hallo,allemaal.
Op dit forum ben ik voor het eerst,wel ben ik vaak op het andere f. geweest'zwanger worden', maar dat hield ik maar voor gezien.Ik zal me even voorstellen; ik ben Diana,ben 31 jr.,en samen met mijn vriend ben ik al sinds november 2002 bezig om zwanger te raken.Nou met dat zwanger worden gaat het zo moeilijk nog niet,maar dan!
Ik heb ondertussen al vier keer een miskraam gehad.De eerste keer was het eigenlijk meteen van het ontdekken dat we zwanger zijn,naar een miskraam.De tweede keer heb ik een echo gehad met zeven wekenbij de verloskundige,maar die kon geen hartslag ontdekken.Geen paniek,zei ze,in dit stadium is het heel normaal dat we het met een buikecho nog niets kunnen zien,dus maken we een afspraak in het ziekenhuis voor een inwendige echo.Ik was echt niet voorbereid op het slechte nieuws;er was ook hier geen hartslag te zien.Ik was inmiddels negen weken zwanger,en mijn babietje heeft het opgegeven met zeveneneenhalve week.Terwijl ik naar dat perfekte mini mensje indemaak aan het kijken was,kwam dit nieuws als een mokerslag aan.Ik kon hetniet geloven dat ons dit weer overkwam!De gyn heeft me erg goed opgevangen,ze was ontzettend lief.Ik moest terug naar huis en kontakt houden met m'n eigen verlosk.om de miskraam af te wachten.
Die bleef uit,en na nog eens bijna vier weken,eigenlijk op het moment waarop het grootste gevaar bij een goede zw.sch.geweken zou moeten zijn,ben ik gecurreteerd.Een bloedbad was het de week erna,echt met bakken!
Affijn,dat ging na twee weken weer over.Na drie weken most ik terug komen voor controle en kreeg ik de uitslag van het onderzoek van de patholoog.Dit schijnt normaal te zijn na een curre ttage ,er was gelukkig geen rare afwijking te zien waardoor volgende zwangerschappen moeilijk zouden worden.Wel moesten we een menstruatie afwachten om er zeker van te zijn dat er geen oud bloed of iets dergelijks achtergebleven was,en alles weer mooi schoon was.De volgende zw.sch. heeft toen bijna een half jaar op zich laten wachten.Toen het eindelijk zover was,kon ik het eigenlijk niet geloven.
Ik heb er een week over gedaan voordat het eindelijk tot me doordrong,ik was weer zwanger!!!Wat waren we blij,eventjes.Ook dit kindje heeft het niet gered,met zes weken en zes dagen kreeg ik mijn derde miskraam.Ondertussen zijn op m'n werk alle babies al lang en breed geboren,(we waren namelok met z'n zessen tegelijk zwanger!)Als ik al die mooie kindjes zie dan doet dat ongelooflijk veel pijn.
Het gaat ook alleen nog maar over hun kleine schatjes,dat begrijp ik wel hoor,maar soms kan ik er niet tegen.Ik vind het ook zo oneerlijk allemaal,sommige mensen zijn denk ik voor het geluk geboren.Nou,wat hun aan ongeluk missen,krijg ik er allemaal bij denk ik.Ik heb een ,laten we zeggen ,erg stroeve relatie met m'n moeder.Ben door mijn peetoom seksueel misbruikt toen ik nog maar een kind was en nu dit weer.Hoeveel moet een mens kunnen verdragen voordat het op is?De laatste miskr. was zo'n beetje als de eerste; het was al weer over voordat het goed en wel begonnen was.Nu heb ik het gevoel dat ik weer zwanger ben,maar ik durf niet meer.Ik stel de test uit omdat ik bang ben om weer blij gemaakt te worde met een dooie mus(sorry voor deze woordspeling)
Poeh,dat was een heel verhaal maar soms moet het eruit.Ik zwelg op het moment in m'n zelfmedelijden en ik hoop dat iemand mij een hart onder de riem kan steken.
Lieve groetjes van Diana
Op dit forum ben ik voor het eerst,wel ben ik vaak op het andere f. geweest'zwanger worden', maar dat hield ik maar voor gezien.Ik zal me even voorstellen; ik ben Diana,ben 31 jr.,en samen met mijn vriend ben ik al sinds november 2002 bezig om zwanger te raken.Nou met dat zwanger worden gaat het zo moeilijk nog niet,maar dan!
Ik heb ondertussen al vier keer een miskraam gehad.De eerste keer was het eigenlijk meteen van het ontdekken dat we zwanger zijn,naar een miskraam.De tweede keer heb ik een echo gehad met zeven wekenbij de verloskundige,maar die kon geen hartslag ontdekken.Geen paniek,zei ze,in dit stadium is het heel normaal dat we het met een buikecho nog niets kunnen zien,dus maken we een afspraak in het ziekenhuis voor een inwendige echo.Ik was echt niet voorbereid op het slechte nieuws;er was ook hier geen hartslag te zien.Ik was inmiddels negen weken zwanger,en mijn babietje heeft het opgegeven met zeveneneenhalve week.Terwijl ik naar dat perfekte mini mensje indemaak aan het kijken was,kwam dit nieuws als een mokerslag aan.Ik kon hetniet geloven dat ons dit weer overkwam!De gyn heeft me erg goed opgevangen,ze was ontzettend lief.Ik moest terug naar huis en kontakt houden met m'n eigen verlosk.om de miskraam af te wachten.
Die bleef uit,en na nog eens bijna vier weken,eigenlijk op het moment waarop het grootste gevaar bij een goede zw.sch.geweken zou moeten zijn,ben ik gecurreteerd.Een bloedbad was het de week erna,echt met bakken!
Affijn,dat ging na twee weken weer over.Na drie weken most ik terug komen voor controle en kreeg ik de uitslag van het onderzoek van de patholoog.Dit schijnt normaal te zijn na een curre ttage ,er was gelukkig geen rare afwijking te zien waardoor volgende zwangerschappen moeilijk zouden worden.Wel moesten we een menstruatie afwachten om er zeker van te zijn dat er geen oud bloed of iets dergelijks achtergebleven was,en alles weer mooi schoon was.De volgende zw.sch. heeft toen bijna een half jaar op zich laten wachten.Toen het eindelijk zover was,kon ik het eigenlijk niet geloven.
Ik heb er een week over gedaan voordat het eindelijk tot me doordrong,ik was weer zwanger!!!Wat waren we blij,eventjes.Ook dit kindje heeft het niet gered,met zes weken en zes dagen kreeg ik mijn derde miskraam.Ondertussen zijn op m'n werk alle babies al lang en breed geboren,(we waren namelok met z'n zessen tegelijk zwanger!)Als ik al die mooie kindjes zie dan doet dat ongelooflijk veel pijn.
Het gaat ook alleen nog maar over hun kleine schatjes,dat begrijp ik wel hoor,maar soms kan ik er niet tegen.Ik vind het ook zo oneerlijk allemaal,sommige mensen zijn denk ik voor het geluk geboren.Nou,wat hun aan ongeluk missen,krijg ik er allemaal bij denk ik.Ik heb een ,laten we zeggen ,erg stroeve relatie met m'n moeder.Ben door mijn peetoom seksueel misbruikt toen ik nog maar een kind was en nu dit weer.Hoeveel moet een mens kunnen verdragen voordat het op is?De laatste miskr. was zo'n beetje als de eerste; het was al weer over voordat het goed en wel begonnen was.Nu heb ik het gevoel dat ik weer zwanger ben,maar ik durf niet meer.Ik stel de test uit omdat ik bang ben om weer blij gemaakt te worde met een dooie mus(sorry voor deze woordspeling)
Poeh,dat was een heel verhaal maar soms moet het eruit.Ik zwelg op het moment in m'n zelfmedelijden en ik hoop dat iemand mij een hart onder de riem kan steken.
Lieve groetjes van Diana