Het rauwe verhaal over een vrouw met een postnatale depressie

[FiLo]

Wat dapper dat je dit deelt met ons en wat een verdrietig verhaal. Ik leef zo met je mee! Je weet gewoon niet wat er gebeurt allemaal en je wil het zo goed doen, en dan overkomt je dit...
Het is natuurlijk makkelijk gezegd dan gedaan, maar probeer je niet schuldig te voelen. Je kunt hier niks aan doen. Misschien geeft het je enige steun als ik vertel dat mijn moeder ook een post natale depressie had toen ze van mij beviel. Direct na de bevalling had ze het gevoel dat ik niet van haar was en de eerste weken wilde ze niet slapen met mij erbij. 
Uiteindelijk is het goedgekomen en ik zelf heb er echt niks aan overgehouden. Het is dat mijn moeder me het ooit verteld heeft, want ik voel en herinner daar niks van. Mijn moeder kon pas die echte liefde voelen toen haar post natale depressie voorbij was, en dat gun ik jou ook zo. Hou vertrouwen, dat moment gaat echt komen. Heel veel sterkte! 

 

[Junidochter]

Wat knap dat je dit deelt. Ik herken me deels wel in je verhaal. Ik moest enorm wennen aan het zwanger zijn en de beperkingen hierbij. Tevens was de zwangerschap verre van zorgeloos, kon er hierdoor achteraf misschien onvoldoende van genieten. Dochterlief is met redelijke spoed eerder gehaald ivm mijn conditie. Ging allemaal zo snel dat ik het niet kon beseffen. Ineens lag mijn kind op mijn buik! 
Ik heb erg moeten wennen aan het moeder zijn. Kon ik dit wel? Kraamtranen in overvloed. Zo het gevoel mezelf niet te zijn, waar was die nuchtere en relaxe ik? Waarom zat ik niet op die roze wolk. De hormonen en het slaapgebrek maakten het niet makkelijker. Ik wilde ook alles zelf doen maar ben mezelf daarin ook tegen gekomen. Het trok bij mij wel bij na een aantal weken en ik geniet volop van mijn dochter. Maar makkelijk is het zeker niet altijd.
Goed en dapper van je dat je hulp vraagt. Sterkte en wees lief voor je zelf! Je weet waar je het voor doet! ?

 

[Crazy]

Wat een ontzettend moedige en belangrijke stap heb je voor jezelf, je meid en partner gezet. De moeilijkste die er moest komen. Ik herken enkele gevoelens ook. Voor mij vanuit hormonen, slaapgebrek, onzekerheid en alles wat nieuw was. Ik heb hier gelukkig met mijn partner, familie en kraamzorg over gesproken. 
Fijn dat je hulp hebt gevraagd. Dat is de moeilijkste stap. Blijf in jezelf geloven en dat de gedachten niet jou zijn. Ze worden negatief beïnvloedt door de depressie en hormonen. Ik hoop dat je de juiste hulp krijgt en het beetje bij beetje beter gaat. Het is je zo gegund. Zet hem op oersterke meid.