A
Anoniem
Guest
Nou, dat is niet altijd zo geweest, dat ik zo veel aan mijn man heb gehad. Want tijdens mijn ziekte heeft hij me behoorlijk teleurgesteld doordat hij er zo anders mee omging als ik, ik kon totaal geen steun bij hem vinden, hij vond het zo moeilijk dat hij er zo veel mogelijk afstand van nam.... Maar daar hebben we uiteindelijk hulp voor gezocht en om de week hebben we daar een gesprekje voor. Eigenlijk was hij deze keer voor het eerst echt betrokken en begaan met mijn verdriet, en wat nog mooier was: hij was zelf ook erg teleurgesteld. Lullig misschien, maar ik vind het ook wel eens fijn om te merken dat ik niet de enige ben van ons tweeen die er verdriet om heeft! Dus daarom is het nu extra fijn dat ik in zijn armen mag kruipen, omdat dat helemaal nieuw is voor me!
Liefs, Anke
Liefs, Anke