolijke baby, komt allemaal goed....sommige dingen hebben gewoon wat tijd nodig.
Het feit alleen al hoe je dit schrijft getuigd van een enorm sterke mama die echt een goede moeder is.. Maar het gewoon even niet meer weet!!!

Keep your head up an your heart strong

ANONYMOUS_USERNAME · aug 13, 2019

Respect voor jou en moedig om je verhaal te doen..
Sommige stukjes waren voor mij wel herkenbaar waardoor ik met tranen in mijn ogen dit stukje heb gelezen. In de eerste weken na de bevalling heb ik ook erg depressieve gedachtes gehad. Maar wel gelijk met het idee dat wanneer het niet zou wegtrekken, ik gelijk aan de bel zou trekken. Gelukkig is het weggetrokken! Mijn meisje is nu 8 weken oud en ik geniet echt van haar. Voel me dolgelukkig en kan haar niet meer uit mijn leven wegdenken.
Bij mij was de negativiteit tijdens mijn zwangerschap ook al aanwezig. Heb nooit zo'n grote kinderwens gehad en had voorheen niks met baby's. Toch hoorde er in het ideaalplaatje voor de toekomst niet alleen mijn partner in, maar ook kindjes. Dus dan moet je ook door die eerste tijd heen komen (zwanger/kraamperiode).
Ik vind het knap dat je op tijd hulp hebt gevraagd en wens je veel succes daarmee en ook veel geluk met jullie kleine meisje ❤