Hoi meiden....
Pff wou het eerst nog even voor me houden omdat we nog geen zekerheid hebben maar ik zit me helemaal te stressen.
Ravi is getest op heupdysplasie. Dit is een verkeerde stand van de heupjes waar bij de bol niet goed in de kom past en waardoor het gewricht af kan slijten. Wesley heeft dit als kind gehad en aangezien het erfelijk is hebben ze Ravi hier op getest. Heb me er nooit druk om gemaakt want bij het CB zeiden ze dat ze niks konden zien en dat het gewoon even een extra check was. Dus op naar het ziekenhuis van de week voor een echo. Deze mevrouw gaf aan dat er wel verschil zat tussen beide heupjes. Niks ernstigs en waarschijnlijk niks aan de hand maar voor de zekerheid een foto laten maken. Nog steeds geen stress want mensen weten waar ze het over hebben toch?!
Belletje naar huisarts voor uitslag en hoppa we moeten naar het ziekenhuis want het was niet goed. Er moet een kinderorthopeed naar kijken want mogelijk moet hij een spreidbroekje aan. En hopla ik stress me de pan uit. Ik weet het..het is niks ernstigs als hij dat ding aan moet..het doet geen pijn..het gaat over...er zijn ergere dingen maar... Ik ben zo intens verdrietig. Ik wil gewoon een gezond babytje. En dan voel ik me daar weer rot over omdat ik het niet erg moet vinden dat hij zo''n ding aan moet..Maar het enige wat ik kan zien is een Ravi die een spreidbroekje aan moet..daarmee moet leren kruipen en rollen..etc. Ik wil het gewoon niet! Ik wil dat hij gewoon normaal is als elke andere baby. Dat mensen niet naar hem kijken en denken "oh wat zielig"!". Al het gedoe met kleertjes die niet meer passen, maxi cosi waar hij niet in past, anders neer leggen voor zijn fles, hem niet lekker vast kunnen houden in zijn blootje..steeds die stomme harnas om hem heen. Hij is helemaal verslaafd aan spartelen. Hij vind het heerlijk! En ik moet er altijd zo hard om lachen maar nu denk ik alleen maar ja dat kan je straks niet meer. Het nare is dat ik het gevoel heb dat er iets van me word afgepakt wat ik niet meer terug krijg. Als hij dat ding af kan zijn we vier maanden verder, of misschien zelfs langer. ZIjn babytijd is dan voorbij en dat krijg ik niet terug. Ik merk nu ook dat ik er opeens heel veel moeite mee heb dat hij de eerste nacht niet bij mij is geweest toen hij werd geboren, dat ik hem pas na een week heb vast gehouden voor het eerst...
Ik heb het gevoel dat ik er alleen voor sta omdat vriend gewoon heel nuchter is en hier niet over kan praten en het allemaal wel ziet. Ik ben pissed off op mensen van het CB en de vrouw die een echo heeft gemaakt met hun "ach het valt wel mee"...Het komt rauw op je dak als het niet blijkt mee te vallen...
Pff en misschien valt het allemaal wel mee omdat het een kleine afwijking is en hoeft er niks aan te worden gedaan. En ik weet dat er veel erge dingen zijn (ik moet de hele tijd aan jou denken marrit) maar het maakt me verdrietig....
Ik kan Ravi ook alleen nog maar vast houden..heel dicht tegen me aan omdat ik bang ben dat straks dat stomme harnas ding er tussen zit...Zoveel mogelijk in zijn babygym zodat hij zich helemaal kan uitleven...
Nou veels te lang verhaal...maar het moest er uit...
Liefs
Pff wou het eerst nog even voor me houden omdat we nog geen zekerheid hebben maar ik zit me helemaal te stressen.
Ravi is getest op heupdysplasie. Dit is een verkeerde stand van de heupjes waar bij de bol niet goed in de kom past en waardoor het gewricht af kan slijten. Wesley heeft dit als kind gehad en aangezien het erfelijk is hebben ze Ravi hier op getest. Heb me er nooit druk om gemaakt want bij het CB zeiden ze dat ze niks konden zien en dat het gewoon even een extra check was. Dus op naar het ziekenhuis van de week voor een echo. Deze mevrouw gaf aan dat er wel verschil zat tussen beide heupjes. Niks ernstigs en waarschijnlijk niks aan de hand maar voor de zekerheid een foto laten maken. Nog steeds geen stress want mensen weten waar ze het over hebben toch?!
Belletje naar huisarts voor uitslag en hoppa we moeten naar het ziekenhuis want het was niet goed. Er moet een kinderorthopeed naar kijken want mogelijk moet hij een spreidbroekje aan. En hopla ik stress me de pan uit. Ik weet het..het is niks ernstigs als hij dat ding aan moet..het doet geen pijn..het gaat over...er zijn ergere dingen maar... Ik ben zo intens verdrietig. Ik wil gewoon een gezond babytje. En dan voel ik me daar weer rot over omdat ik het niet erg moet vinden dat hij zo''n ding aan moet..Maar het enige wat ik kan zien is een Ravi die een spreidbroekje aan moet..daarmee moet leren kruipen en rollen..etc. Ik wil het gewoon niet! Ik wil dat hij gewoon normaal is als elke andere baby. Dat mensen niet naar hem kijken en denken "oh wat zielig"!". Al het gedoe met kleertjes die niet meer passen, maxi cosi waar hij niet in past, anders neer leggen voor zijn fles, hem niet lekker vast kunnen houden in zijn blootje..steeds die stomme harnas om hem heen. Hij is helemaal verslaafd aan spartelen. Hij vind het heerlijk! En ik moet er altijd zo hard om lachen maar nu denk ik alleen maar ja dat kan je straks niet meer. Het nare is dat ik het gevoel heb dat er iets van me word afgepakt wat ik niet meer terug krijg. Als hij dat ding af kan zijn we vier maanden verder, of misschien zelfs langer. ZIjn babytijd is dan voorbij en dat krijg ik niet terug. Ik merk nu ook dat ik er opeens heel veel moeite mee heb dat hij de eerste nacht niet bij mij is geweest toen hij werd geboren, dat ik hem pas na een week heb vast gehouden voor het eerst...
Ik heb het gevoel dat ik er alleen voor sta omdat vriend gewoon heel nuchter is en hier niet over kan praten en het allemaal wel ziet. Ik ben pissed off op mensen van het CB en de vrouw die een echo heeft gemaakt met hun "ach het valt wel mee"...Het komt rauw op je dak als het niet blijkt mee te vallen...
Pff en misschien valt het allemaal wel mee omdat het een kleine afwijking is en hoeft er niks aan te worden gedaan. En ik weet dat er veel erge dingen zijn (ik moet de hele tijd aan jou denken marrit) maar het maakt me verdrietig....
Ik kan Ravi ook alleen nog maar vast houden..heel dicht tegen me aan omdat ik bang ben dat straks dat stomme harnas ding er tussen zit...Zoveel mogelijk in zijn babygym zodat hij zich helemaal kan uitleven...
Nou veels te lang verhaal...maar het moest er uit...
Liefs
