het verlies van mathijs*

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo

Ik zal me eerst even voorstellen Ik ben corina   en ik ben 26
Ik ben mama van 3 bengels en een engel
wilco is 4 Danique is 3 noa is1.5 en mathijs is overleden tijdens mijn zwangerschap

4 juni moest ik voor een twintig weken echo we gingen er heen met het idee dat we
eindelijk wisten wat het worden zou
De echo begon en het eerste wat ik zag dat het te klein was Het beeld was erg wazig en de vrouw die de echo deed angstvallig stil Ze stopte en verontschuldigde
zich dat ze zo stil was Het is niet goed er is geen hartactie meer Ze doet nog een
paar metingen en belt de verloskundige en die maakt voor mij een afspraak in het zieken huis Ik mag de volgende dag al maar dat wil ik niet ik kan nog niet bevatten
wat er gebeurd is
13 juni mag ik op een gesprek komen het wachten duurt lang en is pijnlijk ik
zit tussen de blije zwangere vrouwen Eindelijk word ik naar binnen geroepen
door een man We zijn nog niet binnen of de telefoon gaat er is wat op de o.k
wat schijnbaar erg intresant is want hij wil daar wel even bij zijn Hij hangt op en
zegt dat hij weg moet we moeten maar even wachten Mijn man zit naast me te
koken want het is geen spoed dat hij weg moet hij wil er alleen graag bij zijn Hij pleegt nog een paar telefoontjes en regelt dan toch nog een andere gynecoloog
Hij loopt weg en zegt bij de deur nou ik zie je toch niet meer dag
Na 5 min wachten komt dan eindelijk een andere gyn binnen ze is heel rustig en alles wat we willen is mogelijk
14 juni om 16:00 moet ik me melden er word bloed afgenomen en om 17:30
krijg ik mijn eerste tablet Om 19:30 gaat het rommelen de tablet die ik om
21:30 zou krijgen heb ik niet meer gehad Om 23:27 word mijn mannetje geboren
hij past met gemak op mijn hand en woog maar 30 gram
De placenta kwam niet van zelf en ik moest naar de o.k voor een curretage
Wanneer Mathijs* overleden is weten we niet precies hij zal waarschijnlijk tussen
de 16 en de 18 weken zijn overleden We hebben op Mathijs geen sectie laten doen de kans dat er wat uit kwam was zeer klein
We hebben Mathijs laten cremeren en inmiddels is hij thuis

Ik hoop dat ik het snel een plaatsje kan gaan geven want ik mis mijn mannetje
verschrikkelijk op de vraag waarom zal ik nooit een antwoord krijgen
De ene dag gaat makkelijker dan de andere dat zal denk ik nog wel een tijdje
zo blijven
groetjes Corina
 
Hoi Corina,

Wat ontzettend vervelend voor jullie! Het verlies van een kindje is verschikkelijk! En dan het verhaal van de gyn dat maakt het ook allemaal niet echt makkelijker. Ik hoop dat jullie veel steun aan elkaar hebben en dat jullie Mathijs een plekje kunnen geven.

Heel veel sterkte aan jullie allebei!

Liefs Ester
 
Hallo Corina.

Ook ik heb het mee gemaakt.
Ik ben mijn dochtertje met een zwangerschapsduur van 38 weken verloren.
We hebben wel obductie laten doen , en uit het onderzoek komt uit een dommepech.
En ook kwam mijn moederkoek ook niet van zelf uit, moest ook naar de o.k gecurreteerd worden.We hebben onze dochter ook laten cremeren en we hebben ze ook thuis, en ik heb een tattoo laten zetten op mijn schouderblad met haar eigen voetafdrukje met as erin.Ik weet echt wat je door maakt.
En ik heb er zelfs nog moeite mee.Ik kreeg het te horen op 3 januari van dit jaar , en 5 januari ben ik bevallen.
Praat er veel over dat heeft mij ook goed geholpen .
Ik wens je veel sterkte .

Liefs peggy   mama van *Anouk*
 
Hallo Corina,
Wat een vreselijk verhaal. Ik moet me er helaas ook bij aansluiten. Op 1 december 2005 gingen we ook voor een 20 weken echo naar het ziekenhuis. Bij de echo was ook geen hartactie meer te zien. In het ziekenhuis verliep alles ook niet helemaal goed. De tabletten die ingebracht werden, werkten niet. Na 2 dagen, ondertussen ziek zwak en misselijk geworden, hebben we besloten om naar huis te gaan om even aan te sterken. Mijn vriend is de hele tijd bij mij gebleven. Hij mocht zelfs ook naast mij slapen op de kamer.
Enkele dagen later zijn we weer terug naar het ziekenhuis gegaan. Ze hebben toen de weeen opgewekt met een infuus. Dat ging gelukkig sneller. Om 23.04 is ons dochtertje Beau* geboren. Wat een mooi meisje. We waren trots, gelukkig en heel verdrietig ineen. We hebben haar ook laten onderzoeken en er is niets gevonden. Ze is gecremeerd en uitgestrooid over een engeltjesveld.
Vanwege mijn leeftijd werd aangeraden om als we nog een kinderwens hadden, er een beetje vaart achter te zetten. Rare gewaarwording en je wilt er eigenlijk even niet aan denken.
Op 30 januari 2007 zijn wij de trotse ouders geworden van een wolk van een dochter Britt. Ooit zal ik haar vertellen dat zij nog een zusje heeft.
Meis ik weet hoe je je voelt en heel veel sterkte met de verwerking!
Liefs, Marie-José
 
Ook ik heb hetzelfde meegemaakt en je wenst het je ergste vijand niet.
Ik ging 27 juni op controle bij de huisarts en daar hoorde hij de hartslag niet meer. Hij belde naar het ziekenhuis waar ik gelijk terecht kon. De gyn kwam en keek via de echo of  ze echt niet meer leefde. En idd ze leefde niet meer. De grond werd onder je voeten weggespoeld. De volgende dag werd ik gelijk ingeleid en 29 juni is onze mooie dochter Kyra geboren. Het is soms nog heel onwerkelijk want je hebt nu niks om voor te zorgen en hetgeen waar je naartoe heb geleefd is opeens weg.
Gelukkig waren ze in het ziekenhuis erg  behulpzaam en ik denk dat dat toch mee heeft  gespeeld met het verwerken. Ik ben nu nog steeds bezig met  verwerken want zo lang geleden is het ook niet. Ik moet het leren een plekje te geven en  de ene dag gaat dat beter dan de andere.
Ook ik  heb een obductie laten doen en daar kwam ook niets uit. Alleen is het wachten nu nog op de uitslag van de placenta want die hebben we nog niet. Maar ik ben allang blij dat  het niets met de genen te maken heeft gehad en dat we het gewoon nog een keer kunnen proberen.

Ik wens jullie heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.

Groetjes Simone (mama van Kyra* 29 juni 2007)  
 
Hallo
Wat erg wat er gebeurt is.Je gaat als vrouw twijfelen aan je lichaam als je dit meemaakt.Ik heb dit ook meegemaakt.8 oktober 2005,ben 16 weken zwanger en ben in ons huisje de boel aan het opknappen.Ik heb al heel de dag stevige buikpijn maar denk dat het door het eten komt.Zondag blijft de buikpijn aanhouden en mijn man vertrouwd het niet.Ik zeg dat hij zich niet zo moet aanstellen en dat het vanzelf overgaat.Op maandagavond is de pijn zo erg dat mijn man besluit de verloskundige te bellen of we langs mogen komen.We gaan naar de verloskundige en alles blijkt goed te zijn met het kindje.Maar om ons gerust te stellen stuurt ze ons door naar het ziekenhuis om een echo te laten maken.Daar aangekomen blijkt dus dat ik veel bloed heb verloren maar de kleine doet het nog steeds goed.Ze weten niet wat er aan de hand is en besluiten een urinekweek af te nemen.Deze is niet goed en ze besluiten dat ik in het ziekenhuis moet blijven.Elke dag 2 keer een echo en op woensdag is de pijn niet meer uit te houden en dan zien ze op de echo dat ik aan het bevallen ben.Mijn vruchtwater is allemaal weg dus ik moet rekening houden dat de kleine levenloos ter wereld zal komen.Op donderdag voel ik plotseling dat ik moet poepen en voel ineens een drukkend gevoel aan de onderkant.De verpleegkundige komt en zegt dat de kleine er elk moment uit kan komen.Mijn man wordt gebeld en net voordat hij binnenkomt beval ik van een zoontje.Hij heeft nog heel even geademd maar is daarna overleden.Mijn man en ik hebben afscheid van hem genomen en hebben foto's van hem gemaakt.Hij was al helemaal gaaf  en je kon zien dat het een jongetje was.We hebben onze zoon laten onderzoeken maar daar is niets uitgekomen.Het blijkt dus dat onze zoon is overleden aan de urineweg-ontsteking die ik had.Ik ben inmiddels moeder van een prachtige dochter van 6 maanden maar ik heb wel heel de zwangerschap met gemengde gevoelens gezeten en niet optimaal kunnen genieten van de zwangerschap.Het zal hoofdwaarschijnlijk ons enigste kindje blijven want bij mijn keizersnede hebben ze heel de linker eierstok eruit gehaald en 3/4 van mijn rechterkant ivm cystes.De kans op een 2de is heel erg klein maar ik ben blij dat ik een gezond kind heb.

Heel veel sterkte de komende tijd.
 
hoi,

al jullie verhalen raken  mij zeer diep ik was ook zwanger van een tweeling en met 16 weken zwangerschap bleek dat er eentje niet meer leefde terwijl ik nog geen paar dagen daarvoor een goede echo had gehad was allemaal prima in orde heb ook niets gemerkt, met mn andere kindje is uiteindelijk alles goed gekomen ben op 15 mei bevallen van een prachtige dochter maar blijf mezelf wel elke x afvragen het hadden er nu twee moeten zijn in plaats van een de reden van het overlijden is dat de darmpjes buiten het buikje zat en de buik niet goed gesloten was dit was de eerste echo niet te zien en het kindje bewoog ook goed, dit kindje is niet afgekomen dus heb nog maanden met mijn twee kindjes naast elkaar gelopen een levend een dood en dat zijn echt twee uiterste uiteindelijk is het kindje opgenomen door mijn eigen lichaam het is ook niet meegekomen tijdens de bevalling het is een vanishing twym syndrome geworden ben dus in principe de begraaafplaats van mijn eigen kind vind dit wel heel mooi gevoel,  maar ik wens iedereen wiens verhaal ik hier gelezen heb veel steun, veel sterkte toe en hoop dat het de volgende keer wel allemaal goed komt al zullen deze kindjes eerste of tweede nooit vergeten worden..

groetjes
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan