hetzelfde schuitje

Beste Diana,
Dat is een zware en trieste dobber: het is vooral zo moeilijk om niet te gaan twijfelen aan jezelf, want hoe je het ook went of keert het geeft een gevoel dat je lichaam je in de steek laat. Maar eigenlijk moet je het omkeren: het feit dat er een miskraam komt wil zeggen dat er iets niet goed is. Ik ben het absoluut eens met de anderen dat jjij en je man verder erfelijkheidsonderzoek moeten vragen. Er bestaan verschillende (ook oplosbare)factoren die terugkerende miskramen kunnen geven.
De andere is echter ook waar en mogelijk: mijn schoonzus heeft achter elkaar 5 miskramen gehad en al het onderzoek gaf geen oorzaak. Uiteindelijk heeft ze nu 4 kinderen met mijn broer samen.
Kortom: vraag om verder onderzoek naar mogelijk oorzaken en houd vooral moed, maar vergeet niet ook jezelf te koesteren als je weer eens hartverscheurend verdrietig bent. Veel sterkte en geluk.
 
Lieve Diane,
Wat een verdriet moet jj meemaken zeg. En wat zal het pijn doen om al je collega's te horen praten over hun gezende kindjes, terwijl jij nu ook een lief kindje in je armen had moeten houden...
Ik ben zelf mijn 4de kindje verloren na een zwangerschap van 18 weken, het doet zo'n pijn... Ik heb lotgenoten ontmoet op een site, herfst in mijn hart.nl. Daar mail ik nu met verschillende mensen die allemaal hun kindje(s) verloren hebben vroeg of laar in de zwangerschap. Wie weet heb je er wat aan?
Sterkte, liefs,
Anne
 
hallo Diane en alle anderen,


Het eerste deel van jouw verhaal had mijn verhaal kunnen zijn.
Ook bij mij mocht het geluk nog niet belanden. En natuurlijk lijkt iedereen in je omgeving (on)gewenst zwanger te raken.
In de vriendenkring ben je de eerste die over kinderen begint en onder tussen heb je alle vrienden al bezocht om kraam te schudden.
Mijn verhaal begint al in 2001 en had het geluk om direct zwanger te raken. Joepie.... tot dat je bij de verloskundige zit. helaas geen leven te vinden. Curretage en weer opnieuw beginnen. kan tenslotte he??
drie maand later weer joepie.... maar helaas de 11 weken van de eerste keer haalde ik nu niet. 9 weken op de echo.
Weer naar het ziekenhuis en curreteren.
drie maand later weer raak.... of te wel binnen een jaar drie keer zwanger geraakt en ook drie keer onder verdoving. en ik moet zeggen het went voor geen meter.
TIjd om rust te nemen.... even geen kids en stress.
Nu in 2004 tijd voor een nieuwe poging maar helaas na 10 weken weer niet goed........ baal baal...
ik heb alles op alles gezet om het spontaan te laten komen maar dat was na 3 weken nog niet het geval. (naar idee een dode baby in je buik) Toen kon ik kiezen uit een curretage of een abortuspil. ik heb voor het laatste gekozen en dit kostte me veel denkwerk.
ik ben anti abortus (tenzij het van verkrachting komt)
De pillen werken goed al weet ik niet wat minder pijnlijk is.
Nu had ik in iedergeval geen ziekenhuis bezoekjes nodig.

Om het hele verhaal toch een positieve wending te geven..... ik juich nog niet maar .... ben inmiddels vijf weken zwanger.
natuurlijk heb ik mijn bedenkingen maar probeer toch te genieten.( ondanks de steken in de buik)


jij heel veel succes!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
Terug
Bovenaan